Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Εγώ τουλάχιστον έχω σταματήσει αμέτρητες φορές στο Τάγμα ανταποκρινόμενος στο σήμα φοιτητή ή φοιτήτριας που θέλει να κατέβει στην Πόλη.
Κλασσικά συζητώ μαζί τους από πού είναι, τι σπουδάζουν, μάλιστα βρήκα κάποτε και παιδί γνωστού μου απ’ τον Στρατό, που τον είχα… ξεχάσει και προφανώς με είχε ξεχάσει και εκείνος.
Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για μια οικεία εικόνα σε όλους τους Χιώτες, αφού τα παιδιά των φοιτητικών εστιών θέλουν να κατεβαίνουν στο Κέντρο, μιμούμενα την δική μας ζωή, που κινείται 500 μέτρα περιμετρικά της Πλατείας Νικολάου Πλαστήρα.
Γνωρίζω βεβαίως ότι τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ είναι πυκνά, το δε Αστικό ΚΤΕΛ είναι πλήρως εκσυγχρονισμένο και μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα δρομολόγια του μέχρι και την πραγματική κίνηση των Λεωφορείων από το κινητό του, πράγματα δηλαδή που οι φοιτητές τα παίζουν στα δάκτυλα.
Όμως αναγνωρίζοντας την ανάγκη ενός νέου παιδιού να μην περιμένει, έλεγα το κλασσικό, κατεβαίνω που κατεβαίνω ας τον πάρω τον άνθρωπο, αφήστε που τσατιζόμουνα με άλλους συμπολίτες που δεν έμπαιναν σ’ αυτό τον κόπο.
Βεβαίως εκ του αποτελέσματος προφανώς αυτοί είχαν δίκιο ή δικαιούμαι να αναρωτηθώ φωναχτά αν θα το ξανακάνω, μετά το ρεπορτάζ που είδα σε Αθηναϊκό κανάλι, όπου φοιτητές με την πλάτη γυρισμένη στον φακό καταγγέλλουν από παρενοχλήσεις μέχρι ανήθικες προτάσεις, από Χιώτες οδηγούς, που τους κατεβάζουν με το ΙΧ τους στην Πόλη.
Θα πεί κανείς, το αποκλείεις;
Όχι δεν το αποκλείω, και ανώμαλοι υπάρχουν και ψυχικά ασθενείς υπάρχουν.
Υπάρχει όμως και μια κοινωνία γύρω απ’ αυτούς και ένας σοβαρός άνθρωπος, όταν έστω με την πλάτη γυρισμένη στον φακό καταγγέλλει κάτι τέτοιο, σε ένα τόπο που φιλοξενείται, αυτό θα πρέπει να το σταθμίσει.
Ολοι μας κάποια στιγμή φιλοξενηθήκαμε κάπου, είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως φοιτητές, είτε ως στρατευμένοι, όλοι μας είδαμε τα… λουλούδια, που περιγράφουν οι τρείς φοιτητές , δεν στηθήκαμε όμως ανάποδα σε μια κάμερα να κατεβάσομε την κοινωνία αυτή απ’ τον γάδαρο, ξέροντας ότι κάποιοι θα κάνουν την τρίχα - τριχιά, υπηρετώντας την δημοσιογραφία της Σχολής «Αίμα, σπέρμα, στέμμα» γιατί αυτά… πουλάνε. Ε, η μόνη αλλαγή, που έχει γίνει στη χώρα μας είναι ότι προς το παρόν απουσιάζει το… στέμμα.
Συγνώμη που το βάζω έτσι αλλά απαιτούσα από ακαδημαϊκούς πολίτες μεγαλύτερη υπευθυνότητα και ζητώντας και πάλι συγνώμη, γιατί στο όνομα τριών τουλάχιστον ανώριμων γενικεύω το ζήτημα, αλλά την επόμενη φορά, που θα δω φοιτητή να μου κάνει το σήμα του ότο –στόπ θα συνεχίσω κανονικά την πορεία μου κι’ ας με παρεξηγήσει.
Υ.Γ. Καλή η δήλωση του ΓΕΕΘΑ. Να την ισοπεδώσουμε την βραχονησίδα, αν ανεβούν πάνω της Τούρκοι, αλλά στο μεταξύ έχουμε ισοπεδώσει με την πολιτική της εγκατάλειψης τα νησιά του Αιγαίου και οι Τούρκοι ξέρουν πως δεν είναι βραχονησίδες να τις ισοπεδώσουν. Θα περιμένουν υπομονετικά να τα… αδειάσουμε εμείς.
