Δεν σας κρύβω ότι για τίτλο δανείστηκα τον τίτλο του συμπατριώτη μας Γιάννη Ψυχάρη στο βιβλίο του «Το όνειρο του Γιαννίρη» με θέμα παντελώς άσχετο αυτού που θα ακολουθήσει.
Το κοινό είναι ότι αμφότεροι είμαστε Χιώτες συν το κοινό όλων των ανθρώπων για το… όνειρο.
Ο Κώστας Γανιάρης λοιπόν είχε ένα όνειρο, να δεί την κόρη του να προοδεύει, να είναι προοδευτικά ζηλευτή, γιατί για όσους δεν το ξέρουν ο πρώην Αντιπεριφερειάρχης και επίσης πρώην Πρόεδρος της ΕΜΧ, έχει δυό γιούς και μια κόρη… την Ενωση Μαστιχοπαραγωγών.
Δεν μπορώ να ξεχάσω με τι θέρμη ανέπτυσσε το όνειρο του, για ένα Μουσείο Μαστίχας, όχι σαν κάτι «νεκρό» αλλά σαν επένδυση με τη δύναμη του χθές και τη συνέχεια του στο αύριο.
Την δυσπιστία ακόμα και την ειρωνεία που αντιμετωπίστηκε. Μπροστά μου είναι ακόμα κάποιοι τίτλοι για «Μουσείο… μούσι».
Τελικά οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Ο Κώστας Γανιάρης, σχεδίαζε, είχε επιχειρήματα, μέχρι που έπεισε γι’ αυτά το Πολιτιστικό ίδρυμα του Ομίλου της Τραπέζης Πειραιώς. Και όχι μόνο έπεισε ότι χρειαζόμαστε, το οφείλουμε στη Χίο, την ιστορία, τα παιδιά μας και τη μαστίχα μας, ένα Μουσείο Μαστίχας, αλλά ξεπερνώντας και τοπικισμούς, δίνοντας έτσι άλλο ένα μήνυμα, παρέκαμψε την γενέτειρα του Καλλιμασιά και τίμησε το Πυργί «φυτεύοντας» ένα αναπτυξιακό έργο βαθειά στη Νότια Χίο.
Απέδειξε ότι τα οράματα, τα όνειρα μπορούν να γίνουν πράξη, αρκεί να υπάρχει σχεδιασμός, πίστη και ανιδιοτέλεια (αν διαπίστωνε το αντίθετο η Πειραιώς θα έμενε μακριά).
Το Σάββατο η Χίος θα έχει την πανηγυρική της. Τόσοι επίσημοι και σε τέτοιο εύρος δεν μας έχουν επισκεφθεί ποτέ. Το Σάββατο ο Κώστας Γανιάρης θα είναι σαν να παντρεύει την κόρη, που βιολογικά δεν έχει, όμως αυτό ας πούμε ότι αφορά τον εσωτερικό του κόσμο. Εμάς σαν σύνολο μας ενδιαφέρει το μήνυμα του και για το σήμερα και για το αύριο. Δεν είναι όλα μαύρα, δεν ακουμπούν όλα το προσωπικό συμφέρον, όλα εν τέλει τα κάνουν οι άνθρωποι, αρκεί να πιστέψουν σε ένα… όνειρο.
Υ.Γ. Εννοείται ότι έχω να δω τον Κώστα κάτι μήνες και δεν έχει ιδέα για το σημερινό μου άρθρο.
