Μονολογούσα το πρωϊ και λέω θα τα γράψω το απόγευμα έτσι για τον λόγο που γράφω. Για να μην… σκάσω.
Και μονολογούσα, γιατί με ενοχλούσε η σειρήνα και η κόρνα ενός περιπολικού από αυτά τα τύπου ημιφορτηγά, που διαθέτει η ΕΛΑΣ.
Γενικώς με ενοχλούν οι κόρνες και δεν είναι τυχαίο, που υπάρχει αυστηρός κανονισμός γι’ αυτές. Πολύ δε θα γούσταρα να έχω μια «αυτόματη σφαλιάρα» την ώρα που οδηγώ, να την ρίχνω σε αυτούς, που μόλις δούν «πράσινο» κορνάρουν στους μπροστινούς, γιατί αφαιρέθηκαν ΕΝΑ δευτερόλεπτο και δεν ξεκίνησαν με την πρώτη ανάσα.
Θεωρώ με δυό λόγια ότι η κόρνα πρέπει να χρησιμοποιείται σε απόλυτη ανάγκη και με φειδώ.
Παρατηρούσα λοιπόν το περιπολικό να κάνει το εξής, με δεδομένο ότι έχουν έρθει στο νησί πολλοί Χιώτες της Ελλάδας και του εξωτερικού, έχουμε σχεδόν διπλασιαστεί, άρα το στριμωξίδι άρχισε αρχικά περιφερειακώς του Κήπου.
Αυτό βέβαια δεν δημιουργείται από την κίνηση, αλλά από την συμπεριφορά μας, αφού ο ένας στους δύο μας κάνει το εξής. Σταματά για ΕΝΑ λεπτό, που μπορεί να είναι και ΠΕΝΤΕ στου Βενέτη να πάρει ψωμί, στου Γερμανού να πληρώσει το τηλέφωνο, στην Vodafon για το αυτόν και απέναντι από το Τζαμί, γιατί… έτσι.
Μια μέρα είδα με τα μάτια μου να δίνει κλήση σε έναν ο Κολόμβος, γιατί είχε αφήσει την… γιαγιά του στη θέση του συνοδηγού, δήθεν να πάρει φάρμακα, είχε ανοίξει τα… αλάρμ και είχε πεταχτεί στην Προκυμαία να πιεί καφέ!
Επειδή λοιπόν ο ΕΝΑΣ από μας συμπεριφέρεται έτσι, ο ΑΛΛΟΣ εγκλωβίζεται, με αποτέλεσμα η κίνηση στο κέντρο να πηγαίνει σημειωτόν.
Τι σκέφτηκαν λοιπόν οι Τροχονόμοι; Κάνουν την διαδρομή περιφερειακά του Κήπου και στα σημεία «κλειδιά» ανοίγουν την κυκλοφορία με την μέθοδο της σειρήνας και της κόρνας, ξέρετε αυτήν που έχει εφευρεθεί για να σπάει τα νεύρα των διαδηλωτών, ας πούμε, λειτουργεί δηλαδή διαβολεμένα στα τύμπανα, που βλαστημάς να σταματήσει.
Σημειωτόν,… αλάρμ και μποτιλιάρισμα εμείς, σειρήνα και κόρνα αυτοί. Το σύστημα έτσι λειτουργεί… αυτομάτως. Αντιλαμβάνεται ο Έλλην την παρανομία, ακούει τη σειρήνα και με τον φόβο ότι μπορεί να σταματήσει το περιπολικό και να βγεί η «μαυρομύτα» ο κλοιός σπάει και ούτω καθ’ εξής.
Στο μεταξύ εγώ αγανάχτησα, σιχτίρισα για άλλη μια φορά την Μικρασιατική καταστροφή, που με έφερε αναγκαστικά εδώ, όσοι έχετε αμφιβολία δεν έχετε πάει στον Τσεσμέ την τελευταία δεκαετία, να δείτε τι σημαίνει… Ευρώπη και συνέχισα τον δρόμο μου. Σκέφθηκα όμως και αυτούς που επί μια – δυό ώρες άκουγαν και έβλεπαν το ίδιο σκηνικό.
Είπα λοιπόν, ρε γαμώτο, τι μας αξίζει τελικά; Ένας Κολόμβος, που έγραφε προκαταβολικά την παράβαση και πήγαινε και την επέδιδε στον… αλαρματζή ή το περιπολικό που κορνάρει και βογκά για να μας θυμίζει ότι απέχομε ακόμα κάποιες δεκαετίες από τον στοιχειώδη πολιτισμένο κόσμο;
Με αυτές τις σκέψεις με προσγείωσε ένας συμμαθητής μου, που χάρηκα γιατί είχα να τον δώ χρόνια. Το τι μου είπε το μεταφέρω στο υστερόγραφο.
Υ.Γ.: Kαθόμουνα που λές στο Αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, πτήση για Ελλάδα 150 Έλληνες, συμπεριφορά άψογη. Χαρτάκι κάτω; Ούτε σκέψη. Την κυμπελούμπα με τον καφέ στο πάτωμα; Πλάκα μου κάνεις; Την τσίχλα, φτού και… γραμματόσημο; Γιατί για σε βάλουν να την φάς; Ε, μόλις προσγειωθήκαμε στο Βενιζέλος αυτοί οι 150 τυπικοί Έλληνες μεταλλάχθηκαν αυτομάτως σε 150 γύφτους. Με πιστεύεις;
Εσείς τι θα του απαντούσατε;
