Αν τον γλυτώσουμε τον πυρηνικό όλεθρο, με τον Δικτάτορα που έχουμε μπλέξει και μπορέσουμε να δούμε την νέα πραγματικότητα, που χωρίζει τον κόσμο μας σε λαούς που κυβερνώνται από εκλεγμένες Κυβερνήσεις και άλλους που δυναστεύονται από τυράννους και κάνουμε στη συνέχεια το χρέος μας, που είναι η δίκη όλων αυτών των παρανοϊκών εγκληματιών και η συμβολή μας στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, θα πρέπει με κάποιο συμβολικό τρόπο να σφίξουμε το χέρι στον λαό της.
Θα του το χρωστάμε όχι μόνο ως ηθική συμπαράσταση, αλλά γιατί άλλη μια φορά, αυτή τη φορά οι Ουκρανοί, ανέδειξαν την ύψιστη σημασία της πατρίδας, άλλη μια φορά απέδειξαν πως οι σημαίες δεν είναι πανιά με χρώματα.
Αλήθεια, κάνουμε αυτή τη σκέψη με την ευκαιρία της δικής μας επετείου της ανεξαρτησίας;
Τι είναι εκείνο που έκανε τους προ παππούδες μας να ξεσηκωθούν και να χαράξουν στα λάβαρα τους την φοβερή κραυγή «Ελευθερία ή θάνατος»; Ποιά είναι αυτή η δύναμη που κάνει σήμερα 200 χρόνια μετά την δική μας συνάντηση με την… τρέλα, τους Ουκρανούς να μην καθίζουν φρόνιμα να γίνουν… νοικοκύρηδες; Γιατί δεν ακούν τις φωνές που τους λένε ότι ο Πούτιν είναι πανίσχυρος; Αυτούς που τους λένε ότι είναι μόνοι τους, με τον πολιτισμένο κόσμο να τους συμπαραστέκεται αλλά κυρίως… ηθικά;
Είναι η δύναμη της πατρίδας, είναι η σημαία τους, ο εθνικός τους ύμνος, που δεν παύουν όμως να είναι σύμβολα. Πριν όμως από αυτά και πάνω από όλα είναι αυτό το ανεξήγητο, που ακριβώς επειδή δεν είναι στην λογική είναι στην ψυχή, γι’ αυτό και διαπερνά την λογική, την ξεπερνά.
Είναι η απορία που έλυσε ο… Ηρόδοτος όταν μας δίνει την απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι στους Σπαρτιάτες, όταν πριν την μάχη των Πλαταιών αμφέβαλλαν ότι θα πολεμούσαν μαζί τους τους αμέτρητους Πέρσες.
«Το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα». Θα πολεμήσουμε μαζί τους απάντησαν γιατί «υπάρχει και το ελληνικό έθνος από το ίδιο αίμα και με την ίδια γλώσσα με εμάς, με το οποίο έχουμε κοινά ιερά των θεών και κοινές θυσίες και ήθη κοινά».
Για υπολογίστε τα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν από τότε;
Για υπολογίστε πόσο βαθύ ήταν για να παραμένει άσβηστο 500 χρόνια Οθωμανικής - Τουρκικής σκλαβιάς στην περίπτωση μας; Πού ήταν κρυμμένο στις γενιές των Ουκρανών που μεγάλωσαν με την πιπίλα ότι είναι Σοβιετικοί πολίτες; Πόσο δυνατό είναι για να βιώνουμε στις μέρες μας την ύψιστη θυσία ανθρώπων, που δίνουν ότι πολυτιμότερο έχουν την ζωή τους για μια… σημαία;
Να τι χρωστάμε στους Ουκρανούς σήμερα. Να γιατί η εθνική μας επέτειος έχει και θα έχει πάντα νόημα, γιατί αναδεικνύει την υπέρτατη μάνα όλων μας, την πατρίδα μας.
Υ.Γ.: Άκρως συμβολική ή ύψωση αυτών των σημαιών στον τόπο της θυσίας στον Άγιο Μηνά. Ευχαριστούμε τον Κώστα Μιμίδη που έστειλε την φωτογραφία που βλέπετε.
