Ελεος χάλασε η κοινωνία, ήρθε ο τόπος ανάποδα.
Το εικονιζόμενο… μαυράκι, Θεέ μου… λευκέ συγχώρεσέ μου, που ήρθε σήμερα πρωτάκι στο Δημοτικό Σχολείο του Κάμπου, πρώτον είναι από την Παλαιστίνη, δεύτερον ξέρει ήδη ελληνικά και τρίτον και χειρότερο δεν το κόβω για μουσουλμανάκι αφού φέρει το όνομα Γεσθημανή, που κάτι μου φέρνει προς τον Χριστιανισμό αλλά δεν θυμάμαι.
Τέλος πάντων, είχα σκοπό να πάω να φωνάζω διαμαρτυρόμενος έξω απ’ το Σχολείο, αλλά είδα κάτι μυστικούς Αστυνομικούς απ’ έξω, είδα και την Εισαγγελέα, είδα και τους ρουφιάνους τους δημοσιογράφους με τις κάμερες, λέω ανέβαλέ το μη γίνουμε ρεζίλι.
Το σενάριο βέβαια είναι φανταστικό μόνο προς το τελευταίο σκέλος του, αφού ένας που σκέπτεται έτσι, δεν αντιλαμβάνεται ότι γίνεται ρεζίλι.
Κατά τα άλλα τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι. Τα πρωτάκια που ήρθαν στο Δημοτικό του Κάμπου ήταν τα εικονιζόμενα τέσσερα, ενώ περίπου τόσα πήγαν και στα υπόλοιπα Δημοτικά.
Επρεπε να δείτε τα υπόλοιπα, πολλά, μας είπε η Δασκάλα, που τα συνόδευε απ’ την ΒΙΑΛ, έκλαιγαν επειδή δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, δεν είχαν τις προϋποθέσεις, βιβλιάρια υγείας κ.λ.π. Εκεί μάθαμε από την Διευθύντρια του Σχολείου Αθηνά Πλακωτάρη για την Γεσθημανή.
Ακούσαμε όμως και την απορία της.
Γιατί έγινε όλο αυτό το σκηνικό;
Γιατί το αυτονόητο έγινε θέμα;
Ποιά είναι η δουλειά του Δασκάλου, το λειτούργημα, η αποστολή του;
Πότε ξεχώρισε ο Δάσκαλος, το χρώμα, την οικονομική κατάσταση, το οτιδήποτε ως… διαφορά σε ένα παιδί;
Αφήστε μας, είπε, να κάνουμε το αυτονόητο. Ακόμα και οι γονείς, που είχαν τις απορίες τους, τον όποιο προβληματισμό, ας μας εμπιστευθούν. Τι στο καλό, εδώ μας εμπιστεύονται ότι πολυτιμότερο έχουν, τα παιδιά τους.
Και ακούγοντας την Αθηνά Πλακωτάρη, σκεφθήκαμε τον πατέρα, τη μάνα της Γεσθημανής, της όποιας Γεσθημανής.
Ναι, και αυτοί εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους στους δικούς μας Δασκάλους. Ναι, αυτό δεν θα το ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους. Ναι, τα παιδάκια αυτά όποτε φύγουν από την Ελλάδα, όπου κι’ αν πάνε, όσα χρόνια κι’ αν περάσουν δεν θα φύγει αυτή, η σημερινή εικόνα ποτέ απ’ το μυαλό τους.
Η εικόνα μιας χώρας, που τα αγκάλιασε με αγάπη, μιας ελληνίδας Δασκάλας, που τα φρόντισε σαν μάνα, μιας κοινωνίας που έδωσε απλόχερα αγάπη. Γιατί ότι δίνεις τελικά παίρνεις.
Υ.Γ. Όταν φύγουν αυτά τα παιδάκια για τη νέα πατρίδα τους, θα θέλαμε οι ίδιες Δασκάλες σήμερα, να μας καλέσουν να κάνουμε το ανάποδο. Να καταγράψουμε τον αποχαιρετισμό τους.
Και να μας αποχαιρετήσουν όλα τα παιδιά στα… ελληνικά.
Ετσι για να χαρίσουμε, όχι το σημερινό ρεπορτάζ, αλλά αυτό του αποχαιρετισμού, στον κάφρο της διπλανής πόρτας.
