Είχε φέτος κόσμο στην Αγία Μαρκέλλα;

Γιάννης Τζούμας
Τρί, 23/07/2019 - 18:01

Αυτό είναι το ερώτημα της επόμενης μέρας στη χάρη της, ερώτημα που το απευθύνουν όσοι δεν μπόρεσαν να προσκυνήσουν.

Ένα ιδιότυπο προσκύνημα… ελληνικό. Άλλος το κάνει επειδή είναι βαθιά θρησκευόμενος, οι περισσότεροι εδώ που τα λέμε μεταξύ μας Αλα γκρέκα, κάτι μεταξύ Αγίου, κολλητού και φίλου, κάτι μεταξύ παρακαλετού στην ανάγκη, παρηγοριάς αλλά και βλασφημίας.

Μόνο αν τα βάλεις έτσι κάτω, βλέπεις την ευθεία γραμμή που μας ενώνει με τους αρχαίους προ-προ-προ παππούδες μας.

Κοινοί Θεοί αλλά και διαφορετικοί, γενικοί αλλά και τοπικοί και η ζωή συνεχίζεται με τις θρησκείες να αλλάζουν σκυτάλη αλλά την νοοτροπία μας να μένει η ίδια.

Γιατί μαζευόμαστε στο ίδιο σημείο στις 22 Ιουλίου;

Μα γιατί μαρτύρησε η Αγία των βορειοχώρων, η Παναγιά της Αμανής.

Εδώ είναι όπως το αυγό με την κότα (συγνώμη που δεν μπορώ να το γράφω αβγό, αλλά δεν μου βγαίνει). Δεν ξέρουμε ποιός προηγείται τίνος.

Προηγήθηκε η Αγία ή η ανάγκη των Χίων να έχουν έναν κοινό τόπο συνεύρεσης για το εμπόριο, τις επαφές τους, το αλισβερίσι τους, τις συμφωνίες τους, τα παντρολογήματα τους;

Και αυτός ο κοινός τόπος είναι θρησκευτικοί χώροι αλλά και χώροι γλεντιού. Ο έλληνας από… γενέσεως κόσμου κράταγε από το ένα του χέρι το ντουφέκι της λευτεριάς, από το άλλο μια κούπα κρασί και είχε το στόμα ανοιχτό να δεχθεί την Θεία κοινωνία.

Οι αυλές των Εκκλησιών είναι τόποι συνεύρεσης στη λύπη αλλά και στην χαρά, η κηδεία δίνει το χέρι της στο πανηγύρι και το ανάποδο.

Μετά πρέπει λίγο να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την νεότητα μας μέσα στην ιστορία. Ούτε μια σταγονίτσα της δεν είμαστε.

Έχουμε σκεφθεί για παράδειγμα ότι οι αμαξιτοί δρόμοι είναι… ανακάλυψη του προηγούμενου αιώνα;

Πριν μόλις 100 χρόνια, τίποτα δεν είναι μέσα στην ιστορία, οι συνάδελφοι μας στις τοπικές εφημερίδες πανηγύριζαν γιατί επιτέλους ο μουλαρόδρομος προς τα Μεστά θα γίνει δρόμος για άμαξες.

Ας μην μακρηγορήσομε, οι δρόμοι παλαιότερα ήταν θαλάσσιοι και αν δείτε καλά τον χάρτη και την εποχή η Αγία Μαρκέλλα ήταν ένας ιδανικός τόπος συνεύρεσης.

Η αγωνία όμως πόθεν προκύπτει; Να είναι… ενοχή; Να είναι τάμα ζωής; Να μην ξέρουμε τι είναι όπως και οι τούρκοι Μουσουλμάνοι του Πόντου δεν ξέρουν γιατί τον Απρίλη εδώ και 500 χρόνια τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά; Ας μην το αναλύσουμε παραπάνω. Ας μείνουμε στο ερώτημα και την ουσία του.

Και αυτή είναι ότι θα θέλαμε να μην απουσιάζει κανείς.

Άρα ας δούμε το θέμα από διαφορετική βάση, απ’ αυτήν που το βλέπει η Εκκλησία, τόσο απλοποιημένα και τόσο σοφά. Ενισχύει τα παιδιά της Αμανής.

Ας το δούμε έτσι. Η Αγιά Μαρκέλλα δεν γιορτάζει μόνο τον Ιούλη, γιορτάζει για να μας θυμίζει την εγκαταλειμμένη Βόρεια Χίο, να μας θυμίζει ότι πολλοί υπερηφανευόμαστε για τα ταξίδια μας στο εξωτερικό αλλά ελάχιστοι για την βόλτα μας σε ένα από τα πανέμορφα χωριά της Αμανής. Εκεί που η Αγιά Μαρκέλλα κατοικεί 365 μέρες το χρόνο.

 

Υ.Γ. Τα μισά χεράκια που έπαιρναν το δώρο της Αγίας και φιλούσαν το χέρι του Δεσπότη είχαν Αλβανικά επώνυμα. Αν τότε που έρχονταν τα μιλιούνια των Σύρων είχαμε τα μυαλά μας ανοικτά και προσφέραμε 50 -100 από τα κουφάρια των χωριών της Αμανής σε προσφυγικές οικογένειες σήμερα τα παιδιά θα ήταν πολλαπλάσια. Δεν πειράζει τα χαρίσαμε στην Μέρκελ να γίνουν… Γερμανάκια.

Το ίδιο και όταν μας έλεγαν να φέρουμε Ποντίους από την Ρωσία, αυτοί που ξέρουν γιατί βάφουν κόκκινα αυγά την Ανάσταση, γιατί οι πρόγονοι τους οι βιαίως εξισλαμισθέντες στον αυθεντικό Πόντο δεν ξέρουν.

 

Σχετικά Άρθρα