Ο τίτλος δεν είναι δικός μου. Εγώ τον φαντάστηκα στην… Πινακοθήκη του Θεού, αλλά η καλή μας Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, το είδε αλλιώς, τον είδε να πηγαίνει στο… φώς.
Μοιράστηκε αυτή την σκέψη μαζί μου και έστειλε μεταξύ άλλων και τον πίνακα που βλέπετε.
Γιατί πράγματι αυτό ήταν το μεράκι και ο έρωτας του ζωγράφου, που μας άφησε στον… κόσμο μας. Το Κάστρο μας.
Γιατί δεν είμαστε ζώα; Αναρωτήθηκε έτσι απλά, αθώα, όπως το συνήθιζε σε μια συνέντευξη.
Μα, γιατί μπορούμε να αναπαραστήσουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να τον ζωγραφίσουμε, γιατί μπορούμε να βάλουμε χρώμα στην φαντασία.
Και η φαντασία του Μικρασιάτη Γιώργη Ζυμαράκη, του γιού του φούρναρη του Κάστρου, δεν τον άφηνε να ησυχάσει.
Μα όπου ήταν, όπου κι’ αν πήγε, όσες… Αμερικές κι’ αν γύρισε, εκείνος μύριζε… ψωμί στα στενά του Κάστρου, έβλεπε παιδιά να παίζουν με… τσέρκια και να ψαρεύουν, έβλεπε την τάφρο να γεμίζει… νερό, τα βαρκάκια να επιπλέουν κάτω από τα τείχη, έβλεπε και ζωγράφιζε, έφυγε και μας άφησε το… όνειρο.
Γιατί τι θα είμαστε χωρίς αυτό; Τι θα γινόμασταν χωρίς την τέχνη;
Αυτή μας ανοίγει όχι τα μάτια αλλά την ψυχή. Και ο Γιώργης Ζυμαράκης με αυτό ζωγράφιζε με την… ψυχή του. Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, με τα μηνύματα του, με όσα αν τα δείς συμβατικά δεν θα καταλάβεις τίποτα.
Μια μέρα κατέβηκα την σκάλα εκεί στο εργαστήριο – ησυχαστήριο του δίπλα στον Οίκο Ναύτη και τον παρατηρούσα, να… βάφει όχι να ζωγραφίζει κάτι… καρέκλες.
Μα τι κάνεις; Δεν βλέπεις; Και γιατί αυτή η… μονοχρωμία; Μα γιατί αυτή είναι η Ελλάδα. Κάθε πολιτικός κάθεται σε μια καρέκλα. Ο ένας στην μπλέ, μόνο μπλέ, ο άλλος στην πράσινη, α πα,πα, μόνο πράσινη, ο άλλος φυσικά στην… κόκκινη. Θυμάσαι τους πράσινους και τους Βένετους στο Βυζάντιο; Ε, πές μου τώρα πως πέρασαν 1000 χρόνια, βρε ούτε μια μέρα δεν πέρασε. Δες το Κάστρο μας. Αν ο καθένας κάθεται γαντζωμένος στην καρέκλα του και όλες οι καρέκλες μαζί στο σβέρκο της Ελλάδας, περίμενε εσύ να καταλάβομε πως έχομε το μεγαλύτερο στολίδι του νησιού πεταμένο στα σκουπίδια.
Αυτός ήταν ο Γιώργης Ζυμαράκης. Αντισυμβατικός, απλός, ένα παιδί της τέχνης, που δεν μεγάλωσε για να μην χάσει την αθωότητα της φαντασίας του, που έφυγε από την Ελλάδα, που τον έπνιγε, γιατί δεν μπορούσε στην ουσία να ξεφύγει από την αγκαλιά της.
Γι’ αυτό έχει δίκιο η Αγγελική και όχι εγώ. Ο Ζυμ. Δεν πήγε στην Πινακοθήκη του Θεού, πήγε στο…φώς. Και που να ξέρει κανείς, εκεί ψηλά μπορεί να μην βλέπει την… τύφλα μας.
Υ.Γ.: Συγκινητική η προσφορά όλων στην συγκέντρωση αίματος για τον Παντελή Καλόγερο. Κοντά μεσάνυχτα τηλεφώνησε ο Γιάννης Μάργαρης, να μας πεί ότι από τους πάνω από 200 σπουδαστές της Ακαδημίας Μηχανικών, μόνο τρείς είχαν 0 αρνητικό και οι δύο είχαν αιμοδοτήσει τον Δεκέμβριο. Και από την Ένωση στρατιωτικών ο Νίκος Κουτσουράδης, για να δώσει εκτός της Χίου, μονάδες της σπάνιας αυτής ομάδας, η Ένωση του Έβρου, της Δράμας και της Αττικής. Θα τα καταφέρει ο Παντελής θα το δείτε.
