Όλα μας τα είπαν οι αρχαίοι αλλά μάλλον… τσάμπα.
Μεταξύ άλλων για μας μεταφέρουν την αίσθηση του μέτρου και της ισορροπίας, έθεσαν ένα ερώτημα σε μια καμήλα, αν προτιμάει την ανηφόρα ή την κατηφόρα, στο διάβα της στις απέραντες ερήμου και η καμήλα, πιά η καμήλα, ένα… ζω δηλαδή, χωρίς να σκεφθεί αντιρώτησε. «Μα καλά χάθηκε ο ίσιος δρόμος;»
Την λογική του ζωντανού λοιπόν αναζητούμε σε έναν τόπο, που προφανώς το μαχαίρι του 1822 εξαφάνισε όλη την ικμάδα και την παροιμιώδη Χιακή ευφυϊα.
Εχουμε περιθώρια να χάνουμε βλακωδώς έστω ένα ευρώ;
Προφανώς όχι. Η τουρκική μονομέρεια στην τουριστική μας ανάπτυξη, δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό.
Μετά τις τουρκικές εκλογές και σε βάθος λίγου χρόνου, τα μνημόνια της Ελλάδας θα μοιάζουν… οδοντόκρεμες μπροστά στην τουρκική οικονομική φούσκα, που θα σκάσει κάνοντας απαγορευτική την έξοδο των γειτόνων.
Μας χρειάζονται λοιπόν όλα και γίνονται πολλά. Από το Χίος – τάνγκο, που έφερε προχθές 200 ανθρώπους, από τον Ημιμαραθώνιο του Σημιριώτη, μέχρι τους ιστιοπλοϊκούς αγώνες, μέχρι τον θρησκευτικό τουρισμό, μέχρι τους περιπατητές του Χαλάτση και πάει λέγοντας, χωρίς όμως ούτε να φτάνει, ούτε να έχουμε την πολυτέλεια της χασούρας.
Και αυτό που συμβαίνει με τους γάμους, που χάνει η Χίος, λόγω… βλακείας, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Κατ’ αρχήν ας μην το θεωρητικοποιήσουμε. Το γιατί επιλέγουν οι Τούρκοι, οι Κινέζοι, οι Βησιγότθοι, να κουβαλούν στο νησί 100 – 300 ανθρώπους και να κάνουν τον γάμο τους στο Αργέντικο, στο Ρίζικο, στο Μαυροκορδάτικο, στο Σουρέδικο και πάει λέγοντας, δεν μας νοιάζει.
Μας νοιάζει να φεύγουν ευχαριστημένοι, να μας συνιστούν στους φίλους τους, αλλού ο τουρισμός του Γάμου είναι το πιο προσοδοφόρο κομμάτι της τουριστικής βιομηχανίας.
Αλλού, επαναλαμβάνουμε και όχι στη νήσο της… Ουργίας, όπου απλά τους λέμε να πάνε αλλού γιατί τα μαγαζιά μας δεν έχουν… άδεια.
Κατ’ αρχήν να σεβαστούμε τους ένα – δύο, δεν είναι παραπάνω επαγγελματίες, που έχουν άδειες σε κλειστούς χώρους με όλους τους τύπους.
Αλήθεια, γιατί αυτοί να ταράζονται στους φόρους και τους ελέγχους;
Αυτοί δεν θάκαναν τίποτα αν ο κάθε πικραμένος, δεν έπιανε ένα μαγαζί διαθέτον άντε μέχρι… ηλεκτρικό ρεύμα και έπαιζε στην διαπασών τα κλαρίνα μέχρι πρωϊας. Δεν θάκαναν τίποτα αν δεν γίνονταν το ίδιο σε κάθε λιμανάκι, με κουζίνα μια παράγκα και τουαλέτες στη… θάλασσα.
Αρχισαν λοιπόν οι καταγγελίες και τώρα, που το πράγμα καταστάλαξε, την πληρώνουν και μαγαζιά, που δεν έχουν τα πάντα αλλά μπορούν να τα αποκτήσουν αν όλοι βάλουμε νερό στο κρασί μας. Η Ελλάδα, μια ριμάδα κοινή νομοθεσία έχει. Δεν υπάρχουν άλλοι Νόμοι στη Μυτιλήνη, στη Σκιάθο, στην Κρήτη, στην Σαντορίνη και καμιά σαρανταριά προορισμούς, που τώρα που… γυρίζει και μέχρι να φύγει η μόδα ο άλλος στο γάμο του, να τρώει τον άμπακα, το εκμεταλλεύονται και τρώνε και αυτοί.
Συνεπώς επειδή ούτε ο Λευτέρης ο Δόλωμας λωλάθηκε, για να λέμε επώνυμα, ούτε ο Φεγγουδάκης είναι κορόϊδο, που φτιάχνει ανοικτή αίθουσα στον Εμπορειό, ούτε όμως όλοι οι σοβαροί υπόλοιποι πρέπει να κλείσουν. Και επειδή δόξα τω Θεό, έχει δουλειά για όλους, αφού οι Γάμοι πλακώνουν όλοι μαζί συγκεκριμένη περίοδο, πρέπει αύριο κι’ όλας να δοθεί λύση.
Να καθίσουν σε ένα τραπέζι οι δύο πλευρές, ας το λέμε έτσι, με τον Δήμο και το Επιμελητήριο στο κεφάλι και να δώσουν λύση. Επιτέλους ξυπνήστε. Δείτε τα κλειστά μαγαζιά, δείτε που εργάζονται τα παιδιά σας όσα εργάζονται, η Χίος πεθαίνει, δεν έχει περιθώριο να χάνει όχι ένα γάμο αλλά ΕΝΑ ευρώ.
Υ.Γ. Ενας τόπος δεν χάνεται μόνο από την πολιτική αλλά και από τους ανθρώπους του.
Μια καλόγρια, μας πήρε από δω ο μακαριστός Χρυσόστομος και την έστειλε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στήθηκε απ’ το μηδέν η «τουριστική βιομηχανία Αγιος Ραφαήλ».
Τώρα η Μυτιλήνη, που δεν γνώριζε το… σπόρ, πουλάει του μπουμπουνισμού τουρισμό Γάμου.
Αν συνεχίσουμε έτσι, τουλάχιστον ας ρωτήσουμε αν είναι κερδοφόρα η εξαγωγή… βλακείας.
