Ο φίλος μου Γιάννης Θεοτοκάς, εμπορικός Διευθυντής της REVOIL, θυμήθηκε ότι είμαι… επίτιμος ποδηλάτης και με κάλεσε στην Καρδαμάδα, να δοκιμάσουμε μαζί τα ηλεκτρικά ποδήλατα της εταιρείας του.
Επειδή είναι δύσκολο να πείς όχι σε… Πυργούση, τον ακολούθησα σε μια ποδηλατάδα στον Κάμπο, οπότε με καθαρό μυαλό σκέφτηκα τα όσα διάβαζα τις προάλλες στην Βιβλιοθήκη μας, όπου όποτε προλαβαίνω περνάω και παίρνω την… τζούρα μου από παλιές εφημερίδες.
Διάβαζα λοιπόν λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση, την υποδοχή των Χιωτών καραγωγέων στα πρώτα αυτοκίνητα που εμφανίστηκαν.
Κατ’ αρχήν έκαναν τον σταυρό τους, μετά διέδωσαν ότι κινδυνεύει η ζωή των διερχομένων, όπως κινδυνεύει και το σπέρμα μας από τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, μετά έκαναν απεργία κατεβάζοντας τα άλογα στους δρόμους και στο τέλος άρχισαν να σκάνε τα λάστιχα των μετρημένων στα δάκτυλα φορτηγών.
Στο τέλος όσοι έμαθαν οδήγηση επιβίωσαν οι άλλοι πήγαν μαζί με τα… κάρα.
Βλέπω λοιπόν την εταιρική αντίληψη του δαιμόνιου Ευάγγελου Ρούσσου, με γιαγιά από τον… Βροντάδο, με ότι αυτό σημαίνει, γεννήτορα της REVOIL, όταν θυμάμαι είχε χαρίσει τα πρώτα ποδήλατα, που κινούνταν οι Λιμενικοί στην Προκυμαία. Αν δεν κάνω λάθος Λιμενάρχης πρέπει να ήταν ο Σταύρος Μιχαηλίδης.
Βασιλεύς των καυσίμων και προωθούσε την ποδηλατοκίνηση. Τώρα με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποδηλάτων, αντί να φοβάται την ηλεκτροκίνηση την προωθεί. Φροντίζει δηλαδή το καλό καύσιμο, αλλά ανοίγει και την πόρτα στον ηλεκτρισμό. Διατηρεί, σέβεται το παρόν, αλλά ανοίγει την πόρτα και στο μέλλον.
Μακάρι το μήνυμα του να το πάρουν εν Χίω και όχι μόνο όλες οι επιχειρήσεις.
Διότι εν τέλει τα μηνύματα υπάρχουν δίπλα μας αρκεί να τα πιάνουμε. Δεν ξέρω για παράδειγμα, πόσοι πιάσαμε αυτό που είπε για την φορολόγηση των επιχειρήσεων ο Νότης Μηταράκης στο Ράδιο – αλήθεια, σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, που θυμήθηκε τον… Ζαπάτα, που θα φορολογήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Να τις φορολογήσεις είπε, αλλά τι θες να φάς την κότα ή τα… αυγά που κάνει; Διότι αν την ξεζουμίσεις την κότα, την βράσεις και την φας, ωραία, χόρτασες την μία μέρα, αλλά μετά αυγουλάκια πάπαλα.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια ανάμνηση από την θητεία του Μιχαήλ Κωσταράκου όταν ήταν Στρατιωτικός Διοικητής Χίου και ξαφνικά οι μπουρουρισμένοι Ολυμπούσοι του έκλεισαν τον δρόμο στο Πεδίο Βολών στο Σπήλαιο.
Πάμε εκεί για το ρεπορτάζ και τι να δούμε. Από την μια οι στρατιώτες και από την άλλη οι χωριανοί αγριεμένοι. «Και τώρα τι κάνουμε;» λέω στον Ταξίαρχο, εννοώντας τι κάνετε, γιατί οι Λυμπούσοι ήταν καθαρό τι θα… έκαναν.
Θα δώσω διαταγή στους στρατιώτες να ανοίξουν τον δρόμο. Πρέπει στο ΓΕΣ να βρούν λύση για μεταφορά του πεδίου βολών. Από την ώρα που δεν μας θέλει κάπου ο λαός, ο Στρατός δεν έχει νόημα ύπαρξης.
Από τότε κατάλαβα ότι ο τότε Ταξίαρχός μας δεν ήταν για… εδώ. Και όντως έφτασε όσο ψηλότερα γίνεται.
Υ.Γ.: Δεν είναι δικό μου αλλά του Στρατηγού Χρ. Δρίβα για τον εκλιπόντα Μιχαήλ Κωσταράκο. «Τραγική η απώλεια του για τις ένοπλες δυνάμεις και τη χώρα. Ένας μοναδικός αξιωματικός, μυαλό ξυράφι, ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΩΝ δυνατοτήτων, που προσέφερε πάρα πολλά στην πατρίδα. Ένας γνήσιος πατριώτης που κάθε φορά που μίλαγε για την πατρίδα δάκρυζε. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάζει κε ΑΡΧΗΓΈ! ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ!»
