«Τι πιέζετε τους εργατικούς ανθρώπους βρε κωλογαλονάδες γαμώ τ’ αστέρια σας»...
Αυτό φαίνεται να είπε σύμφωνα με την παράδοση στον Αρχηγό τότε της Χωροφυλακής ο Λήσταρχος Γιαγκούλας, ο φόβος και ο τρόμος των ορέων της Θεσσαλίας, 20 χρόνια περίπου πριν τον πόλεμο του 1940.
Συνεπώς, ο Λήσταρχος είχε κάποιες αρχές και μπορεί να τον αδικούμε, συνδέοντας τον με τα Καρακόλια του Ελληνικού Δημοσίου, οπότε του ζητούμε προκαταβολικά συγνώμη για να ρθούμε στο θέμα μας.
Ο φίλος με τον οποίο συζήταγα προχθές, το παλεύει να επιβιώσει στο κατάστημα του, με έναν υπάλληλο, μάλλον συνέταιρο πλέον, ή καλύτερα συνέταιρο που εκείνος πληρώνεται, ενώ το «αφεντικό» παίρνει ότι… περισσέψει.
Παρακολουθώ, μου είπε, εδώ και μια εβδομάδα τον απέναντι, που έκανε την ύψιστη βλακεία να επενδύσει στο… το είπε, αλλά του αντέτεινα ότι και οι πιο υποτυπώδεις οίκοι ανοχής έχουν στοιχειώδη οργάνωση, άρα λάθος χαρακτηρισμός.
Ε, δεν φαντάζεσαι πόσες υπηρεσίες πέρασαν από μέσα για… έλεγχο.
«Μα μπορεί να είναι ευγενικοί» του λέω. Με κοίταξε με το βλέμμα της κατανόησης, απέναντι σε κάποιον, που έχει ανοίξει το κουτί με τις μαλθακίες και συνεχίσαμε το «παιχνίδι».
Ρε, τι κάθεσαι και μου τσαμπουνάς, κατ’ αρχήν οι μισοί απ’ αυτούς του κηφήνες, που στις 11.00 το… μεσημέρι έχουν σχολάσει, έχουν ένα ηφάκι χιλίων Καρδιναλίων, αλλά και ευγενικοί που είναι κάποιοι, αλλάζει η ουσία;
«Και κάτσε ρε φίλε να μην κάνουν έλεγχο»;
Όχι να μην κάνουν, γιατί ο άλλος τώρα έχει ανοίξει το μαγαζί του, έχει του κόσμου τα φέσια, τις έννοιες, οργανώνεται, προσπαθεί να το «στρώσει». Επειτα βλέπει στην πόρτα σαν την ψυχή, να μπεί μέσα ένας πελάτης και αντ’ αυτού βλέπει το κάθε οπισθόπαιδο, να μπαίνει και να τον ελέγχει με το μικροσκόπιο, λες και είναι εκ των πραγμάτων παράνομος.
«Μα κάτσε, μου τα χαλάς» το χαβά μου εγώ «αν είναι καθαρός τι φοβάται»;
Ρε, δεν είναι θέμα φόβου, θέμα ψυχολογίας είναι, για να μην σου πιάσω ότι κανείς δεν μπορεί να είναι 100% καθαρός, αφού κατ’ αρχήν άλλα ζητάει το ένα κοπρόσκυλο, συγνώμη για τα συμπαθή τετράποδα, άλλα το άλλο.
Κατ’ αρχήν το μαγαζί τώρα άνοιξε, άρα πέρασε απ’ όλους αυτούς τους άχρηστους και υποβλήθηκε σε μια πολύμηνη ταλαιπωρία. Ξέρεις ότι σε άλλα Κράτη και όχι σε… την είπε πάλι την λάθος έκφραση, γνωστοποιείς την πρόθεση σου να επενδύσεις και σου έχουν έτοιμη την αδειοδότηση χωρίς να κουνήσεις το χεράκι σου;
Πέρασε λοιπόν από σένα, άρα πέρασε κι’ εσύ βρέ από εκείνον. Μπες στο μαγαζί, ζήτα τον ιδιοκτήτη, συστήσου, ευχήσου του καλές δουλειές, πες του ότι μια μέρα θα φανείς και σαν πελάτης και πές του ακόμα ότι και εσύ και η Υπηρεσία σου είναι στη διάθεση του, να τον διευκολύνετε και να του λύσετε κάθε απορία στην πορεία της δουλειάς. Και ότι ακόμα, μετά από ένα εξάμηνο, αφού κι’ εκείνος θα καταλαβαίνει πια που πατάει, θα περάσετε έτσι σε συνεργασία μαζί του, και θα εξετάσετε αν τηρούνται αυτά που πρέπει.
Καταλαβαίνεις την διαφορά, μου λέει;
Επιπρόσθετα, συνεχίζει είναι και Γιαγκούλες είναι και ηλίθιοι.
«Α, αυτό πάλι από πού προκύπτει»;
Nα στο εξηγήσω. Εχεις ακούσει το «καινούριο κοσκινάκι μου»; Δεν υπάρχει περίπτωση, στην αρχή, που δουλεύει ένα μαγαζί, να μην είναι όλα στην «πένα». Αρα, βρε πανηλίθιε, τι «μπουκάρεις» να ελέγξεις, κάντο σε έξι μήνες, τότε θα έχει νόημα. Στην αρχή όμως, ένα μόνο σκοπό εξυπηρετεί, την κατατρομοκράτηση του επαγγελματία, την προσγείωση του ότι έχει να κάνει με δυνάμεις κατοχής, άρα… πρέπει να κάνει ότι μπορεί να αποφύγει και τους ελέγχους και την φοροκλοπή.
Α, το καλό ο φίλος μου το φύλαγε για το υστερόγραφο.
Υ.Γ. Αλλά έννοια σου, ο «κόφτης» που ψήφισε ο ψεύτης για το Δημόσιο, δεν είναι μακριά. Τότε ο ελεγκτής θα συνειδητοποιήσει, ότι δεν τον ταϊζει κανένα Κράτος, αλλά ο επαγγελματίας και για να συμβεί αυτό πρέπει τουλάχιστον να είναι… ζωντανός.
