Πρώτον ψυχραιμία.
Δεύτερον, μέχρι στιγμής σε ότι έχει γίνει, δεν θρηνήσαμε άνθρωπο και να ξέρετε ότι περάσαμε πολλές φορές… ξυστά.
Τρίτον και κυριότερο ζούμε μια ανοησία.
Έχουμε και λέμε. Το τελευταίο διήμερο δεν φυλάχθηκαν τα σύνορα και μπήκαν στο νησί καμιά κατοσταριά. Δεν επέστρεψε κανείς στην Τουρκία. Δεν μεταφέρθηκε κανένας μετανάστης – πρόσφυγας σε δομή της ενδοχώρας. Το κυριότερο μονιμοποιήθηκε η ΒΙΑΛ και το σημερινό μπάχαλο.
Τι προστέθηκε; Η κυβερνητική ανοησία να ανοίξει πόλεμο με τους νησιώτες.
Θα έλεγα ότι πρόκειται περί πρωτοφανούς πολιτικής ηλιθιότητας, αλλά περιορίζομαι στον όρο ανοησία.
Όλα αυτά έγιναν, δεν είναι τυχαίο ότι καταλήγω απευθείας στο αποτέλεσμα, για να πάει ένα σκαπτικό μηχάνημα του Στρατού και να κάνει μια απλάδα στους τσοπάνηδες να γιορτάσουν την Καθαρή Δευτέρα στο 17.
Αυτό που τελικά γίνεται αυτή τη στιγμή είναι να συνεχίζεται η ανοησία μέχρι να έχουμε θύμα ή θύματα, κατάσταση ικανή να ρίξει ακόμα και την Κυβέρνηση.
Αν εκεί μέσα έχει ένας μυαλό, ας αποσύρουν από τα νησιά τις δυνάμεις κατοχής, όσο είναι νωρίς. Στο μεταναστευτικό – προσφυγικό, που καθυστέρησαν να πιάσουν επί ένα 7μηνο, συμπεριφέρθηκαν ως πολιτικά ηλίθιοι και τώρα το οδήγησαν σε πλήρες αδιέξοδο, που θα το πληρώσει η χώρα.
Κρατήστε κάπου στην μνήμη σας τα ξημερώματα της Τρίτης 25 Φεβρουαρίου 2020 αρχής γενομένης από την απόβαση στα Μεστά.
Η φωτογραφία δεν είναι τυχαία. Ο παπά Κώστας ο λεβεντόπαπας των Μεστών, σηκώνει τα χέρια ψηλά εκλιπαρώντας για λογική. Είχε προηγηθεί η λιποθυμία του παπά Γιώργη Κωνσταντίνου, που το πρώτο πράγμα που μου είπε μόλις συνήλθε είναι «Γιάννη δεν τους κρατώ κακία», όπως και η λιποθυμία του Σταμάτη Κάρμαντζη, που εισέπνευσε χημικά, που του έριξαν αυτοί, που είχε προηγούμενα… σώσει.
Για όσους δεν το ξέρουν, πριν ναρθούν οι δυνάμεις κατοχής από την Αθήνα, μια διμοιρία Αστυνομικών, που παρίσταναν τα… ΜΑΤ και υπηρετούν στην ΒΙΑΛ, αν δεν επενέβαινε καλώς πυροσβεστικά ο Δήμαρχος Χίου θα είχαν πέσει στη θάλασσα, από τους μαινόμενους διαδηλωτές.
Την ώρα πάντως που ξεφόρτωνε το πλοίο τα ΜΑΤ με τον εξοπλισμό τους στον Λιμένα Μεστών, έκανα την εξής σκέψη. Μακάρι αν ποτέ κινδυνεύσει η πατρίδα μας, ένα μεταγωγικό του Στρατού να αποβιβάσει μια τόσο εύρωστη και πειθαρχημένη Ταξιαρχία για την υπεράσπιση του νησιού.
Εύχομαι να μην το ζήσω αυτό, κρατώντας ότι προς το παρόν την απόβαση δυνάμεων κατοχής, που δεν ξέρω πόσο καιρό θα μείνουν στο νησί να τρώνε πέτρες, που δίνοντας το κράτος ένα σκασμό λεφτά, έστειλε στη Χίο, να φυλάει τα κατσάβραχα και να προστατεύει έναν εκσκαφέα του Στρατού, που… ξύνει τα βράχια.
Διότι όσοι ονειρεύονται συνέχεια εργασιών κάτω από αυτές τις συνθήκες πολέμου, να πάνε να τους κουράρει το Ψυχιατρικό τμήμα του Σκυλίτσειου.
Για το τέλος κρατήσαμε και ένα προσωπικό μήνυμα για τον Νότη Μηταράκη. Αν δεν κατάλαβε ότι έγινε Ιφιγένεια κρίμα. Αν το κατάλαβε πάλι κρίμα γιατί είχε ικανότητες και μπορούσε να προσφέρει στον τόπο.
Υ.Γ. Το χειρότερο από όλα είναι ότι για να κάνει την σκατοδουλειά η κυβέρνηση και να ξεφτιλιστεί στα νησιά, χρησιμοποίησε τον Στρατό, έστω και ως… Φιλιππινέζα. Επικίνδυνο το πρώτο, άθλιο το δεύτερο.
