Την φράση «ζούμε από τύχη» κάπου θα την έχετε ακούσει κι’ εσείς. Όλοι μας δε, μια μικρή εμπειρία, του τύπου «Θεέ μου από τι γλυτώσαμε» την έχουμε.
Το πρόβλημα είναι γιατί ανεχόμαστε καταστάσεις όλως διόλου παράλογες και γιατί δεν αλλάζουμε.
Δείτε για παράδειγμα τον δρόμο του Αεροδρομίου. Ανεξάρτητα από τον χρόνο κατασκευής, γιατί δεν τον αφήνουμε να τελειώσει;
Και μην πεί κανείς, μα την ευθύνη την έχουν άλλοι, γιατί αυτοί που γκρινιάζουμε για να τελειώσομε επιτέλους είμαστε όλοι μας.
Τι συμβαίνει τώρα; Ο δρόμος γίνεται τμηματικά. Η δουλειά δεν μπορεί να γίνει σωστά, κινδυνεύουν οι οδηγοί, κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι, φώτα δεν έχουν τοποθετηθεί, πεζοδρόμια δεν υπάρχουν, ο δρόμος είναι εργοτάξιο και όμως δόθηκε στην κυκλοφορία!!!
Προλαβαίνω την ερώτηση. Και γιατί οι υπηρεσίες το επιτρέπουν; Απάντηση. Γιατί δεν υπάρχουν, δεν υπάρχει χώρα, ένας αχταρμάς υπάρχει, που παριστάνει τη χώρα.
Για παράδειγμα υπάρχει περίπτωση σε Ευρωπαϊκή χώρα να δοθεί στην κυκλοφορία αυτός ο δημόσιος κίνδυνος; Καμία. Από την μια γιατί υπάρχει κρατικός μηχανισμός και από την άλλη γιατί υπάρχουν πολιτικοί, που κάνουν άλλη δουλειά από τους δικούς μας. Οι δικοί μας, ένα πράγμα μας κάνουν. Τα… χατίρια.
Και επειδή στον παραλιακό, όπως είναι σήμερα και όπως κακώς δόθηκε στην κυκλοφορία, θα σκοτωθεί άνθρωπος, σημειώνεται για να δούμε αφού δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ αν υπάρχει τουλάχιστον Εισαγγελέας.
Αυτό που χρειάζεται είναι να ΚΛΕΙΣΕΙ τελείως ο παραλιακός δρόμος, να εξυπηρετείται η κίνηση από το «Σινικό τείχος» την Ιωάννου Χρήστου (σημειώνεται επειδή το Σινικό κατασκευάστηκε σε… λιγότερο χρόνο) και αφού γίνει σωστά ο πρώτος, στρώσιμο, διαγράμμιση, φωτισμός, πεζοδρόμια, μετά να ανοίξει και να γίνει με την σειρά της σωστά η Χρήστου.
Όσον αφορά το έργο της επέκτασης, απλά σταμάτησε, ελλείψει… πετρών; Βλέπετε όμως να ενοχλείται κανείς, αν εξαιρέσεις τους δημοσιογράφους και την ΛΑΤΩ, που την ενδιαφέρει να πουλήσει τις πέτρες της, απολύτως θεμιτό;
Σε λίγο θα έχουμε μόνο στον Δήμο Χίου, αφήνω έξω την Περιφέρεια, 5 μπορεί και 6 Συνδυασμούς. Δηλαδή στεγνά πάνω από 1500 υποψηφίους. Ε, μια πέτρα να κουβαλάει ο καθένας την ημέρα, το κάναμε το έργο.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Να το γράψω εγώ, κι’ ας βρεθεί ένας να πεί ότι ο Βασιλιάς φοράει… ρούχα. Είμαστε βολεμένοι με την παρούσα κατάσταση, έρχονται και οι Τούρκοι και την έχομε αράξει. Κανείς δεν υπολογίζει με τι πιάνει ο Τούρκος τον λαγό. Με τον… αραμπά. Δεν βιάζεται. Θα μας αφήσουν μονομερώς να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και την κατάλληλη στιγμή θα τραβήξουν το τουριστικό χαλί και θα μείνουμε με τις… κλίνες στο χέρι.
Για να επιστρέψομε όμως στην επικινδυνότητα και στο «ζούμε από τύχη».
Από το Πυργί στους Ολύμπους υπάρχει η εικονιζόμενη προκλητική ευθεία στην οποία ας βρεθεί ένας Χιώτης να πεί ότι την πέρασε κάτω από 80 – 100 χιλιόμετρα.
Ξέρετε πως έπρεπε να είναι κανονικά αυτός ο δρόμος; Όπως στην… υποανάπτυκτη Τουρκία απέναντι. Με σύρματα περιφραγμένος, να μην μπορεί να περάσει από την μια πλευρά στην άλλη ούτε σκυλί. Ξέρετε πόσους δρόμους, ναι παρακαμπτήριους χωμάτινους δρόμους, που οδηγούν σε χωράφια κ.λ.π. μέτρησα; 14. Το γράφω και ολογράφως, για να μην πεί κανείς «Μα το ακούμε πρώτη φορά!» Δεκατέσσερις.
Άρα και εκεί ο σκοτωμός είναι θέμα χρόνου.
Όσοι ελπίζουν ότι ο χρόνος θα μας κάνει καλύτερους, τους θαυμάζω. Εγώ απώλεσα πλέον αυτή την αυταπάτη.
Υ.Γ.: Παρακολουθώ την ιστορία με το ΕΚΑΒ, όπου μετά τους στρατιωτικούς οδηγούς τώρα ψάχνουν και… οδοκαθαριστές και απορώ, πως ένας τέτοιος έξυπνος άνθρωπος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χάνει σε σοβαρότητα και πρακτικό αποτέλεσμα από μια τέτοια βλακεία.
