Τα θυμόμαστε τα μισαρδάκια; Κάποτε ο Κεφαλονίκας, ένας από τους μεγαλύτερους βιβλιοφάγους του νησιού, μας πούλαγε με ένα από αυτά ένα κουλούρι, με το τρίκυκλο του στα Σχολεία στο Βουνάκι. Μετά περάσανε τα χρόνια και έβλεπες το μισαρδάκι στο δρόμο και το προσπερνούσες. Και πιο μετά ήρθαν τα… ευρώ.
Πως μου ήρθε αυτή η «φλασιά»; Μα διαβάζοντας για την πρωτοβουλία των Mastihashop να προσθέσουν στα προϊόντα τους 0,50 ευρώ υπέρ των περιβαλλοντικών πρωτοβουλιών στα μαστιχοχώρια.
Σας παρακαλώ διαβάστε με προσοχή την πρωτοβουλία, που επίτηδες την προβάλλομε πρωτοσέλιδα. Γιατί για να ζητήσεις έστω και ένα μισαρδάκι παραπάνω, πρέπει να έχεις «την μούρη» που λέμε στα Χιώτικα, να έχεις προϊόν, να παρέχεις ποιότητα, να έχεις φαντασία, εξωστρέφεια, να βλέπεις ΜΠΡΟΣΤΑ.
Αυτή η μια Χίος, που κοντράρεται συνεχώς με την άλλη. Αυτή που συνοψίζεται σε κάτι που μου είπε προχθές ένας απλός άνθρωπος της πιάτσας.
Άκουγα, μου είπε Γιάννη και παρακολουθώ τον καυγά Μιχαηλίδη – Μηταράκη, τώρα για τις πέτρες του Αεροδρομίου. Μου θύμισε την κόντρα Μπουρνιά – Ζορμπά (παλιοί Βουλευτές, που τώρα είναι… οδοί, το γράφω για τους νεότερους). Αυτοί πλακώνονταν για το Αεροδρόμιο και μέχρι να τα… βρούν ήρθε η Χούντα και το έφτιαξε σε μια νύχτα. Αυτό θέλομε δηλαδή; Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε ούτε στα αυτονόητα;
Γιατί τα φέρνω αυτά σε αντιπαράθεση; Μα γιατί είναι. Οι Βουλευτές δεν το βλέπουν; Οι εκλογές τελείωσαν, θέλομε ένα δημιουργικό Μηταράκη και ένα δυναμικό Μιχαηλίδη. Το αυτόν ισχύει και για τον Περιφερειάρχη μας. Κανένας δεν δίνει σημασία στα εσωκομματικά της Ν.Δ. και η απάντηση δόθηκε και αυτή στις εκλογές.
Πάμε λοιπόν από την αρχή. Δεν μπορούμε να τρέχουμε με χίλια στα Mastihashop, δεν μπορούμε να ανοίγουμε την αγορά της Ινδίας και ένας βλάκας στον ΟΠΕΚΕΠΕ να κάνει κουβάρι την ΕΜΧ όχι για τις… φωτογραφίες που θέλουν εδώ και τώρα, αλλά γιατί ξέχασαν να υπολογίσουν την επιδότηση με την εσοδεία του 2022 – 23 αλλά με την… προπέρσινη. Και οι δύο Βουλευτές έπρεπε να είναι ΧΘΕΣ στον ΟΠΕΚΕΠΕ και νάτριβαν τα κεφάλια των ανευθύνων στο… σινί.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις νταμαρόπετρες. Η εταιρεία που πήρε το έργο δεν ήξερε για το μονοπώλιο των νταμαριών στο νησί; Τώρα θα δημιουργήσουμε νέα τα παλιά που κλείσαμε (και ποτέ δεν αποκαταστάθηκαν) επειδή δεν είχαν πιά υλικά και επειδή τα σπίτια βρέθηκαν στο… χιλιόμετρο. Δηλαδή τώρα που τα σπίτια είναι στο… μέτρο, θα μείνουν με δεμένα χέρια; Η δε εταιρεία, που έχει έννομο συμφέρον να πουλήσει τα υλικά της θα μένει να κοιτάζει τα άστρα;
Κοντολογίς, θα μπλέξουμε. Από την μια λοιπόν η Χίος που προσπαθεί να απογειωθεί και από την άλλη αυτή που πυροβολεί τα πόδια της.
Εμείς με ποιάν είμαστε; Ας βρούμε τρόπο να το δείξουμε.
Υ.Γ.: Aυτό που τελικά έσπασαν από τον Γρύπα των Αργέντηδων στον Κήπο δεν ήταν λέει… κέρατο αλλά αυτί. Είπαμε και εμείς, τι στο καλό, μήπως στο νησί που ψάχνομε γύρω – γύρω πέτρες τώρα ψάχνομε και… κέρατα;
