Όταν οι συνάδελφοι των Αθηνών έμαθαν για τον θάνατο του Αντώνη Πυλιαρού, είδαν με έκπληξη στο διαδίκτυο μια – δυο φωτογραφίες του!
Ο Αντώνης ήταν βλέπετε η… φωνή του.
Μετα κατοχικά παιδιά η γενιά του Αντώνη, μεγαλώνουν χωρίς πολυτέλειες, σε μια Χίο της αυστηρότητας και της μεγάλης απόστασης από τα κέντρα των αποφάσεων.
Ήταν η εποχή, που τον καθένα τον συνόδευε και το… ψεγάδι του.
Και του Αντώνη ήταν ξεκάθαρο. Κλαρίνο…
Ήταν ποίημα, ήταν ομιλία, ανακοίνωση, δημόσια ανάγνωση σε μια αίθουσα Σχολείου χωρίς μικρόφωνα και μεγαφωνικές εγκαταστάσεις;
Αρκούσε να μιλήσει το… κλαρίνο.
Φωνή δυνατή, καθαρή, χαρακτηριστική, αυστηρή και οικεία μαζί, όταν ο αυστηρός Δάσκαλος Σιδερής Πυλιαρός, ο αγαπημένος των Μικρασιατακιών του Δημοτικού Σχολείου στο Κάστρο και πατέρας του, τον έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσει Οικονομικά εκείνος την… έκανε για τους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, όπου η Ελληνική Ραδιοφωνία ζητούσε εκφωνητές.
Οι κριτές, αυστηροί δημοσιογράφοι και ιερά τέρατα του Θεάτρου, έκλεισαν τα μάτια, έτσι μόνο ακούς ανεπηρέαστος, ο ακροατής δεν βλέπει πρόσωπα, δεν αντιλαμβάνεται εκφράσεις, όλα γι’ αυτόν είναι η φωνή.
Ακούν πολλές δεκάδες, αλλά μόλις έρχεται η σειρά του Αντώνη αντηχεί στ’ αυτιά τους το… κλαρίνο.
Ο Αντώνης Πυλιαρός προσλαμβάνεται στην Ελληνική Ραδιοφωνία, σε μια εποχή που η δημοσιογραφία ήταν τόσο κλειστό επάγγελμα, που ανοίγονταν μόνο για τους συγγενείς των δημοσιογράφων συνήθως… πρώτου βαθμού.
Ξεχωρίζει και καθιερώνεται, με ειδίκευση στις μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων αλλά και παρελάσεων, μπαίνει σε χιλιάδες σπίτια, αντηχεί στο εξωτερικό συγκινώντας τους έλληνες όπου γής, αποτελεί το καμάρι για τους Χιώτες, που λένε παντού, αυτή η φωνή είναι δική μας.
Και δεν είναι μόνος του. Μαζί του σε άλλα Μέσα, από άλλους δρόμους, βρίσκονται άλλα δυό «τέρατα» της δημοσιογραφίας, που από το βράδυ των Χριστουγέννων τους κάνει παρέα στο πιεστήριο του ουρανού.
Στρατής Ζαχαριάδης, Δημήτρης Βάρος, Αντώνης Πυλιαρός, σε διαφορετικά μετερίζια αλλά με τα ίδια κοινά στοιχεία.
Η ίδια κοινωνία, το νησί, το χνώτο της κοινής συναναστροφής, αλλά η θάλασσα που τους περικυκλώνει και τους… πνίγει.
Το ίδιο Σχολείο, ο «Χιακός Λαός». Από όπου και αν πέρασαν τους συνόδευαν οι αρχές της εντιμότητας στη δημοσιογραφία και της σεμνότητας.
Τα ίδια σωστά γράμματα από μεγάλους δασκάλους, που τους έμαθαν να μιλάνε και να γράφουν σωστά. Ως γνωστόν είμαστε οι γονείς μας και οι Δάσκαλοι μας.
Τελευταίο κοινό; Έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τα της Χίου, αλλά ποτέ δεν την έβγαλαν απ’ την καρδιά τους.
Πολλά χρόνια πριν, όταν αποφασίσαμε αλλαγή σημάτων στο ραδιόφωνο, δεν σκέφθηκα ότι θα μπορούσε άλλη φωνή να εκφράσει το «Ράδιο αλήθεια» παρά μόνο αυτή του Αντώνη Πυλιαρού.
Του το είπα την εποχή της… κασέτας. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, πήγε σε στούντιο, ηχογράφησε τα σήματα του ραδιοφώνου και τάστειλε.
Όταν τον ρώτησα τι του χρωστούσαμε με έστειλε στο… διάολο.
«Ξέρεις τι είναι για μένα να με ακούν κάθε μέρα στη Χίο οι δικοί μου;»
Ξέρω ότι η φωνή σου θα αντηχεί στο νησί μέσω των ερτζιανών, όσο υπάρχει αυτό το ραδιόφωνο.
Κυρίες και κύριοι μια κλασσική φωνή της Ελληνικής ραδιοφωνίας σίγησε, η φωνή του Αντώνη Πυλιαρού θα ακούγεται καθημερινά στο νησί του.
Υ.Γ. Το ρημάδι το είχε στο στόμα συνέχεια. Πρέπει να άναβε ένα σπίρτο ημερησίως. Τα υπόλοιπα τσιγάρα τα κάπνιζε ανάβοντας το νέο από το αποτσίγαρο. Ήταν απολύτως υγιής. Όταν ένοιωσε μια ενόχληση οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στα πνευμόνια. Σε μια εβδομάδα ο Αντώνης έφυγε σε ηλικία 75 χρόνων.
