Κοντεύουμε μήνα στην Ουκρανία.
Προφανώς και οι Ρώσοι είχαν βάλει στα σακίδια τους στολές… παρελάσεως.
Παρομοίως είχε πράξει τον Οκτώβριο του 1940 ο Μουσολίνι πλην όμως ο Ελληνικός λαός μετεβλήθη σε γίγαντα.
Ομοιότητες αλλά και διαφορές. Μια από τις πολλές ότι προς το παρόν η πολιτισμένη ανθρωπότητα, στον πολιτισμό συμπεριλαμβάνω και την Δημοκρατία κάνει το… κορόϊδο, αφού προφανώς ο Πούτιν πρέπει να συλληφθεί και να οδηγηθεί σε Διεθνές Δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου.
Αλλά έχουμε ξαναπεί. Τη λύση μπορεί σε αυτή τη φάση να την δώσει μόνο ο λαός της Ρωσίας. Που είναι όμως η δημοκρατική του συνείδηση και πότε την έζησε για να του απομένουν ψήγματα αντίστασης;
Εμείς βέβαια τον… χαβά μας. Τις πρώτες ημέρες υπήρξε προβληματισμός για το τι κάνουμε εμείς, είναι λογικό ο καθένας να ανάγει ένα διεθνές δράμα και πρόβλημα σε ατομικό. Αναζητήσαμε τα Καταφύγια, προβληματιστήκαμε γι’ αυτά, μέχρι που κλασικά το αναθέσαμε αρμοδίως στον… αυτόματο και το αφήσαμε να το λύσει η… Παναγιά μας, που εκείνη ξέρει να βοηθά.
Και όμως εδώ υπήρξε κάποιος, που προσπάθησε να δώσει λύση, που κάτι έκανε και απ’ ότι φαίνεται έβαλε τις βάσεις μιας οργάνωσης, που σήμερα ποιός ξέρει σε ποιό… καταφύγιο είναι καταχωνιασμένη.
Αυτός ο κάποιος ήταν ο αείμνηστος Νομάρχης Γιώργος Καλουτάς, που η Χίος είχε την ιστορική ατυχία να τον χάσει στον ανθό της νιότης του και στο ξεκίνημα της πολιτικής του ωριμότητας. Διότι αν ήταν έτσι ο άνθρωπος το 1995, σκεφτείτε τι θα ήταν σήμερα ή τι θα είχε ακόμα προσφέρει.
Το 1995 δεν αναφέρεται τυχαία. Αφορά την ημερομηνία, στο έγγραφο δεν φαίνεται καθαρά, μπορεί να γράφει και 1998, όπου συμπολίτισσα μας, που το είχε φυλάξει και μας το εμπιστεύθηκε, έφτασε στο σπίτι της και καθενός ατομικά παρακαλούμε, αυτό το έγγραφο, που θολό μας στάλθηκε, θολό το φωτογραφήσαμε, αλλά ακόμα και έτσι με την φθορά του χρόνου, αναγράφει τα εξής: Χωρίς να υπάρχει πρόβλημα ή να δημιουργηθεί πανικός και ακριβώς για να μην υπάρξουν και τα δύο οι πολίτες πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Έτσι λοιπόν σε περίπτωση πολέμου το Καταφύγιο που αναλογεί στην οδό που διαμένετε βρίσκεται ΕΚΕΙ.
Ερώτημα λοιπόν τώρα. Αυτό που έγινε το 1995 γιατί δεν μπορεί να γίνει τώρα; Ερώτημα δεύτερο. Πάρθηκε από κανέναν υπ’ όψιν ο προβληματισμός που κατατέθηκε, όχι μόνο από μας αλλά από πολλούς συμπατριώτες; Εμείς από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον θέσαμε το ερώτημα αν κάποιος ζήτησε τη βοήθεια τους, σε στέλεχος γνωστής εθελοντικής ομάδας. Μας απάντησε ότι το θέμα είναι όντως ενδιαφέρον και θα ήθελαν να βοηθήσουν αλλά δεν τους το ζήτησε κανείς.
Μετά ταύτα αδέλφια και επειδή ο Καλουτάς δεν υπάρχει πλέον, να περιμένουμε και από ποιόν να πάρει την πρωτοβουλία να οργανώσουμε τα Καταφύγια μας;
Υ.Γ.: Aξίζει να διαβάσετε τον προβληματισμό του Κωστή Μουσουρούλη όσον αφορά την εισβολή στην Ουκρανία https://www.alithia.gr/apopseis/eirini-i-3os-pagkosmios-polemos
