Κοίταξε λέω να δείς τι είναι η επικαιρότητα.
Ξεκινάμε με ένα θάνατο, ενός ακόμα μετανάστη στην ΒΙΑΛ και καταλήγουμε στα γεννητούρια μιας Σομαλής, πάλι στην ΒΙΑΛ και τσούπ νάσου μια φωτογραφία επί προσωπικού και άντε τώρα να τα ξεμπλέξεις.
Το μπέρδεμα δηλαδή τόκανε η φωτογραφία, που ξαφνικά εμφάνισε μπροστά μου την αφεντομουτσουνάρα μου, 40 χρόνια… νεότερη και δίπλα το όνομα του… δράστη.
Πάνος Θεραπίδης, πάρε νάχεις σειρούλα φωτογραφία από το 543 ΤΕ της Κώ. Και όλα αυτά επειδή έγραψα την εμπειρία μου από το Πάσχα του 1980 με τους τρελούς τους Καλύμνιους, που λένε «Χριστός Ανέστη» δυναμιτίζοντας τους βράχους τους. Και έτσι μικρός που είναι ο κόσμος, το διάβασε η σειρούλα μου και μου έστειλε την φωτογραφία.
Μια φορά έτυχε η γυναίκα μου, μου είπε, να βρεθεί στη Χίο και της είπα, να πας να βρείς τον Τζούμα και να του πείς Πάνος Θεραπίδης και θα καταλάβει.
Τι να καταλάβει βρε παιδιά η γυναίκα, την ώρα που οι Ελληνίδες έχουν την ατυχία να μην υπηρετούν στο Στρατό, ακόμα, οπότε δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό το ανεπανάληπτο δέσιμο μιας ζωής, όσων τόφερε η μοίρα να βρεθούν στα 20 τους χρόνια, να «τρώνε σκατά»; Συγνώμη, διαφορετικά δεν μπορώ να το πώ, και οι αρσενικοί συνεννοούμεθα πλήρως, και δεν το λέω υποτιμητικά.
Αρκούσε λοιπόν το επώνυμο, μια φωτογραφία και ένα τηλεφώνημα, απ’ αυτά που μιλάς με κάποιον πριν από 40 χρόνια και λες και ήσουνα μαζί του πριν 5 λεπτά, για να ξεφύγω από την πεζή ειδησεογραφία, που ήθελε στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο έναν θάνατο και μια γέννα.
Κατ’ αρχήν μου έκανε εντύπωση η πληροφορία ότι η 25χρονη Σομαλή γέννησε στο δρόμο το 1ο της παιδί, σε μια ηλικία δηλαδή, που σε λίγο θα γίνεται… γιαγιά. Τελικά διευκρινίστηκε, ήταν το 6ο της παιδί και η γέννηση του στον δρόμο, έξω από την ΒΙΑΛ οφείλεται στην… «Άρσις» που δεν φρόντισε να γεννήσει στο Νοσοκομείο.
Λοιπόν έχουμε και λέμε, ο Νότης Μηταράκης είναι στη Λισαβώνα και συζητά σοβαρότερα πράγματα, αλλά επειδή το σίδερο την πατάει από την… σκουριά ας ρίξει και μια ματιά στην διαχείριση των τοπικών συμβάντων.
Ο ένας θάνατος που σημειώθηκε στην ΒΙΑΛ τη Δευτέρα του Πάσχα έχει σχέση με το μεθύσι ενός μετανάστη, που δεν τον φάγανε τα… ποντίκια. Τα ποντίκια σίγουρα δεν τον έφαγαν αλλά οι γάτες στην ΒΙΑΛ εξακολουθούν να φοβούνται το μέγεθος των ποντικών. Ο άλλος θάνατος χθες, οφείλεται στην καρδιοπάθεια του έτερου μετανάστη, αλλά κανείς δεν λέει ότι έκλεινε σε λίγο δύο χρόνια στην Χίο και για την Σομαλή φταίει η «Άρσις» που δεν φρόντισε να γεννήσει στο… «Μητέρα».
Λοιπόν να σοβαρευτούμε. Ο Μηταράκης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και τον αδικεί αυτή η δικαιολογία της… σκουριάς. Διότι για όλα, απ’ τους θανάτους μέχρι τα γεννητούρια στο… χωράφι φταίνε όλοι οι άλλοι.
Όχι κύριοι της Κυβέρνησης, του υπουργείου Μεταναστευτικής πολιτικής και της Ν.Δ.
Ο υπουργός υποσχέθηκε ότι το Πάσχα του 2021 η ΒΙΑΛ θα είναι κλειστή και η ΒΙΑΛ έχει 900 ανθρώπους! Υποσχεθήκατε και δεσμευτήκατε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για Κλειστά ελεγχόμενα Κέντρα τον Μάρτιο του 2022 και αυτή τη στιγμή τουλάχιστον τοπικά έχετε εγκλωβιστεί στον Θόλο, σε αμφισβητούμενο ιδιοκτησιακά χώρο, που τελικά δεν θα γίνει τίποτα.
Οι ροές έχουν σταματήσει, ο πόλεμος στα σύνορα συνεχίζεται και αποδίδει αλλά οι υπάρχουσες δομές της αθλιότητας καλά κρατούν.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι δικαιολογίες, που εν τέλει αδικούν και το επίπεδο του Μηταράκη. Βρείτε ένα χώρο που μπορεί να γίνει Κλειστό Κέντρο και ξεκινήστε τα έργα ΧΘΕΣ και επιτέλους κλείστε το αίσχος της ΒΙΑΛ, τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα έστω του… 2022.
Υ.Γ.: Tην στρατιωτική φωτογραφία δεν θα την έβαζα. Το έκανα για ένα μόνο λόγο. Στη μνήμη του εικονιζόμενου με το σιρίτι του βαθμοφόρου, Κτηνίατρου Στέργιου Στύλου, ενός χρυσού παιδιού, που η σειρούλα μου ο Θεραπίδης, με ενημέρωσε ότι έφυγε από την ζωή στα 42 μόλις του χρόνια από καρκίνο. Αχ βρε Στέργιο…
