Για τα περίεργα παιχνίδια της ζωής θέλω να γράψω σήμερα, στη μνήμη του Στέφανου Πικούνη και του Κώστα Μερούση και περίεργα γιατί πριν από ένα χρόνο περίπου αν το ήθελε η μοίρα θα έγραφαν εκείνοι για μένα και όχι εγώ και εκείνους.
Το έχω δεί το έργο λοιπόν, πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθείς στην… αιωνιότητα και έτσι θέλω να αποχαιρετήσω δυό φίλους έτσι όπως τους έζησα εγώ και έτσι όπως θα περάσουν στην συλλογική μνήμη, από μια σύμπτωση ό ένας μονίμως χαμογελαστός και ο δεύτερος αυστηρά σοβαρός, αφού έφυγαν σχεδόν ταυτόχρονα.
Και επειδή πολλοί θα θυμούνται πολλά, εγώ θέλω να καταθέσω τα εξής ξεχωριστά, που ποιός ξέρει μπορεί και να περνούσαν απαρατήρητα.
Ο Στέφανος λοιπόν ήταν η… εξωστρέφεια του Λιθονομούση. Εσωστρεφείς οι κάτοικοι του Λιθιού, εκεί στην…απομόνωση τους και την ψαρική τους, δεν τα πάνε καλά με τις δημόσιες σχέσεις. Σκεφτείτε ότι δυό από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της χώρας έλκουν από εκεί την καταγωγή ή την δραστηριότητα τους, ο μεγάλος Ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός και ο Άγιος Νεκτάριος και αυτό δεν το ξέρουν ούτε στο χωριό καλά - καλά, ο Στεφανής αποτελούσε την εξαίρεση, είχε δε και την… επιστημονική εξήγηση.
«Είναι μου έλεγε γιατί βλέπομε τον ήλιο… ανάποδα. Πιτσιρικάς, σαν ήμουνα και κατέβηκα στη Χίο και είδα τον ήλιο να βγαίνει από… μπροστά μου έπαθα πολιτισμικό σόκ».
Ο Στεφανής λοιπόν, κάτι που το ξέρουν στο χωριό του, «καθάριζε» για πολλά πράγματα στην περιοχή του, που πολλές φορές δεν γίνονταν κατανοητά ή μπορούσαν να παρεξηγηθούν.
Αποτελούσε μια υπεύθυνη και σοβαρή πηγή ενημέρωσης όχι μόνο για αθλητικά ζητήματα και αυτό το ξέρω πολύ καλά.
Επίσης, κάτι που επίσης δεν είναι ευρέως γνωστό. Ήταν από την παλιά πάστα αθλητικογράφων που στην ανάγκη μπορούσες να τους εμπιστευτείς το όποιο ρεπορτάζ. Θα το έβγαζε σε πέρας με σοβαρότητα χωρίς να σε εκθέσει. Μπορούσες να τον εμπιστευτείς.
Το κενό που θα αφήσει, δεν συζητώ για την οικογένεια του, στο χωριό του είναι μεγάλο και να μου το θυμηθείτε.
Για τον Κώστα Μερούση γράφτηκαν ήδη πολλά και θα γραφτούν περισσότερα, αφού εκτός των άλλων ο Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Βιβλιοθήκης Κοραή άφησε και σημαντικό συγγραφικό έργο, μεγάλο μέρος του οποίου είναι ανέκδοτο.
Απλά για την ποιότητα του ανδρός θα καταθέσω το εξής και τις λεπτομέρειες θα τις πάρω και εγώ μαζί μου.
Βρισκόμαστε για μια εκδήλωση στον Άγιο Μηνά, η αδυναμία του, δεν έχει σημασία να γράψω ποια εκδήλωση, όταν με τράβηξε από τον χώρο των… επισήμων, λέγοντας μου, δες αλλά κράτα το για σένα.
Εδώ έλα να δείς την πιο… επίσημη του Μοναστηριού. Ήταν μια τυφλή ανήμπορη, υπέργηρη Μοναχή, με την οποία ο Κώστας είχε μια μοναδική επικοινωνία. Της έδωσε απλά να μου πιάσει το χέρι και άρχισε να της μιλάει. Άστην, μου λέει, αρκεί να σε αγγίξει και θα καταλάβει. Εδώ κάθομαι πολλές φορές και της μιλάω, είμαι, μπορεί και η μοναδική της επαφή με τον έξω κόσμο. Αυτή που βλέπεις, εδώ στο κελάκι και δεν σε βλέπει, είναι η πιο ανοιχτομάτα ψυχή που έχω γνωρίσει.
Όλοι οι υπόλοιποι, μαζί και εγώ στεναχωρήθηκα για τον άγουρο χαμό του Κώστα, αλλά εγώ τώρα ξέρω πως υπάρχει μια ψυχή εκεί στον Άγιο Μηνά, που έχασε τον… Άγιο της.
Υ.Γ.: Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που σκέπασε και θα σκεπάσει και τους δύο. Ένα πουλάκι η ζωή μας, ένα φτερούγισμα. Άξιοι όσοι αφήνουν το αποτύπωμα τους.
