Οι κοινωνίες άρχισαν να εκπολιτίζονται από την ώρα που κάποιος είπε πρώτος ευχαριστώ, από την ώρα, που συνελήφθη η έννοια της ευγνωμοσύνης.
Χιλιάδες χρόνια μετά, εύκολο δεν είναι κανένα, ειδικά το δεύτερο.
Συνήθως επικρατεί υποκρισία και αγνωμοσύνη, αφήστε το διαχρονικό, που εικάζεται ότι το είχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου στο γραφείο του, ως κορνιζομένο αρχαίο γνωμικό, γυρισμένο προς την μεριά των επισκεπτών του.
«Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του… ευεργεντηθέντος» διάβαζε αυτός, που του ζήταγε συνήθως ρουσφέτι και έτσι υπήρχε πλήρης… συνεννόηση.
Στην περίπτωση μας δεν ισχύει ίσως αυτό ακριβώς, αλλά υπάρχει μια δυσκολία να ξεπεράσουμε ακόμα και κόμπλεξ κατωτερότητας, για έναν ξεχωριστό συνάνθρωπο μας, ενισχύοντας την άλλη σοφή ρήση «Ουδείς Προφήτης στον τόπο του».
Όμως έρχεται η ιστορία και ο χρόνος και σμιλεύει καταστάσεις, κυλούν τα χρόνια και κάνουν τους ανθρώπους σοφότερους, η ζωή στρογγυλεύει τις γωνίες και οι άνθρωποι γίνονται πιο δεκτικοί να αναγνωρίσουν αξίες.
Ειδικά όταν ο άξιος δεν είναι πλέον μαζί μας, όταν δεν έχει καμιά ανάγκη της αναγνώρισης μας. Τιμώντας τους άξιους, που φεύγουν στην ουσία τιμάμε τους άξιους του παρόντος και του μέλλοντος.
Και ένας άξιος, πανάξιος, που έφυγε σε ηλικία μόλις 45 χρόνων, σαν χθες πριν 18 χρόνια, είναι ο πρώτος αιρετός Νομάρχης της Χίου Γιώργης Καλουτάς.
Δεν θα αναφερθώ στην προσωπικότητα του, δεν θα αναφερθώ στο ήθος και το έργο του, απλά σημειώνω ότι μια εικοσαετία μετά, παντού γύρω υπάρχει η σφραγίδα του, στο άτυχο νησί, που υπεραγαπούσε. Το άτυχο το γράφω μετά λόγου γνώσεως. Αν σήμερα ζούσε ο Καλουτάς, το νησί θα βρίσκονταν σε άλλες ταχύτητες.
Όμως η ιστορία δεν γράφεται με… αν, γράφεται με γεγονότα, ένα τέτοιο είναι ο άγουρος θάνατος του, αλλά γράφεται και την πολιτιστική συμπεριφορά μας, στον τομέα της αναγνώρισης.
Δεν θέλω να κουράσω. Αν θεωρούμε ότι ξενοιάσαμε ονομάζοντας «Γεώργιος Καλουτάς» την… αποθήκη στον Κάμπο, που απ’ έξω γράφει «Συνεδριακό Κέντρο» έχει καλώς.
Αν όμως αυτό δεν μας τιμά ως κοινωνία ας προχωρήσουμε σε μια πράξη συμβολισμού ιδιαίτερης αξίας.
Το νέο Διοικητήριο στο «Κολέγιο» έχει την σφραγίδα του. Ο ίδιος ονειρεύονταν την επισκευή μαζί με αυτό της μικρής Καθολικής Εκκλησίας του Αγίου Ιωσήφ, δένοντας την με τον περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου.
Για τους γνωστούς παλαβούς λόγους το Εκκλησάκι παρ’ ολίγον να γκρεμιστεί συθέμελα και η Περ. Ενότητα έχει δεσμευτεί στον Καθολικό Επίσκοπο να το επισκευάσει.
Με την ευκαιρία λοιπόν καταθέτω την πρόταση. Μαζί με το Εκκλησάκι να φιλοτεχνηθεί η προτομή του Γεώργιου Καλουτά και να κοσμεί την είσοδο στον περιβάλλοντα χώρο του συμπληρωματικού Διοικητηρίου.
Έχουμε καιρό μέχρι του χρόνου τον Δεκέμβριο, πρώτα ο Θεός και ο… Ερντογάν, να τα έχουμε αυτά έτοιμα, τιμώντας έναν άξιο του τόπου μας.
Θα χαρώ αν κατατεθεί καλύτερη πρόταση από την παρούσα.
Υ.Γ. Περιττεύει να θυμίσω ότι τόσο ο Δήμαρχος Στ. Κάρμαντζης υπήρξε στέλεχος του Συνδυασμού του Νομάρχη Γ. Καλουτά, αλλά κυρίως ο Αντιπεριφερειάρχης Π. Μπουγδάνος, του οφείλει την πρώτη ενασχόληση του με τα κοινά.
