Όπως λέμε «Η λίμνη των κύκνων».
Για να μην νομίζετε πως είμαι μόνος μου, η Βαγγελίτσα Αμέντα «πέταξε» στο γραφείο μου το παρακάτω κείμενο. Δικές της και οι φωτογραφίες.
Εγώ έβαλα τον… τίτλο και συμπλήρωσα κάτι άσχετα δικά μου για να μην χάσω την… φόρμα μου.
«Τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας, έξω από τα «Μυλαράκια» υπάρχουν σταματημένα τουριστικά λεωφορεία που μεταφέρουν τους επισκέπτες στο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της Χίου.
Σήμα κατατεθέν του νησιού μας τα Μυλαράκια, φιγουράρουν σε αφίσες τουριστικής προβολής αλλά και χιλιάδες φωτογραφίες επισκεπτών που τα αποθανατίζουν.
Αρκεί όμως μια μικρή βόλτα, λίγα μόλις μέτρα από το σημείο για να διαπιστώσουμε ότι δεν σεβόμαστε τον τόπο μας και αδιαφορούμε πλήρως για τις εικόνες που οι επισκέπτες θα πάρουν μαζί τους φεύγοντάς, καθώς κάθε λογής σκουπίδια βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής ανάμεσά στις ακλάδευτες πρασινάδες, που υποτίθεται ότι κοσμούν το χώρο, αλλά και την παραλία.
Τα σκουπίδια δεν ήρθαν μόνα τους τους από τα… απέναντι παράλια. Δεν τα έριξαν αντιπολιτευόμενοι την Δημοτική Αρχή για να αμαυρώσουν το έργο της.
Τα ρίξαμε εμείς, γιατί έτσι έχουμε μάθει.Τι μπορεί να γίνει αφού η παιδεία μας δεν μας επιτρέπει να αλλάξουμε συνήθειες; Ας στέλνει τουλάχιστον η υπηρεσία καθαριότητας καθημερινά ένα εργαζόμενο να… μαζεύει ότι μπορεί έτσι για να μη γινόμαστε ρεζίλι και φιγουράρουν στις φωτογραφίες των επισκεπτών μας, ποτήρια καφέ και πλαστικές σακούλες σαν μια ανάμνηση από το πιο πολυφωτογραφημένο …σκουπιδαριό!».
Ωραία μετά ας πάει ο υπάλληλος αυτός και από την παραλία της Λευκωνιάς. Στον Νοτιά είμαι εκεί κάθε απόγευμα για μπάνιο, όλο το χρόνο. Έχω δεί να την καθαρίζουν πρόσκοποι, στρατιώτες, Σχολεία, εθελοντές, όποιος θέλει ας περάσει να την δεί να… ξεράσει. Μόνο που κανονικά πρέπει να ξεράσει στα μούτρα μας. Αυτοί είμαστε.
Και κάτι άσχετο με σκουπίδια, γιατί υπάρχει και αυτή η Χίος, της ευαισθησίας, της ανθρωπιάς και της μνήμης.
Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του «Φάρου».
Προηγείται μια φωτογραφία του Ανδρέα Αξιωτάκη.
«Πρόεδρε, όλες οι προβλεπόμενες δουλειές έχουν γίνει. Έχουν φύγει οι επιστολές, συμπληρωμένες και υπογεγραμμένες. Δρομολογήθηκαν οι εκδηλώσεις του Μαρτίου. Όπως κάθε χρόνο, όπως τότε που ξεκίνησαν. Ο Λογοτεχνικός διαγωνισμός που τόσο αγάπησες, κλείνει τα 20 του χρόνια και θα γίνει τον Μάρτιο, το ίδιο και το μαθητικό τουρνουά σκάκι. Αρμοδίως όλα έχουν πρωτοκολληθεί. Και η χορευτική Πρόεδρε και όλα. Όπως πάντα, όπως τότε.
10 χρόνια συνομιλούμε μαζί σου καθημερινά. 10 χρόνια σε ευχαριστούμε. 10 χρόνια σε ακούμε.
Μια αστραπή η ζωή μας. Πόσο τυχεροί σταθήκαμε που ήσουν μέρος της... Αιώνια η Μνήμη σου».
Υ.Γ.: Ο Ανδρέας «έφυγε» στις 20/2/2014 σε ηλικία 73 ετών. Την ίδια ημερομηνία το 1982 σε ηλικία 43 ετών έφυγε από την ζωή ο πρώτος αιρετός Δήμαρχος της μεταπολίτευσης, ο Δικηγόρος Στέφανος Τσουρής, πατέρας της Ελπίδας. Υπήρξαν και αυτοί οι Χιώτες.