

Τι λέτε μοιάζουμε στην πόλη μας ή αυτή μας μοιάζει;
Αναφέρομαι στα κεντρικά σημεία της Πρωτεύουσας αφού, άλλη μια διάκριση της Χίου, εδώ μιλάμε για τον απόλυτο υδροκεφαλισμό, σε βαθμό κακουργήματος.
Για παράδειγμα σπάνια θα βρείς τόπο να έχει συγκεντρώσει τα 3/4 του πληθυσμού του σε ένα σημείο και τα 9/10 των υπηρεσιών του, κρατικών τε και ιδιωτικών σε μια ακτίνα 2 χιλιομέτρων.
Συνεπώς με αυτά ως δεδομένα, μπροστά μας είναι η πρόκληση να φροντίσουμε για εικόνες που μας ανεβάζουν και τιμούν την αισθητική και την αξιοπρέπεια μας ή να αδιαφορούμε ζώντας μέσα στην μιζέρια και την μπίχλα. Και εδώ δεν αναφέρομαι στον ξένο κόσμο, ο οποίος μας επισκέπτεται από επιλογή και σε τελικά ανάλυση μπορεί ή μας ερωτευτεί, ενίοτε συμβαίνει και αυτό ή να μην ξαναπατήσει, που είναι το σύνηθες.
Αναφέρομαι σε μας και τις εικόνες, που εισπράττουμε καθημερινά στην πόλη.
Για παράδειγμα κερδίζει την αισθητική το φύτεμα καλλωπιστικών από τον Δήμο στην νησίδα στην είσοδο της Απλωταριάς, στην Ανατολική πλευρά των γραφείων της Περιφερειακής Ενότητας. Η οποία Ενότητα μας εκθέτει καθημερινά, προκλητικά και αδιαλείπτως, κρατώντας στις νησίδες ευθύνης της, στους Περιφερειακούς δρόμους εικόνες για ζώα στην κυριολεξία.
Άλλο ένα καλό παράδειγμα είναι οι νησίδες, που υπάρχουν στο κεντρικό λιμάνι, με ευθύνη του Λιμενικού Ταμείου. Καθαρές περιποιημένες και… ανθισμένες. Βρίσκονται δε στην κυριολεξία προ του κύματος, αφαιρώντας την δικαιολογία της Περιφ. Ενότητας, που μας «προσφέρει» παντού εικόνες «ξερής φύσης» σε ότι γειτνιάζει με την θάλασσα και όχι μόνο.
Και επειδή αναφερόμαστε στο με τι τελικά μοιάζουμε αυτό είναι σχετικό και με το τι τελικά ανεχόμαστε. Δείτε για παράδειγμα στην φωτογραφία, στο κάτω μέρος της σελίδος το πεζοδρόμιο, που βρίσκεται σε τμήμα της Φιστέλ ντε Κουλάνς, του Γάλλου Πανεπιστημιακού Καθηγητή - Περιηγητή Fustel de Coulanges, ειδική περίπτωση ερωτευμένου με το νησί μας.
Συμπατριώτη μας, που την έστειλε αναρωτιέται. Έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο εν λόγω πεζοδρόμιο; Και ο Δήμος Χίου, που το βλέπει, θα προσέθετα όλοι το βλέπουμε και όχι μόνο ο Δήμος, πως διασφαλίζει την πρόσβαση σε αυτό;
Επιπρόσθετα θα συμπλήρωνα τον προβληματισμό, με το πάρκο Α. Παπανδρέου απέναντι, τι προσθέτει στο εισόδημα ενός καταστήματος αυτή η κατάληψη;
Συνεπώς για να καταλήξουμε κάπου, στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε τις εικόνες που μας ταιριάζουν, χωρίς να παραπονιόμαστε μιζεριάζοντας. Στο χέρι μας είναι να ζούμε στο περιβάλλον που ζούμε.
Υ.Γ: Για να κάνουμε και λίγη πλάκα.Πήρατε χαμπάρι τι αποκομίσαμε από την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χίου. Όχι εμείς, αλλά για την ακρίβεια ο Γιάννης Μαλαφής. Ένα ακόμα Δημοτικό Σύμβουλο και δη το «δεξί χέρι» του Μηταράκη. Η συνέχεια θα έχει… πολιτικό ενδιαφέρον.