Μια από τις αρχές της δημοσιογραφίας είναι ότι το θέμα το…παντρεύεσαι.
Το αναδεικνύεις δηλαδή, αλλά το παρακολουθείς, μέχρι να το λύσεις.
Επίσης οφείλεις να αναδείξεις μέσα από αυτό, ακόμα και από απλά πράγματα, τι κρύβεται πίσω του, τι είναι εκείνο που μπορεί να μας πάει πιο πάνω, συλλογικά ως κοινωνία.
Μετά την… ψυχολογική αυτή ανάλυση, πάμε στο κυρίως πιάτο.
Προχθές λοιπόν δημοσιεύσαμε την φωτογραφία αυτή. Ένα καλάθι απορριμμάτων στα Χερσαία τείχη του Κάστρου.
Η εικόνα άκρως ντροπιαστική σε ένα σημείο επισκέψιμο από τουρίστες αλλά και «ψαγμένους» δικούς μας, που αποζητούν μια ρομαντική πλευρά της πόλης, όπου από ψηλά κανείς ρεμβάζει την θάλασσα και τα Μικρασιατικά παράλια.
Οι αντιδράσεις τώρα μετά την δημοσίευση. Ο Δήμος πήγε και καθάρισε, τους είχε ξεφύγει, και ακόμα μας έκαναν γνωστό ότι θέλησαν να κάνουν εκεί χορτοκοπή, αλλά η Αρχαιολογική υπηρεσία, θέλει αυτό να το κάνει η ίδια. Προφανώς έχει τους λόγους της, αρκεί να το κάνει.
Μετά όμως το καθάρισμα, πήγαμε και την μεθεπόμενη και ιδού η κατάληξη και η εξήγηση του τίτλου. Φαίνεται στην δεύτερη φωτογραφία, στον πάτο της σελίδος.
Ο Δήμος καθάρισε και έφυγε αλλά, τι έμεινε; Ο… ΓΥΦΤΟΣ.
Όποιος πήγε ξανά εκεί, έβαλε τα σκουπίδια του σε μια σακούλα και αυτή αντί να την βάλει μέσα στον άδειο κάδο, την αμόλησε στην βάση του, έξω από αυτόν. Δηλαδή αυτό που δεν έκανε απευθείας, να ρίξει τα σκουπίδια χύμα, να το κάνει αύριο ο αέρας και ο τόπος να βρωμίσει ξανά.
Ερμηνεία τώρα αδέλφια. Αν δεν αντιμετωπιστεί αυτή η νοοτροπία, δεν θα ξεκολλήσουμε από τον Μεσαίωνα. Όσοι κάδοι και να μπούν, όσο και να φροντίζονται, από την ώρα, που υπάρχουν άνθρωποι, που δεν καταλαβαίνουν τα στοιχειώδη θα είμαστε αιχμάλωτοι της γυφτιάς.
Το επόμενο παράδειγμα, μας το δίνει ο Οδοντίατρος Κώστας Λουτράρης, στον οποίο ανήκει η δεύτερη ένθετη φωτογραφία.
Γράφει ο καλός μας συμπατριώτης.
«Διαβάζω την πρόταση του συμπατριώτη από τη Ρόδο για να αλλάξει η όψη του νησιού με ζωγραφιές.
Άδικος κόπος. Ο Χιώτης την ασχήμια την έχει συνηθίσει.
Αυτή η χθεσινή φωτογραφία το αποδεικνύει περίτρανα.
Φυσικά και έχουν προηγηθεί και αρκετές πριν.»
Κοντολογίς, τι να του πεί τώρα του Χιώτη, η Κρήνη, μια από τις Κρήνες του Συγγρού, τότε που σχηματίζονταν ουρά μπροστά της, για να πάρουν νερό για το σπίτι τους, οι γειτνιάζοντες με αυτήν. Αμολάει λοιπόν δίπλα της το δίκυκλο και… άντε γειά. Ειδικά όταν η Τροχαία, όπως κατάφερε τόσα πράγματα, δεν καταφέρνει και αυτό, να απαλλάξει τις πλατείες από την στάθμευση δικύκλων.
Μήπως και έτσι καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν ζούμε στην ζούγκλα.
Τα υπόλοιπα τα λέει μια άλλη συμπολίτης μας. Παρακολουθήστε την.
«Καλημέρα κύριε Τζούμα
Σας παρακολουθώ σχεδόν καθημερινά και θέλω να εκφράσω τις απορίες μου για τα απλά καθημερινά πράγματα που αφορούν όλους μας.
Εγώ δεν είμαι γέννημα της Χίου, αλλά θρέμμα, μιας και μένω μόνιμα από το 1983.
Την Χίο την πρωτογνώρισα το 1981 και εντυπωσιάστηκα από την απίστευτη ομορφιά της, αλλά και από το επίπεδο των κατοίκων της.
Αλλά μείναμε μόνο σε αυτό μιας και σχεδόν 23 χρόνια μετά αντί να είμαστε στην κορυφή πάμε πίσω. Το λέω αυτό γιατί βλέποντας φωτογραφίες σας από την γείτονα χώρα (Σμύρνη-Τσεσμέ) αισθάνθηκα μεγάλη απογοήτευση για την δική μας εικόνα.
Απλά πράγματα πρέπει να επισημανθούν από τον έντυπο τύπο να αναφερθούν ξανά και ξανά για να λυθούν;
Ό,τι τοποθετείται, μένει εγκαταλελειμμένο μέχρι να χαλάσει.
Είναι δύσκολο να υπάρχει συνεργείο υπαλλήλων, που θα ασχολούνται μόνο με τον έλεγχο-επισκευή όπου απαιτείται;
Οι "μολόχες" που αναφέρατε χθες στις νησίδες, γιατί να μην είναι όμορφες συνθέσεις λουλουδιών σαν αυτές που βλέπουμε αλλού;
Πιστεύω ότι μπορούν να τα καταφέρουν οι αιρετοί μας, αρκεί να το θελήσουν.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.»
Βάσω Καρυπιάδου
Αυτά παιδιά για σήμερα, αύριο, πολύ… αύριο όμως, θα είμαστε καλύτεροι.
Υ.Γ: Ευχαριστώ τους μαθητές της 3ης Γυμνασίου του 3ου Γυμνασίου, που μου χάρισαν την ευτυχέστερη ώρα της μέρας.
Διάβαζα στην Βιβλιοθήκη, όταν εκείνοι έκαναν μάθημα Ιστορίας, με την ψυχωμένη άριστη Καθηγήτρια τους, δεν έχω την άδεια της να αναφέρω ονοματεπώνυμο, στο Αναγνωστήριο της ΚΟΡΑΗ.
Κατά ομάδες ανέβαιναν στο βήμα και διάβαζαν την ομαδική εργασία τους, ανάλυση των προθηκών της Έκθεσης για την Χίο των Σφαγών του 1822, που λειτουργεί στην Βιβλιοθήκη μας. Παιδιά με δίψα για μάθηση, με όρεξη, με δυνατότητα ανάλυσης, παιδιά που έβλεπαν την Δασκάλα τους στα μάτια και εκείνη έλαμπε και τα καμάρωνε.
Ε, ναι, ο… Γύφτος του τίτλου έχει έναν μεγάλο αντίπαλο. Αυτά τα παιδιά, που μακάρι να μην μας μοιάσουν.
