Ζούμε στον παράδεισο, αλλά δεν το καταλαβαίνομε. Είμαι σίγουρος ότι αν υπάρχει… στην άλλη ζωή, δεν το καταλαβαίνουν ούτε οι μόνιμοι κάτοικοι του, εκτός ίσως επειδή δεν θα έχουν την ανθρώπινη διάσταση.
Όσο υπάρχει αυτή, ζηλεύομε τον διπλανό αλλά δεν χαιρόμαστε εμάς, επισκεπτόμαστε ή θέλουμε να επισκεφτούμε όλο τον κόσμο και δεν γνωρίζουμε το σπίτι μας.
Τρανότερη απόδειξη από την θάλασσα δεν υπάρχει. Μας περιβάλλει η μαγεία, δεμένη με την υγεία και αντί να την γευόμαστε όλο το χρόνο και ειδικά τον χειμώνα, μπαίνουμε μέσα της το καλοκαίρι για να μας ξεπλύνει το αντηλιακό.
Στο βάθος βέβαια υπάρχει το περιεχόμενο της κεφαλής, αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε επίπεδο, γι’ αυτό και δεν κατανοούμε ή βλέπομε με ανοικτό το στόμα τους ξένους αυτούς, που επιλέγουν να ζούν μόνιμα στο νησί μας, διαλέγοντας μας στα λόγια και στην πράξη σαν πρώτη πατρίδα τους.
Είναι πολλοί αυτοί; Είναι αρκετοί. Έχουν κάτι να μας πούν; Μας το λένε αλλά σημασία έχει να το καταλαβαίνουμε. Πρώτιστα βέβαια η στάση ζωής τους και πως την χαίρονται αφορά τους ίδιους.
Αν θέλετε μια γεύση των παραπάνω σκέψεων στην πράξη δείτε την Πέμπτη στις 7.00 και στις 11.00 μ.μ. στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV την εκπομπή «Αυτοπροσώπως».
Δείτε σε μια ιδέα και σκηνοθετική επιμέλεια του Μεστούση ζωγράφου Ηλία Λυκουρίνα, τους Έλληνες «ξένους» του Λιμένα των Μεστών.
Ανθρώπους που επέλεξαν να ζούν μόνιμα εκεί, σε βαθμό που οι ντόπιοι τους θεωρούν δικούς τους.
Η Ζίλ Κεχαγιά ήρθε από το 1985 με τον σύζυγο της στην Ελλάδα και τα Μεστά. Ε, ήταν αρκετό για να «κολλήσουν». Ο σύζυγος έφυγε από την ζωή και η Ζίλ, μαζί με την σκυλίτσα της την Ρόζ, μένουν μόνιμα σε έναν κήπο με λουλούδια στην είσοδο του οικισμού του Λιμένα.
Γιατί; Για τον αέρα, λέει η Ζίλ, για τις μυρωδιές, για την ελευθερία, για τους ανθρώπους, πολλούς τους έχει ζωγραφίσει κιόλας. Γιατί η Ελλάδα είναι ένα - ένα αυτά μαζί και όλα. Γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή για να τα χάσεις.
Στη γωνία μετά το σπίτι της Ζίλ κάτω από ένα αλμυρίκι ο Μαρσέλ DEVENE παίζει κιθάρα και τραγούδα «Στο περιγιάλι το κρυφό». Άφησε το Βέλγιο για να ζήσει μόνιμα στα Δότια. Με λένε Μαρκέλλο μας λέει, ξέρετε την Αγία Μαρκέλλα; Γιατί μένω μόνιμα εδώ από το 2012; Μα ήρθα πρώτη φορά το 1998. Εδώ βρήκα ενέργεια, βρήκα την ιστορία, εδώ οι άνθρωποι έχουν κάτι μοναδικό, έχουν καρδιά.
Μαζί με τον Μαρσέλ παίζει μπουζούκι ο Κώστας Παπαμιχαλάκης, μια από τις ψυχές του Λιμένα, δίπλα του η Βιβιάν LOSCHETTER τον συνοδεύει στο τραγούδι. Η Βιβιάν, ήρθε πριν 34 χρόνια από το Λουξεμβούργο. Αυτό ήταν. «Κόλλησε» και αυτή. Δασκάλα σε Σχολείο ΑμΕΑ, Αντιδήμαρχος στο Λουξεμβούργο και Βουλευτής των Πρασίνων, μένει στον Λιμένα 7 με 8 μήνες τον χρόνο. Γιατί;
Γι’ αυτό μας λέει. Αυτό είναι η Ελλάδα, αυτό δεν θα γίνει ποτέ στο Λουξεμβούργο.
