Αδέλφια, πολύ γκρίνια και δικαιολογημένη. Δικαιολογημένη όσον αφορά τα προβλήματα, αλλά αδικαιολόγητη όσον αφορά την ουσία, που μεταφράζεται στην παροιμία «Ό,τι παθαίνει το κορμί τα φταίει το κεφάλι».
Μπαίνω ευθέως στο θέμα, που αφορά δικές σας επισημάνσεις. Τυχαία και οι δύο γίνονται από συμπατριώτες που ζούν στην Αθήνα και πέρα από αυτά που διαβάζουν τους κάνει εντύπωση το χάλι μας.
Αυτό μάλιστα το αποτυπώνουν φωτογραφικά.
ΑΛΗΘΕΙΑ, μας γράφουν είναι κατάσταση αυτή, περιβάλλοντα χώρου Αεροδρομίου;
Είναι αγαπητοί, γιατί αυτές τις επιλογές κάναμε και τώρα θα τις…λουστούμε. Τόσο απλό.
Δείτε τις φωτογραφίες.
Οι μεν πρώτες είναι από τον χώρο βγαίνοντας από το Αεροδρόμιο και οι άλλες στο περίφημο πάρκινγκ των… νταλικών απέναντι από του Κώττη.
Εκεί που κανένας χρήσιμος, είναι το αντίθετο του… άχρηστος, δεν μπορεί να φτιάξει ένα χώρο στάθμευσης για το Αεροδρόμιο, αλλά αφήνει να κάνει κουμάντο η υπερ - Κυβέρνηση του Νομού, που ακούει στο όνομα Κτηματική υπηρεσία και που κανένας αιρετός ακόμα και οι χρήσιμοι Βουλευτές μας, δεν μπορουν να επιβάλλουν την κοινή λογική.
Με την ευκαιρία, μέχρι τη Χίο ακούστηκαν οι φωνές του Περιφερειάρχη, για την κατάσταση των νησίδων του Αεροδρομίου. Οι υπεύθυνοι επικοινώνησαν μαζί μας και ζήτησαν παράταση μιας εβδομάδας, μέχρι να αποκαταστήσουν την αισθητική.
Από μας πάρετε παράταση και αορίστως, από τους πολίτες να δούμε πόση ανοχή θα δείχνουν ακόμα.
Με αφορμή πάντως τα χάλια μας, ο συμπολίτης από την Κώμη Γιάννης Ζαούδης επισημαίνει και ζητά λύσεις τονίζοντας:
«Η Κώμη χρειάζεται, άμεση και μόνιμη τοποθέτηση φυσικών εμποδίων στις εισόδους του πεζόδρομου, που να εμποδίζουν την πρόσβαση οχημάτων, εκτός των έκτακτης ανάγκης.
Εντατικοποίηση της αστυνόμευσης και των ελέγχων, με μηδενική ανοχή στους παραβάτες.
Πιο ευδιάκριτη και επαρκής σήμανση, που να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
Ενημερωτικές εκστρατείες για την ευαισθητοποίηση οδηγών και πολιτών».
Μέχρι τότε ας περάσουμε σε ένα άλλο συμπολίτη, πάλι κάτοικο Αθηνών, που μας γράφει:
«Αγαπητέ Γιάννη,
Όπως γνωρίζεις κάθε καλοκαίρι εδώ και 10ετιες τις διακοπές τις περνάμε στην αγαπημένη μας Χίο, με την οποία μας συνδέουν πατρογονικοί δεσμοί απολαμβάνοντας την θάλασσα και τις πλούσιες εκδηλώσεις.
Φέτος δυστυχώς η μοίρα μας επιφύλαξε μεγάλη ταλαιπωρία. Όλα ξεκίνησαν πριν καν να επιβιβασθούμε στο πλοίο με μια αναμονή 3 ωρών στο αυτοκίνητο κάτω από τον μεσημβρινό ήλιο υπό συνθήκες καύσωνος.
Προτεραιότητα είχαν τα κοντεϊνερς καμμιά πρόνοια για τους επιβάτες/οδηγούς. Όταν πάλι μπήκαμε στο πλοίο χρειαστήκαμε μισή ώρα αναμονής στο μπαρ για ένα μπουκάλι νερό. Τέλος στην αποβίβαση μισή ώρα συνωστισμού με συμπτώματα που εκδηλωθήκαν μερικές μέρες μετά. Έπρεπε να αποφασίσουμε είτε να γυρίσουμε πίσω είτε να τύχομε ιατρικής φροντίδας στο νησί. Δοκιμάσαμε το δεύτερο επισκεπτόμενοι Σάββατο πρωί το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο Χίου με κάποια προκατάληψη εξ' αίτιας των όσων ακούγονται για… και το ΕΣΥ.
Θα θέλαμε μέσω του ΡΑΔΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑ που παρακολουθούμε συνεχώς και του ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης που διαθέτετε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη και τις θέρμες μας ευχαριστίες προς όλο το προσωπικό ιατρικό και βοηθητικό, ιδιαίτερα τον θεράποντα ιατρό Χ.Π. μέχρι και τους υπεύθυνους του φαρμακείου. Από την πρώτη στιγμή που επισκεφθήκαμε το τμήμα επειγόντων περιστατικών η ανταπόκριση του προσωπικού ήταν άμεση. Διαπιστώσαμε όλο το προσωπικό στις θέσεις του, τέλειο επαγγελματισμό, εξαιρετική φροντίδα, εξαντλητικές εξετάσεις, τάξη και καθαριότητα παντού. Άψογη συμπεριφορά όλων. Στην ηλικία μας τέτοια περίπτωση δεν έχομε συναντήσει ούτε σε δημόσιο αλλά ούτε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.
Το Σκυλίτσειο Νοσοκομείο αξίζει συγχαρητήριων, τυχεροί εσείς που σας φροντίζει.
ΥΓ. Διάβασα το παρακάτω και στεναχωρήθηκα.
«Χρειαζόμαστε αιμοπετάλια για τη μαμά μου (Τσακού Μαρκέλλα) στο νοσοκομείο. Νεαρές ηλικίες, πρωινές ώρες στο νοσοκομείο στο τμήμα αιμοδοσίας. Ευχαριστώ».
Να ευχηθώ στη Μέλη περαστικά. Την αγαπάμε ΟΛΟΙ.
