Δεν μου αρέσει να γράφω για την αφεντομουτσουνάρα μου και το ξέρετε αλλά μου το ζήτησε ο Γιάννης ο Παληός και είπα να του κάνω το… χατίρι.
Μιλάμε για την συγγραφική μου πλευρά τώρα, που είπα να την αναδείξω στας δυσμάς προτού δούμε τα… ραπανάκια ανάποδα.
Είπα λοιπόν να εκδώσω ένα βιβλίο, με αυτά που ψάχνω εγώ και άλλη μισή ντουζίνα ομοιοπαθείς στην μεγάλη ΚΥΡΙΑ της Χίου την Βιβλιοθήκη μας.
Ε, σε λίγες μέρες αυτό κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Π στις οποίες πήγα χωρίς να ρωτήσω πουθενά αλλού, γιατί για μένα οι Παληοί είναι ένα με το βιβλίο στο νησί και γιατί τους αγαπώ.
Το βιβλίο αυτό, του οποίου το εξώφυλλο επιμελήθηκε η… καλλιτέχνης της ΑΛΗΘΕΙΑΣ η κόρη μου Κυριακή έχει τίτλο «Μια σταγόνα ιστορίας της Χίου» και επειδή οι σταγόνες ήταν πολλές, τελικά εγώ για ένα τόμο πήγαινα και αυτοί θα βγούν απ’ ότι φαίνεται περισσότεροι, πρώτα ο Θεός γιατί προείπαμε υπάρχουν και τα… ραπανάκια.
Στον πρώτο τόμο λοιπόν θα διαβάσετε τις σταγονίτσες από το 1911 έως το 1934 και επειδή είπαμε ο Γιάννης επιμένει να γράψω γι’ αυτό, εγώ παραθέτω απλά τον πρόλογο και σας εύχομαι όταν κυκλοφορήσει στις 11 Δεκεμβρίου, καλή ανάγνωση.
Το βιβλίο για το οποίο προς το παρόν ένα μέρος των εξόδων, τα βιβλία μόνο τέτοια έχουν, έχει καλύψει το Ίδρυμα Τσάκου το οποίο και ευχαριστώ, το αφιερώνω στην… ηρωίδα γυναίκα μου Ειρήνη Αναγνώστου και στα παιδιά μου Χαρά, Κυριακή, Κωστή και Αγγελική.
Σας παραθέτω τον πρόλογο.
«Ποιοι είμαστε, που πάμε, ποιοι πάτησαν τα χώματα που πατάμε;
Αν τα πρώτα είναι υπαρξιακά ερωτήματα, το τελευταίο δεν είναι.
Ανέκαθεν είχα την απορία, πως έζησαν οι άνθρωποι πριν από μας, κάτω από ποιες συνθήκες μεγάλωσαν, τι απασχολούσε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Άνθρωποι που δεν μπορούν να μιλήσουν, που όμως έβλεπαν την ίδια θάλασσα με μας, περπάτησαν στους ίδιους δρόμους, γεύονταν τους ίδιους καρπούς, είχαν τα δικά τους βάσανα και καημούς, έζησαν, γλέντησαν, πόνεσαν, ανάθρεψαν παιδιά, άλλοι έφυγαν ειρηνικά και άλλοι στα πεδία των μαχών.
Όλα αυτά ξέρετε είναι η ιστορία, που δεν γράφεται μόνο από τους μεγάλους, αλλά και από τους μεγάλους… μικρούς, αυτούς που μετέφεραν την σκυτάλη, που τώρα κρατάμε εμείς και την οποία θα παραδώσουμε σε άλλους.
Σκέφτηκα λοιπόν πως μια σταγόνα είμαστε όλοι εμείς μέσα στην ιστορία του νησιού και των ανθρώπων του και αυτή την σταγόνα είπα να σας μεταφέρω.
Κρίνετε με, με επιείκεια, δεν είμαι συγγραφέας, ένας γραφιάς είμαι της δημοσιογραφίας.
Όμως επειδή καμιά φορά γυρίζω και βλέπω τους τόμους της ΑΛΗΘΕΙΑΣ πίσω μου να καλύπτουν ολόκληρο τοίχο, λέω λες και εμείς να γράψαμε ιστορία;
Μπα, τι είμαστε εμείς ιστορικοί; Όχι καταγράφουμε απλά τα γεγονότα, που όμως αυτά είναι η ιστορία μας. Αυτά τα γεγονότα μελέτησα και εγώ μέσα από τόμους εφημερίδων, που έγραψαν άλλοι και σας τα μεταφέρω ταπεινά σ’ αυτό το πόνημα.
Εκεί λοιπόν στις εφημερίδες της εποχής που φυλάσσονται στο πολυτιμότερο στολίδι της Χίου την Βιβλιοθήκη «Κοραής» βρήκα τις σταγόνες τις ιστορίας που σας παραθέτω.
Και από το φυλλομέτρημα κατάλαβα, πως την ώρα που χαράσσονταν οι γραμμές, την ώρα που έμπαιναν τα μεταλλικά στοιχεία στη σειρά, την ώρα που το κάθε φύλλο πιέζονταν γλυκά παράγοντας τον ωραιότερο ήχο στον κόσμο, αυτό της τυπογραφικής μηχανής, την ώρα που ο διανομέας αγνοώντας τις καιρικές συνθήκες μοίραζε τις εφημερίδες, την ώρα που όλες μαζί στοιβάζονταν από τον βιβλιοδέτη, κανείς δεν φαντάζονταν πως γράφει … ιστορία.
Αυτή σας παραθέτω σήμερα ξεκινώντας από το 1911, μια χρονιά προτού ο Δήμαρχος Ν. Κουβελάς υποδεχθεί τον απελευθερωτή ελληνικό Στρατό με την ιστορική φράση: «Που είσαστε βρε παιδιά και σας περιμέναμε 500 χρόνια;»
Για να σας βάλω καλύτερα στο κλίμα, στην πρώτη γεύση της κάθε… σταγόνας της χρονιάς, παραθέτω τα γενικότερα γεγονότα για να γίνουν πιο κατανοητά τα τοπικά.
Καλή σας ανάγνωση.»
Υ.Γ.: Επειδή είμαι ως γνωστόν αδιόρθωτος κυνηγώντας την ειδησεογραφία να συγχαρούμε την AVIN, που μετακίνησε σε ασφαλές σημείο την πινακίδα της έξω από το My market. Οι φωτογραφίες εις τον πάτο της σελίδος