Τι είχε συμβεί; Μας είδε να κάνουμε ρεπορτάζ ο Νηπιαγωγός Κώστας Προμπονάς, μανιώδης ψαροντουφεκάς. Να, σας είδα και σας έφερα την σημερινή ψαριά να την βάλετε στα κάρβουνα. Σε λίγο ο Ηλίας Λυκουρίνας, έχει την ψησταριά πάνω στα βότσαλα, ένα τραπέζι στήνεται στην άκρη του δρόμου και αρχίζει το τραγούδι και το γλέντι. Περνούν κάτι Θεσσαλονικείς εκδρομείς κάθονται και αυτοί, περνούν δυό Τουρκάλες, κάθονται και αυτές, περνά ένα Λεωφορείο, σταματούν για μεζέ.
Η Μαρία Μπράουν, που είναι το… τιμώμενο πρόσωπο, σχολιάζει. Βλέπετε γιατί εδώ είναι το ωραιότερο μέρος του κόσμου; Αυτά δεν γίνονται πουθενά. Η Μαρία ήρθε στην Χίο το 1987 σαν τουρίστρια και στην ουσία δεν ξανάφυγε. Έφερε τους πρώτους οργανωμένους τουρίστες στην Χίο, άνοιξε τα πρώτα ενοικιαζόμενα δωμάτια στον Λιμένα, έφτασε μέχρι του σημείου να ηγηθεί διεθνούς εκστρατείας για να γίνει ξανά η Χίος πράσινη μετά τις μεγάλες πυρκαγιές.
Αυτά είναι ένα μέρος του ρεπορτάζ, το υπόλοιπο απλά μην το χάσετε και κυρίως ας μην χάσουμε όλοι μαζί στην ουσία. Ας γευτούμε τον Παράδεισο εδώ που τον έχομε σίγουρα, στην Ελλάδα μας.
Υ.Γ.: Που δεν είναι μόνο δική μας αλλά και των Ελλήνων «ξένων». Γιατί πριν 2500 χρόνια οι Έλληνες που ζούσαν εδώ, επειδή έβλεπαν 2500 χρόνια μπροστά απ’ ότι εμείς σήμερα, θεωρούσαν Έλληνες, όσους μετείχαν της ελληνικής παιδείας. Και όλοι αυτοί που θα δούμε στο ρεπορτάζ, ένα κοινό έχουν, παιδεία.
Σ.Σ. Η παρακάτω ανάρτηση είναι του Κ. Προμπονά.
"Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε. Ακολουθώντας το ευαγγελικό μετά του οικολογικού-ο σκάρος ΔΕΝ ανήκει στα υπεραλιευμένα είδη της Μεσογείου- πρόσφερα ακαριαία την ταπεινή ψαριά, δώρο στον χαλκέντερο πυλώνα της Αιγαιοπελαγήτικης δημοκρατικής δημοσιογραφίας. Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση ευγνωμοσύνης γιατί ακριβώς εκείνη την ώρα, μέσα στη δόξα του ιωνικού πρωϊού, ο Γιάννης Τζούμας μιλούσε με τον πολικό αστέρα της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, την θρυλική ηγέτιδα των Λουξεμβούργιων Πράσινων Viviane Loschetter. Μια πολιτικό, σύμβολο για τις νέες ιδέες που λείπουν δραματικά από την Τοπική Αυτοδιοίκηση- και τις εφάρμοσε όταν ήταν αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής. Σαν τον απερχόμενο πρόεδρο της Ελληνικής Αξιωματικής αντιπολίτευσης παραιτήθηκε κι αυτή πολύ νωρίς, για να αφιερωθεί στο δυσκολότατο έργο της αληθινής ενσωμάτωσης των ξένων νεαρών προσφύγων στη χώρα της, που σημαίνει βασικά: εργασιακές δεξιότητες-γλωσσομάθεια-αποδοχή ισότητας ανδρών-γυναικών.
ΜΠΡΑΒΟ στην ΑΛΗΘΕΙΑ !"
