
Γιορτή μεγάλη αύριο, αντίστοιχη της μοναδικής λέξης που βρήκαμε να υμνήσουμε στον Εθνικό μας ύμνο, της… Ελευθερίας.
Για να το φιλοσοφήσουμε λίγο, υπάρχουν λαοί, που στον δικό τους Εθνικό ύμνο εύχονται να έχει καλά ο Θεός την… Βασίλισσα τους.
Και η χαρά, το χαμόγελο, οι αξίες του γιορτασμού, αυτά που τιμάμε ή προσπαθούμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας, αποκτούν μεγαλύτερη αξία όσο καλύτερα γνωρίζουμε την ιστορία μας.
Μια τέτοια συμβολή είναι αυτή του συμπατριώτη μας γιατρού Ανδρέα Μιχαηλίδη, που αφού υπηρέτησε τίμια την πολιτική όσο του επέτρεψε η λαϊκή ψήφος, συνεχίζει τώρα να τιμά την επιστήμη του, αλλά και τον… έρωτα του, που δεν είναι άλλος από την μελέτη της τοπικής μας ιστορίας, ειδικά στον τομέα του.
Στα πλαίσια αυτά έχει μελετήσει και συγγράψει για πλείστα υγειονομικά ιδρύματα του νησιού μας, ενώ εσχάτως κάνει πιο πλούσια την τοπική μας ιστοριογραφία με ένα ακόμα ντοκουμέντο, που ιδίοις εξόδοις το εκτύπωσε και που την Δευτέρα στην ΑΛΗΘΕΙΑ και εν όψει της 111 επετείου της απελευθέρωσης του νησιού μας, θα γίνει κτήμα όλων των Χιωτών.
Τι είναι αυτό; Ένα χειρόγραφο ενός Μοναχού, της Σκήτης των Αγίων Πατέρων, που βρήκε, επιμελήθηκε και διέσωσε ο γιατρός και που μας δίνει «χαρτί και καλαμάρι» που λέει σοφά ο λαός μας τα γεγονότα από μια σκοπιά, που δεν είχαμε μέχρι σήμερα, αυτή των… Τούρκων.
Το γιατί, γίνεται σαφές αν εξετάσει κανείς τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία ας προσπαθήσουμε να κάνουμε… εικόνα.
Ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάζεται στο Κοντάρι την 11η Νοεμβρίου 1912 αλλά ο Τούρκος Διοικητής Ζιχνή Μπέης είναι «σκληρό καρύδι». Δεν παραδίδεται και αγκιστρώνεται στο Αίπος, μεταφέρει το Στρατηγείο του στο Πιτυός και στην ουσία «εγκλωβίζει» τους… εισβολείς στο «πιάτο» της πόλης απ’ όπου και τους σφυροκοπά. Αυτό δεν κρατάει μια μέρα αλλά ένα μήνα! Οι μάχες είναι σκληρές, εμείς αναγκαζόμαστε να στείλουμε «πεζοναύτες» και Κρήτες εθελοντές (χειρότεροι από πεζοναύτες δηλαδή) ενώ στην μάχη ρίχνεται και το βαρύ πυροβολικό των πολεμικών μας πλοίων, την ώρα που ο Ζιχνή ειδοποιείται από τον οπτικό τηλέγραφο του Τσεσμέ (τον οποίο διαβάζουμε και εμείς) να περιμένει ενισχύσεις, που δεν θα φτάσουν ποτέ.
Αυτόν λοιπόν τον κρίσιμο μήνα, ο Τούρκος Διοικητής κάνει αυτό που συνήθιζαν όλοι οι Στρατοί, βρίσκει ένα Μοναστήρι, οργανωμένο οικοδομικό χώρο δηλαδή και τον μετατρέπει σε Νοσοκομείο. Αυτό ήταν το Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων, οι Μοναχοί του οποίου θέλοντας και μη γίνονται… Νοσοκόμοι. Εκεί ένας από αυτούς ο Συμεών (πρώτος από αριστερά στην φωτογραφία) κάνει το εξής. Κρατά σημειώσεις σε ημερολόγιο. Καταγράφει τραυματισμούς, μεταφέρει την ψυχολογία των Τούρκων στρατιωτών, γίνεται μάρτυρας της έντασης μεταξύ του Ζιχνή και των Αξιωματικών του, που ανοιχτά πιά διαφωνούν μαζί του και προσπαθούν να του δείξουν την διέξοδο του συμβιβασμού και της παράδοσης, γίνεται δηλαδή ένας άριστος γραφέας της ψυχολογίας του εχθρού.
Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ψάχνοντας στην βιβλιοθήκη των Αγίων Πατέρων ανακάλυψε ένα μοναδικό ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο την Δευτέρα στην ΑΛΗΘΕΙΑ θα δεί το φώς της ευρύτατης δημοσιότητας.
Του αξίζουν συγχαρητήρια.
Υ.Γ: Με την ευκαιρία ας ακούσουμε επιτέλους τους ειδικούς και ας σταματήσουμε να αναπαραγάγουμε ανακρίβειες, ας ακούσουμε την έγκυρη φωνή της Αθηνάς Λουτράρη.
Μπορεί να μας βολεύει ο μύθος, αλλά η πρώτη σημαία, που ανέβηκε στον ιστό του Διοικητηρίου την 11η Νοεμβρίου 1912 και που κάθε χρόνο κάνουμε ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ την σχετική αναπαράσταση, δεν ήταν της νεαρής Χιωτοπούλας κ.λ.π. Ο Στρατός δεν ανεβάζει στους ιστούς ότι νάναι. Στο μέχρι την 10η Νοεμβρίου 1912 Τουρκικό Διοικητήριο, ανέβηκε μια κανονικότατη Ελληνική σημαία, με όλες τις πρέπουσες τιμές.
Τις επόμενες μέρες ή την επομένη ένας Αξιωματικός έκανε το χατίρι της μικρής και ανέβασε για λίγο στον ιστό της δική της χειροποίητη. Στην ιστορία πρέπει να είμαστε ακριβείς μέχρι κεραίας. Και με την έννοια αυτή το πόνημα του γιατρού Α. Μιχαηλίδη αποκτά μοναδική αξία.