Από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, υπάρχει η διάκριση των εξουσιών, θεμέλιο της Δημοκρατίας σε κάθε χώρα και ένδειξη και μέτρο της ποιότητας της.
Με βάση το δικό μας Σύνταγμα, το γραπτό Συμβόλαιο τιμής για τις μεταξύ μας σχέσεις, κάθε Έλληνας έχει δικαίωμα στον φυσικό του Δικαστή, όταν θεωρεί ότι θίγεται όχι μόνο από τον διπλανό του, αλλά και από την Κρατική εξουσία η οποία δεν έχει όχι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κάτι που αυξάνει και τις ευθύνες των λειτουργών της Δικαιοσύνης, που οφείλουν να δικάζουν, να επιλύουν διαφορές και να εκδίδουν αποφάσεις, βασισμένοι στους Νόμους και την συνείδηση τους, ο Δικαστής είναι η τελευταία καταφυγή και ελπίδα του πολίτη.
Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και στην περίπτωση των θιγομένων, που είτε έχασαν την ζωή τους είτε αυτή σημαδεύτηκε για πάντα, όχι από την πυρκαγιά του 2016, που άρχισε από την Σιδηρούντα, αλλά από την αδιαφορία των κρατικών λειτουργών της όποιας μορφής, που όφειλαν να πράξουν το καθήκον τους, που στην περίπτωση μας είχε την έννοια της προστασίας της ζωής και της περιουσίας των πολιτών.
Και δεν αναφερόμαστε στην απόφαση των δικαστηρίων για τις ποινικές ευθύνες των κρατικών λειτουργών, αλλά και στην οικονομική φύση αυτών των ευθυνών, που ήταν «αλλουνού παπά Ευαγγέλιο» αφορούσε δηλαδή άλλη ξεχωριστή περίπτωση απονομής δικαιοσύνης.
Η απόφαση λοιπόν εδώ του Δικαστηρίου της Μυτιλήνης, που εξέτασε την περίπτωση ήταν καταπέλτης και ας προσέφυγε εναντίον της η Περιφέρεια Β. Αιγαίου, νομίζοντας ότι μπορεί και να την γλυτώσει. Διότι ενδέχεται αν η περίπτωση εξεταστεί ξανά, από άλλο ανώτατο Δικαστήριο η απόφαση να είναι ακόμα πιο… αλμυρή.
Τι αποφασίστηκε; Το Κράτος, με όσες λεοντές και αν εμφανίζεται πρέπει να καταβάλλει στους θιγομένους που προσέφυγαν το ποσό του 1.270.000 ευρώ και όσο καθυστερεί στο τέλος με τους τόκους θα του βγεί ένα κοστούμι 1.500.000 ευρώ!
Ξέρω, καταλαβαίνω την αντίλογο. Με τίποτα με κανένα ποσό δεν αναπληρώνεται ένα καμένο μέλος ή μια καμένη ψυχή. Δεν διαφωνούμε, αλλά επιτέλους να πληρώσει και κάτι αυτός που καίει. Όχι γιατί θα αλλάξουν όλοι αυτοί νοοτροπία, αλλά γιατί θα νοιώσουν στο πετσί τους, την μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν, αυτή της ψυχρής οικονομίας.
Ναι, στο τέλος δεν θα… συμφέρει να καίνε ανθρώπους.
Αλήθεια, μια οργάνωση πυροπροστασίας, μια έγκαιρη αποστολή μέσων, μια υποδομή πυρασφάλειας, μήπως κοστίζει λιγότερο;
Μα θα πεί κανείς είναι και η ανθρώπινη ζωή. Θέλετε στην σκληρή απάντηση αυτό; Χεστήκανε. Γι’ αυτό έχει διπλή και τριπλή αξία η απόφαση του Δικαστηρίου, γιατί εκδόθηκε στην μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν, αυτή του κόστους. Ας πληρώσουν λοιπόν τώρα «χρυσάφι» τους θιγομένους πολίτες και την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεκτικοί.
Υ.Γ.: Όσοι πέσανε από τα σύννεφα για την νεκρή γυναίκα πάνω στην καρότσα ενός φορτηγού στη Ρόδο ελλείψει ασθενοφόρου, ας σηκωθούν. Γιατί υπάρχει μια άλλη περίπτωση να… απογειωθούν. Πότε; Μα όταν οι θιγόμενοι τους στείλουν στο σκαμνί. Τότε, όταν θα βγαίνουν τα… κοστούμια, τότε που μια αποζημίωση θα είναι ακριβότερη από το ετήσιο κόστος ενός εργαζομένου σωστά αμειβόμενου στο ΕΚΑΒ, τότε μόνοι θα καταλάβουν. Άλλη γλώσσα δεν γνωρίζουν.
