Χθες που τα λέγαμε με τον… εαυτό μου, συμφωνήσαμε ότι μας λείπει και πρέπει να πεταχτούμε λίγο… απέναντι.
Τι παράξενο συναίσθημα. Είσαι στην Χίο στην πατρίδα σου και κοιτάς… καρσί.
Πηγαίνεις απέναντι και κοιτάς την πατρίδα σου και λές, εδώ που είμαι τι είναι τώρα;
Άλλων πατρίδα, εμείς την χάσαμε, εμείς είμαστε πρόσφυγες, ριζώσαμε στην Χίο, πάει τέλος τα ξεχνάμε αυτά.
Και μετά κοιτάς το χώμα, τον Κορακάρη, το δασάκι με τις κουκουναριές, το «σώμα» του Άγιου Χαράλαμπου, το γωνιακό μπαλκόνι, το ξέστρο στην πόρτα, το ανηφορικό καλντερίμι, το διπλανό σοκάκι, τις μυρωδιές και τις σκιές και λές, δεν μπορεί, δεν μπορώ να ξεκολλήσω, εδώ είναι οι ρίζες μου, δεν γίνεται κάτι με κρατά.
Και μετά η λαλιά των ανθρώπων και αυτή οικεία, καμιά κακία, πράοι άνθρωποι, ευγενείς, χαμογελαστοί, Ίωνες, τι είναι τελικά η πατρίδα; Τα χρώματα, τα σύμβολα, τα είδωλα, οι γλώσσες, οι θρησκείες ή μήπως είναι οι ρίζες; Τι είναι το τόσο κατανοητά ακατανόητο και νοητά δυσνόητο;
Μα τι με πιάσε τώρα και σας πρήζω με τα δικά μου σώψυχα;
Να λέω, μπάς και συμβαίνει και σε άλλους;
Σήμερα βρήκα δυό. Κυρίες μάλιστα και Μικρασιάτισσες.
Η μια είναι η οικοδέσποινα του Μουσείου Μαστίχας, η Τοπική διαχειρίστρια του, η Ελένη Παϊδούση. Η άλλη είναι η Γιωργίτσα μας, η Γεωργία Χούλη, εγώ την λέω μαμά του Φάρου. Και οι δυό μας ξενάγησαν μαζί με τον μικρό αυτοκόλλητο μου στην κάμερα, επίσης Μικρασιάτη, κάτι συμπτώσεις, Κωστή Αναγνώστου στην Έκθεση για την Μικρασία, που φιλοξενείται και θα παραμένει εκεί ακόμα και μέχρι και τον Δεκέμβριο στο Μουσείο Μαστίχας.
Την ξενάγηση αυτή θα την δείτε την Πέμπτη στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV στις 7.00 και στις 11.00 μ. μ. στην εκπομπή «Αυτοπροσώπως».
Πήγαμε λοιπόν και οι τέσσερις «Απέναντι» γιατί έτσι λέγεται η Έκθεση. Θα προσπαθήσουμε να σας την μεταφέρουμε, όχι για να μην την δείτε, αλλά για να δώσουμε την αφορμή να την δείτε από κοντά.
Γιατί; Μα γιατί, έγινε και εκεί αυτό που γίνεται απέναντι. Εκεί που νομίζεις πως είσαι μόνος, σου μιλάει ο αέρας, εκεί που νομίζεις πως θα ξεκολλήσεις σε τραβά το χώμα. Κι’ εμείς υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας, να μείνουμε ψυχροί και να περιγράψουμε επαγγελματικά το υλικό που βρίσκεται εκεί και μας μιλά και μας σπρώχνει και μας κουντά και μας χαϊδεύει και μας μιλά. Υποσχεθήκαμε να μην συγκινηθούμε.
Μόνο που τελειώνοντας κλαίγαμε και οι τέσσερις.
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.
Υ.Γ: Δεν ξέρω πως προκύπτει η ανάγκη να μιλάμε στους… πεθαμένους αφού δεν μας ακούνε. Μάλλον δική μας είναι εσωτερική η ανάγκη να πούμε φωναχτά στον εαυτό μας αυτό που αισθανόμαστε. Κι’ εγώ λοιπόν στο όνομα των ατέλειωτων συζητήσεων που είχαμε με τον Γιάννη Νέο για το τουριστικό προϊόν της Χίου, που ήξερε, φρόντιζε και αγαπούσε, είναι ότι το χτύπημα της μοίρας με την υγεία του ήταν τόσο βαρύ, που απαλύνει την αίσθηση να κλείσει τα μάτια του κάποιος και να μην τα ανοίξει ξανά. Δεν άξιζε στον Γιάννη τέτοιος παιδεμός.
