Στην Αμερική δουλεύουν, δεν παίζουν, δουλεύουν σε μια χώρα, που σέβεται την εργασία και την αμείβει και όχι σε μια που ας πούμε ο ένας… δουλεύει τον άλλο και όλοι μαζί την χώρα, που ας μην την ονοματίσουμε μην έχουμε παρεξηγήσεις.
Ο Νίκος Μπίζας, ο πρόσφατος πλημμυροπαθής της Λευκωνιάς, δουλεύει από 8 χρόνων γκαρσονάκι στο Εστιατόριο του πατέρα του Γιώργου, που έφερε το όνομα Mornig Star.
Από εκεί, από την Αμερική ο Γιώργος Μπίζας, μάζεψε ότι οικονομίες είχε, και μην ερμηνεύοντας σωστά τον μύθο του Οδυσσέα, άκουσε τις… σειρήνες.
Και οι σειρήνες έλεγαν στους Ελληνοαμερικανούς. Τέρμα ότι ξέρατε, η Ελλάδα έγινε Κράτος με Νόμους. Δεν του είπαν ψέματα οι σειρήνες. Νόμους του είπαν. Δεν του είπαν τόσους πολλούς, που… διαλέγεις όποιον σου συμφέρει, ώστε ο άλλος σε καταδιώκει με τον άλλον Νόμο, που δεν σε συμφέρει.
Μπορείς όμως να στηριχτείς στην Δημόσια Διοίκηση του είπαν, οι σειρήνες. Πάλι δεν του είπαν ψέματα. Στήριγμα εκείνος ζούσε μια Διοίκηση, που την Δευτέρα υποβάλλεις τα χαρτιά σου για οικοδομική άδεια, για παράδειγμα, και την Παρασκευή την παίρνεις.
Εμείς όμως εννοούσαμε την… σφραγίδα, που έχει στο μαξιλάρι του κάθε αξιοσέβαστος δημόσιος υπάλληλος, με βάση την οποία και την κάλυψη της πολυνομίας, μπορεί να σε ταλαιπωρεί και τρία χρόνια για την ίδια υπόθεση, εκτός αν θέλεις να ξεμπερδεύεις γρηγορότερα, οπότε τον… βοηθάς με άλλον έναν μισθό, γιατί αυτός που παίρνει δεν του φτάνει…
Στην Ελλάδα του είπαν οι σειρήνες υπάρχει πλέον Δικαιοσύνη. Και εδώ δεν του είπαν ψέματα. Δικαιοσύνη υπάρχει, δεν του είπαν όμως πότε αποδίδεται.
Κανείς δεν του είπε ότι μπορεί και για μια εκδίκαση να περιμένει μια ζωή. Κανείς δεν του είπε ότι σ’ αυτή την χώρα, όταν ο δικαστής πεί ισόβια φυλάκιση, που όσο και να την τραβάς την λέξη είναι φυλάκιση ίση με την διάρκεια του βίου, αυτό μεταφραζόμενο σημαίνει 8 χρόνια φυλάκισης, μείον 4 όταν κάνεις λάντζα (εργασία) μείον 1 αν την κάνεις καλά (καλή… διαγωγή) στην την... μισή μονάδα που είναι υπέρ του μαθητή, για να μην το ζαλίζουμε το πράγμα, σε ένα δίχρονο βαρύ – βαρύ ο… ισοβίτης είναι έξω και... φτού κι’ απ’ την αρχή.
Αλλά ας μην μακρηγορούμε, σειρήνες ήταν αυτές, τον καλούσαν στην πατρίδα, ο ρημαδιασμένος ο νόστος ήταν τόσο δυνατός, που ο Γιώργος ήρθε και επένδυσε σε ένα Ξενοδοχείο.
Στον επάνω κόσμο πλέον, τα παιδιά του έφτιαξαν αυτή την φωτογραφία, που παρατήρησα στην Υποδοχή του Ξενοδοχείου. Ο γεννήτορας που καμαρώνει από ψηλά το Mornig Star του.
Ευτυχώς, χωρίς να ακούει αυτά που άκουγα εγώ στο σημερινό ρεπορτάζ, μετά την πλημμύρα, με τον υιό Μπίζα να μετράει κοντά 100.000 ευρώ ζημιά, για πολλοστή φορά και ελλείψει συστήματος παροχέτευσης ομβρίων υδάτων στην περιοχή, που αποτελεί ευθύνη της πολιτείας.
«Ο πατέρας μου, έλεγε ο Νίκος, με κλειστή την κάμερα, γι’ αυτό πέθανε, τώρα θα πεθάνουν και εμάς;»
«Γιάννη, εκτός από δύο συναδέλφους μου κανείς άλλος δεν μου τηλεφώνησε καν, να ρωτήσει αν θέλω βοήθεια».
«Τα ίδια, που έλεγαν στον πατέρα μου, τώρα λένε σε μας. Όλο μελετούν και κάνουν έργα στα λόγια 25 χρόνια».
«Πές μου γιατί φύγαμε από την Αμερική; Ορίστε το όνειρο του μπαμπά, συμπλήρωνε η αδελφή του. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ, υπάρχει μόνο φθόνος, υπάρχει αδιαφορία, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον κόπο και την εργασία, δεν αξίζει τίποτα. Γιατί να προσπαθήσουμε για άλλη μια φορά για να μας ξαναπνίξουν;»
Έφυγα, ντρεπόμουνα να ακούω, με κοίταζε και ο Γιώργος Μπίζας χαμογελαστός από… ψηλά στην φωτογραφία. Από το παράθυρο είδα την γυναίκα του να σιδερώνει με το… χέρι σεντόνια, αφού όλα, στεγνωτήριο, σιδερωτήριο, πλυντήρια, λέβητες, μηχανισμός ανελκυστήρα, κολυμπούν στις λάσπες. Πρόλαβε να μου φωνάξει, δίνοντας μου το… υστερόγραφο.
Υ.Γ.: Kύριε Τζούμα, τι άνθρωπος είναι αυτός; Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ζήτησε εμένα. Είμαι ο Μάρκος μου είπε. Έτσι απλά, ο Μητροπολίτης μας μου τηλεφώνησε να μου πεί λόγια παρηγοριάς, να μας δώσει κουράγιο. Δεν ήξερα τι να πω, είχα ξεσπάσει σε αναφιλητά.
