«Μα τι στο καλό είναι τόσοι μαύροι μαζεμένοι στην Πλατεία;»
Το τηλεφώνημα… αγωνιώδες από συμπολίτη μας χθες λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου.
Και που κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να είναι αυτοί οι άνθρωποι;
«Να πάνε σπίτι τους…»
«Πολλούς… επενδυτές βλέπω στην Πλατεία» σχολιάζει ειρωνικά μια κυρία στο F.B. βλέποντας μια φωτογραφία από την εκδήλωση για τα Αγιοβασιλιάτικα βαποράκια.
Και ύστερα ήρθε η αλλαγή του χρόνου.
Και ανταλλάξαμε φιλιά αγάπης και ευχές ανθρωπιάς και ειρήνης και βγήκε ο Χίους μιμήτιους να πετάξει… μπομπάκια, Πάσχα γαρ… και πυροτεχνήματα, γιατί αυτά βλέπει στην… Αυστραλία, της οποίας ως γνωστόν είμαστε μακρινή έστω επαρχία.
Και ξεκινάμε το 2020 έτσι μέσα στα ωραία λόγια και μέσα στην υποκρισία.
Γιατί σίγουρα η εποχή απαιτεί γερά νεύρα, αλλά απαιτεί και ανθρωπιά.
Γιατί γερά νεύρα απαιτούσε και τη δεκαετία του 1920, τι σύμπτωση, μόνο… 100 χρόνια, όταν η Χίος πλημμύριζε με 60.000 πρόσφυγες.
Μα, αυτοί ήταν ομοεθνείς και ομόαιμοι.
Κολοκύθια τούμπανα.
Τουρκόσπορους τους έλεγαν μέχρι και πριν τον πόλεμο, πεταμένους τους είχαν μέσα στην μπίχλα του Κάστρου και το έλος του Κορακάρη, μετέπειτα Βαρβάσι, ξεχωριστά Σχολειά είχαν στο Κάστρο και αλλού για τα προσφυγάκια, στα χέρια έρχονταν οι εδώ Ιερείς με τους πρόσφυγες λευίτες, γιατί τους έπαιρναν την… πελατεία.
Όταν κάποτε θα διαβάσουμε την τοπική μας ιστορία, σας υπόσχομαι ότι θα γίνει, θα πάθουμε πλάκα.
Και για την διαχρονική απανθρωπιά και για την ανθρωπιά όμως.
Γιατί, να πάνε σπίτι τους όλοι αυτοί που μας κουβαλήθηκαν.
Ναι, αλλά να πάνε και στο δικό τους σπίτι, τα 10 εκατ. έλληνες που ζούν στην ξενητιά, να ξεκουμπιστούν και να γυρίσουν πίσω από εκεί που ήρθαν τα 500.000 ελληνόπουλα, που τα τελευταία 10 χρόνια έφυγαν αναγκαστικά από αυτή τη χώρα γιατί τάκαναν σκατά οι πολιτικοί μας, που είναι εικόνα και ομοίωση μας.
Έτσι είναι τα πράγματα αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια στο πρόσωπο.
Είναι πολύπλοκα και τίποτα δεν θα λυθεί ούτε με φόβο, ούτε με μίσος.
Και αυτό το σημερινό θα φύγει, όπως έφυγαν και τα προηγούμενα.
Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αν στα… επόμενα, ο ευνοημένος από την τύχη και την ζωή θα είναι πιο άνθρωπος.
Γι’ αυτό ας ευχηθούμε η νέα χρονιά να βρεί όλα τα παιδιά με ένα ζευγάρι παπούτσια.
Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο.
Υ.Γ Η φωτογραφία με τις... χίλιες λέξεις είναι του Μιχ. Μπάκα από την Μόρια και δημοσιεύθηκε στην καλή συνάδελφο της Λέσβου «Το νησί»
