Αυτό αισθάνομαι να πω απλά στην οικογενειακή επιχείρηση Γιαννούμη και την μεγάλη οικογένεια των πάνω από 100 εργαζομένων σ’ αυτήν, που βάζουν ψωμί στο τραπέζι σε αντίστοιχα Χιώτικα σπίτια, για τα εγκαίνια του ανακαινισμένου καταστήματος τους στον Βροντάδο.
Και εύχομαι «καλό κουράγιο» περιμένοντας να φύγουν αυτοί οι παλαβοί αριστεροί για να μπορώ στην επόμενη χαρά τους να τους ευχηθώ και «καλές δουλειές» γιατί τα έχουν καταφέρει τόσο καλά οι… καμένοι αριστεροί με την φορολογία, που έτσι και πείς, είμαι νόμιμος, πάει και τελείωσε πρέπει να κλείσεις το μαγαζί σου μετά τις 10.00 π.μ. να σταματήσεις να πουλάς, τουλάχιστον να μην έχεις άλλη ζημιά.
Και εύχομαι «καλό κουράγιο» ξέροντας πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες, τέτοιες που λύγισαν και άλλες αξιόλογες τοπικές οικογενειακές επιχειρήσεις στον χώρο των τροφίμων και όχι μόνο.
Όμως αυτές οι συνθήκες μπορούν να γίνουν καλύτερες αν η κοινωνία μας είχε στοιχειωδώς συνειδητοποιήσει τη δύναμη της αλληλεγγύης.
Ούτε μάγκας είμαι ούτε πλούσιος, αλλά μια υπάρχει αλυσίδα τροφίμων, εκτός Ελλάδος μάλιστα στο νησί μας, που δεν ξέρω ούτε τον χώρο στάθμευσης της, ούτε θέλω να τον μάθω.
Θα μπορούσα να το βγάλω και με νούμερα αλλά εμπιστεύομαι το ένστικτο μου και αυτό μου λέει πως η μόνη περίπτωση να επιβιώσουμε αυτή την περίοδο είναι στηρίζοντας ο ένας τον άλλον.
Ξέρω είναι το θέμα των τιμών, αλλά ειλικρινά πόσα γιαούρτια θα φας την ημέρα; Πόσο γάλα θα πιείς; Πόσα τυριά και ρυζόγαλα θα φάς;
Αν τα βάλεις κάτω άντε να ξοδέψεις 15-20 ευρώ το μήνα παραπάνω. Δεν είναι απαραίτητο να είναι βέβαια τα τοπικά προϊόντα ακριβότερα, αλλά εγώ κρατώ το σενάριο ότι είναι.
Και έτσι όμως το 20αρικο αυτό θα σου επιστραφεί σε 100ρικο αν υπολογιστεί ότι γύρω από την κινητικότητα των τοπικών προϊόντων δημιουργείται ένας τέτοιος τζίρος, απασχόληση εργαζομένων κ.λ.π. που στο τέλος αυτό γυρίζει στον καταναλωτή.
Αυτό ίσως πρέπει να απασχολήσει και τη Διοίκηση του Επιμελητηρίου, και ιδού πεδίο δόξης λαμπρό εν όψει και Επιμελητηριακών εκλογών. Να μάθει ο χιώτης καταναλωτής τι τεράστια γκάμα στην κυριολεξία τοπικών προϊόντων έχουμε και τι σημασία έχει να τα στηρίξουμε, όπως και τι σημασία έχει να στηρίζουμε τα τοπικά καταστήματα και ένα απ’ αυτά είναι το εναπομείναν «Χαρά» των αδελφών Γιαννούμη.
Εξ’ ου και το «καλό κουράγιο» γιατί η συνείδηση της τοπικής στήριξης φαίνεται απλή αλλά δεν είναι, γιατί εκτός των άλλων, οι τοπικές επιχειρήσεις προϊόντων έχουν μια αμυντική εσωστρέφεια, κάτι που αποβαίνει στην κυριολεξία καταστροφική. Και δεν είναι θέμα χρημάτων. Σήμερα με το… αστρονομικό ποσό των 50 ευρώ μηνιαίως, μπορεί μια επιχείρηση να προβάλλει αξιοπρεπώς το προϊόν της. Πως θα γίνει αυτό όμως όταν στα ρεπορτάζ για παράδειγμα που πάμε στα χωριά, παράγονται σ’ αυτά απίθανα πράγματα, και δείχνουμε δωρεάν εννοείται τις τοπικές επιχειρήσεις, οι μισοί ιδιοκτήτες … ντρέπονται να φανούν στην κάμερα και να τις δείξουν στην τηλεόραση;
Κουράγιο λοιπόν ειδικώς και γενικώς, γιατί για να στηρίξουμε τον άλλο πρέπει στοιχειωδώς να στεκόμαστε εμείς και δεν στεκόμαστε όταν παράγουμε προϊόντα και το κρατάμε… κρυφό!
Υ.Γ. Ασε τις γυαλισμένες ντομάτες, μου είπε προχθές μανάβης και πάρε αυτές τις… σημαδεμένες ντόπιες. Αυτές που σου γυάλισαν είναι… Πολωνίας και έρχονται στο χαρακτηριστικό χαρτονένιο κιβώτιο, που όλως τυχαίως είναι… μαύρου χρώματος.
