Καλή χρονιά σε όλους και μέσα από τη στήλη αυτή μιας ιδιαίτερης επικοινωνίας.
Βέβαια ότι εκφραζόμαστε, σε μας αναφέρομαι, δεν σημαίνει και ότι επικοινωνούμε με όλους, γιατί διαβάζοντας στο μεγάλο Καφενείο, όπως αποκαλεί εις εκ των δασκάλων μου στη δημοσιογραφία, ο Κώστας Μαρδάς, το Facebook, μερικά από τα σχόλια, αντιλαμβάνομαι την αλήθεια των λόγων ενός φανατικού ακροατή του Ράδιο- αλήθεια, έχουμε τέτοιους πολλούς, τον συγχωρεμένο Γιώργη Τσεβδό απ’ τα Καρδάμυλα.
Ο θαλασσοδαρμένος και όχι μόνο καπ. Γιώργης, στας δυσμάς του βίου του, το΄χε ρίξει στη… γεωργία. Επειδή λοιπόν ήθελε να μας ακούσει συνέχεια, είχε συνδέσει στο περιβόλι του ηχεία και έτσι μαζί με αυτόν μας άκουγαν αναγκαστικά και τα πάνω Καρδάμυλα ή το Μάρμαρο, αναλόγως με τον καιρό.
Να μην σας πολυλογώ, είχε βάλει και ένα ηχείο στο στάβλο !
Μια μέρα λοιπόν μας τηλεφωνά, μόλις είχαν βγεί τα κινητά, και λέει… Καρδαμυλίτικα.
«Πείτε του Γιάννη, πως τον ακούω στο… στάβλο. Ε, μαζί με μένα ακούει αυτά που λέγει και η αίγα μου και κουνεί την κεφαλήν της. Ε, όσα καταλαβαίνει η αίγα μου, άλλο τόσο καταλαβαίνουν και οι μισοί που τον ακούνε.»
Με όσους λοιπόν επικοινωνούμε πραγματικά θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας.
Κριτικός Κινηματογράφου δεν είμαι, ούτε διεκδικώ τέτοιες δάφνες. Ένα απλός άνθρωπος είμαι, με την δυνατότητα δημόσιου λόγου, που αυτές τις μέρες βρήκα χρόνο να πάω σαν άνθρωπος ένα σινεμά.
Ακολούθησα λοιπόν την… ουρά, δείγμα και αυτό των ανθρώπων, που διψούν στο νησί μας για ποιότητα, και είδα στο Σινεμά «Πρεμιέρ» που με τόσο κόπο κρατούν στη ζωή ο Κωστής ο Μπόλας με την γυναίκα του και είδα την ταινία «Ευτυχία» που αναφέρεται στη ζωή μιας γυναίκας, που μεγάλωσε γενιές Ελλήνων και θα μεγαλώσει κι’ άλλες, όσο ζεί το λαϊκό μας τραγούδι, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Που ξεκίνησε από τη Μικρασία, έζησε το δράμα της προσφυγιάς, είχε τόλμη, είχε πάθη, είχε αγάπη και είχε ένα μυαλό και ένα χέρι, που πάνω σε ταπεινά κουτιά τσιγάρων έγραψε τις μεγαλύτερες αλήθειες, που λένε τα λαϊκά μας τραγούδια, μας χάρισε λόγια και στοίχους συγκλονιστικά.
Μέσα από την ταινία είδαμε ποιό γεγονός την έκανε να γράψει.
Περασμένες μου αγάπες
όνειρα που σβήσατε.
Με το πέρασμα του χρόνου
την ανάμνηση του πόνου
στην καρδιά μου αφήσατε.
Περασμένες μου αγάπες
όνειρα που σβήσατε
Για δυο μάτια για δυο χείλια
κάποτε ξενύχτησα.
Ένιωσα ανατριχίλα
μέχρι της καρδιάς τα φύλλα
σαν τα πρωτοφίλησα.
Για δυο μάτια για δυο χείλια
κάποτε ξενύχτησα
Ποιό ήταν αυτό που την συγκλόνισε για να γράψει το μοναδικό.
Σαν τον αετό είχα φτερά
και πέταγα
και πέταγα πολύ ψηλά
μα ένα χέρι λατρεμένο
ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου
για να μη ψηλά πετώ
Είμ' αετός χωρίς φτερά
χωρίς αγάπη και χαρά
χωρίς αγάπη και χαρά
είμ' αετός χωρίς φτερά
Κι’ ακόμα τι ήταν αυτό που την έσπρωξε να γράψει μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες του κόσμου.
Το τελευταίο βράδυ μου,
απόψε το περνάω,
κι' όσοι με πίκραναν πολύ,
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή,
όλους τους συγχωρνάω.
Όλα είναι ένα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή.
Εκεί που πάω δεν περνά
το δάκρυ και ο πόνος,
τα βάσανα και οι καημοί,
εδώ θα μείνουν, στη ζωή,
κι’ εγώ θα φύγω μόνος.
Όλα είναι ένα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή.
Δυο πόρτες έχει η ζωή,
άνοιξα μια και μπήκα,
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι’ ώσπου να 'ρθει το δειλινό,
από την άλλη βγήκα.
Σταματώ εδώ γιατί δεν με παίρνει ο χώρος και γιατί τα λόγια περιττεύουν.
Την ταινία «Ευτυχία» που για λίγες μέρες ακόμα θα προβάλλεται στο «Πρεριέρ» δεν πρέπει να την χάσει όποιος μιλάει και ακούει ελληνικά.
Υ.Γ. Με όσους επικοινωνώ πραγματικά, μην την πατήσετε και πάτε στην ταινία χωρίς… χαρτομάντηλα.
