Τα Κόμματα, Θεός σχωρέστα… ετοιμάζονται, είναι έμβρυα μπροστά στην Εκκλησία, που από σκυτάλη σε σκυτάλη, μέσα στην χιλιόχρονη και τράβα κορδέλα πίσω ιστορία της, έχει τη δυνατότερη μύτη… το πιο αλάνθαστο αισθητήριο. Όταν λοιπόν βλέπετε ιερείς σε διαδηλώσεις, να ξέρετε ότι το αίτημα δεν αφορά την πλειοψηφία, είναι απλά… καθολικό.
Αυτό έγινε και σήμερα στην πλατεία Νικολάου Πλαστήρα, όπου ο Αλέξης κατάφερε να βγάλει τον κόσμο στον… Επιτάφιο Φλεβάρη μήνα, γιατί τόσος λαός στους δρόμους στο νησί μας, συγνώμη, μόνο στον Επιτάφιο βγαίνει. Και δεν ήταν μόνο το καθολικό κλείσιμο των καταστημάτων, δεν ήταν μόνο η κινητοποίηση και των αγροτών, δεν ήταν το ευφάνταστο «κτίσιμο» των γραφείων των Βουλευτών, ήταν η αποφασιστικότητα στα πρόσωπα των συμμετεχόντων. Εχοντας μια μικρή πείρα στο ρεπορτάζ, μπορώ αυτό να το βεβαιώσω, κουβεντιάζοντας με αρκετό κόσμο όχι κυρίως για το τώρα αλλά για το αύριο. Είδα λοιπόν ανθρώπους απελπισμένους, αλλά με δεδομένο ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, τους τα πήραν όλα, τους τα παίρνουν όλα, αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν άλλο δρόμο από το… δρόμο. Αυτοί που διαδήλωσαν σήμερα δεν ήταν οι συνήθεις πολιτικοποιημένοι, ενταγμένοι, συνηθισμένοι στον ήχο της ντουντούκας. Ηταν απορημένοι, οργισμένοι αγρότες – μαστιχοπαραγωγοί, που τους γυρνούν στην εποχή των Γενουατών, πετώντας μια… αριστερή μούντζα στη μούρη του Σταγκούλη, ήταν μαγαζάτορες, επαγγελματίες που τους παίρνουν, τους κλείνουν το μαγαζί, τη ζωή τους, πολιτικοί λεχρίτες και ανεπάγγελτοι κάθε χρώματος και κόμματος, ήταν επιστήμονες που μετάνιωσαν γιατί δεν έφυγαν και που δεν έχουν επιχειρήματα να πείσουν τα παιδιά τους να μην φύγουν μετανάστες, ήταν άνεργοι χωρίς ελπίδα ή εργαζόμενοι μεν απλήρωτοι δε, ήταν πολύς κόσμος έτοιμος να εκραγεί.
Κρατήστε το αυτό, γιατί κατά τη γνώμη μου ήταν το κυριότερο. Η συσσωρευμένη αυτή οργή, είναι αυτού που δεν έχει άλλη επιλογή παρά να δαγκάσει κι’ ας είναι η τελευταία του πράξη. Σήμερα έγινε ένα νέο ποιοτικό βήμα, το επόμενο δεν θα είναι μιας μέρας. Το πρόβλημα δεν είναι που θα ταχθεί η σημερινή κυβέρνηση, το σημειώνομε άλλωστε στον… τίτλο. Το ζήτημα είναι να καταλάβουν στην Ευρώπη ότι αν συνεχίσουν άλλο στον ίδιο ρυθμό το πολύ – πολύ να γίνουμε.. Σύροι, όσοι δε αντικαταστήσουν τον Τσίπρα, του οποίου ειλικρινά εύχομαι καλή τύχη, γιατί καλά τελειώματα δεν θα έχει, να καταλάβουν ότι από εδώ και πέρα θα πέφτουν δαγκωνιές.
Υ.Γ. Να μην ξεχάσω να πάω στην Εφορία να δώσω τον οβολό μου, για τα 24 εκατομμύρια ευρώ, που αναλογούν στην Ελλάδα, ως τμήμα της Ευρωπαϊκής βοήθειας των 3 δις. ευρώ, που θα σταλεί στην Τουρκία, για τις προσπάθειες που καταβάλλει στην «περίθαλψη, παραμονή και μόρφωση των προσφύγων – μεταναστών στο έδαφος της». Ρε άϊ στο διάολο.
