Δεν θα έθετα ειλικρινά τον παραπάνω τίτλο, που κανονικά πρέπει να προκαλέσει Εισαγγελική παρέμβαση αν το θέμα δεν είχε θιγεί και μάλιστα πολλάκις.
Στον δρόμο της Λέτσαινας υπάρχει αυτό το μπαλκόνι, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να προσγειωθεί στα κεφάλια των διερχομένων από το σημείο, που κυρίως είναι μαθητές, που αμέριμνοι βαδίζουν στον δρόμο για τα Σχολεία τους, κυρίως το 4ο Γυμνάσιο, που γειτνιάζει.
Και στο ερείπιο αυτό δυστυχώς ισχύει το κλασσικό, οι ιδιοκτήτες δεν είναι στη ζωή, οι κληρονόμοι είναι μπορεί και δεκάδες, οι περισσότεροι ζούν στο εξωτερικό, οι ελάχιστοι που ενδιαφέρονται δεν μπορούν να επωμισθούν μόνοι τις ευθύνες και τα έξοδα των άλλων και έτσι τι μένει; Ο τυχερός, που θα πάει αντί στο Σχολείο, στο… νεκροταφείο.
Εκτός αν στην κραυγαλέα αυτή περίπτωση ενδιαφερθεί ο Δήμος και τουλάχιστον περιφράξει το σημείο, μέχρι να βρεθεί άκρη, που μάλλον δεν θα βρεθεί ποτέ. Στο μεταξύ όμως κάποιος ή κάποιοι να γλυτώσουν το… τσάμπα σκότωμα.
Ελπίζουμε να μην επανέλθουμε, θυμίζοντας ότι συνήθως είμαστε επίμονοι.
Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μας να αλλάξουμε θέμα δίνοντας τον λόγο σε ένα συμπολίτη μας, το πρωϊ ο ίδιος έκανε ραδιοφωνική παρέμβαση στην εκπομπή «Καλημέρα Χάος» στον Μ. Βερβεράκη. Πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Σύκα – Λεριώτη, που μας καταθέτει και γραπτά τα εξής:
«Κυριακή απόγευμα κάλεσα το ΕΚΑΒ για να παραλάβει τον πατέρα μου από το σπίτι διότι έχει πολλά προβλήματα και έχει πάθει πολλά εγκεφαλικά λόγω θρόμβων. Για τον λόγο αυτό έχει ακρωτηριαστεί και το δεξί του πόδι. Έφτασε, λοιπόν, το ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Χίου «Σκυλίτσειο» και εκεί όταν πήγαμε για ακτίνα ζήτησε να κάνει την ανάγκη του. Μου είπαν όμως ότι δεν έχουν τουαλέτες Α.μεΑ. ούτε και παπιά. Τους είπα ότι θα ψάξω να βρω. Τελικά κανονίστηκε το θέμα. Μετά, όταν ξανά μου ζήτησε ο πατέρας μου στα δωμάτια κάτω των επειγόντων περιστατικών να πάει για την ανάγκη του στην τουαλέτα, μου είπαν και εκεί οι νοσηλευτές ότι δεν έχουν τουαλέτες Α.μεΑ. Πήρα τον πατέρα μου στα χέρια και μπήκαμε στην τουαλέτα, πράγμα δύσκολο, γιατί αναγκαστήκαμε να βγάλουμε και το πρόσθετο μέλος οπότε στην ουσία τον σήκωσα για να κάτσει στη λεκάνη. Καταγγέλλω και θα το φτάσω μέχρι το κόκκαλο, μέχρι η δημόσια υγεία να γίνει σωστή απέναντι στον Έλληνα πολίτη! Σήμερα ήταν ο πατέρας μου αύριο θα είναι κάποιος άλλος κύριος/α.»
Να προτείνουμε εμείς κάτι, για να μην κουράζεται ο συμπολίτης μας να περιμένει λύση, από χαϊβάνια; Ένα σωρό μαρμαρόπλακες έχουμε στο Σκυλίτσειο με δωρητές και υπάρχουν και άλλοι που δεν βάζουν, π.χ. όλες οι λυόμενες Αίθουσες του κορωνοϊού, που μπήκαν από τον Μητροπολίτη για να μείνουν, ας βρεθεί ένας δωρητής βρε παιδιά να μας φτιάξει και τουαλέτες ΑμΕΑ, το κράτος είναι πτωχό στην τσέπη εκτός του… πνεύματος.
Υ.Γ: Από τις δικές σας ευχές για τα 37 χρόνια του Ραδιοφώνου.
«Τριάντα επτά χρόνια. Μόνο κάποιος ο οποίος έχει έστω μια ελαχιστότατη εμπειρία αυτού μπορεί να τα εκτιμήσει. Μόνο εύκολο δεν είναι. Και, μάλιστα, διατηρώντας σε γενικές γραμμές τους στόχους και την αξιοπρέπειά σας! Να είσαστε γεροί, να αντέξετε άλλα τόσα!» Τάκης Δηράκης.
