Με τον Χριστοφόρο Γουρλή δεν μας χωρίζουν πολλά χρόνια και ξεκινήσαμε ως… αντίπαλοι.
Εγώ με την ομάδα του Φραγκομαχαλά, εκείνος με της Τουρλωτής, παίζαμε μπάλα στη χωράφα της Εκκλησιάς, εκεί που αργότερα κτίστηκε το 4ο Δημοτικό Σχολείο.
Είχαμε ακόμα μια… διαφορά. Εμείς πηγαίναμε στην Εκκλησιά, με το… χαρμόσυνο για μας πένθιμο χτύπημα της καμπάνας, το κόψαμε και αυτό στον βωμό του εκσυγχρονισμού, φουρτούνας μας, να ντυθούμε «παπαδάκια» για να κονομήσουμε το δίφραγκο της γκοφρέτας από τον γιό του… συγχωρεμένου, εκείνος πήγαινε έτσι κι’ αλλιώς αφού άφηνε το παιχνίδι για να πάει στον Εσπερινό.
Παιδί της εκκλησίας δηλαδή, και παιδί της φτώχειας, μέλος πολυμελούς οικογένειας, με τον πατέρα εργάτη και σε ένα σπιτάκι του Συνοικισμού, αποτύπωση του στίχου «καμαρούλα μια σταλιά» ο μετέπειτα παπά Χριστοφόρος, που από μικρός δεν μπορούσε παρά να γίνει… παπάς, την φτώχεια, που πολεμά σήμερα, αφού πεινασμένος στην Ενορία του δεν υπάρχει, την έζησε ο ίδιος στο πετσί του.
Μεγάλη Παρασκευή του 2020, έγινε το πρόσωπο της ημέρας, αφού προηγούμενα το πανελλήνιο τον είχε συνδέσει με τον παπά από την Χίο, που πηδάει μέσα από την ωραία πύλη για να εξαγγείλει ως άγγελος Κυρίου την πρώτη Ανάσταση.
Πριν απ’ αυτό όμως και πριν κάμποσα χρόνια, έγινε το για πάντα θλιμμένο πρόσωπο του πατέρα, που έχασε τον λεβέντη του, θύμα τροχαίου.
Κοντολογίς από τα κατηχητικά που οργανώνει, από το μπάσκετ, που παίζει χρόνια με τα παιδιά την αυλή της Εκκλησιάς, με το πλούσιο κυρίως αφανές φιλανθρωπικό του έργο, με το θάρρος πάντα της γνώμης του, ο πατ. Χριστοφόρος δεν είναι το στυλ του Ιερέα, που περνάει… απαρατήρητος.
Την Μεγάλη Παρασκευή όμως με την ενέργεια του και κυρίως με τα λόγια του, βρέθηκε στην ζυγαριά της κρίσεως αν τελικά είναι… παράνομος ή αν είναι παλικάρι.
Και δεν αναφέρομαι στο λειτουργικό μέρος, γιατί ο παπά Χριστοφόρος, ούτε κάλεσε, ούτε προσκάλεσε, ούτε προέτρεψε κανέναν να πάει στην Εκκλησία, είδε δε με την άκρη του ματιού του τον νεωκόρο, που έκλεισε την πόρτα της Ευαγγελίστριας, χωρίς να την κλειδώσει και δεν έφερε αντίρρηση. Αναφέρομαι στα όσα είπε για την πανδημία και τους… Προϊσταμένους του.
Δεν αρνήθηκε το πρόβλημα, αλλά θεώρησε ότι μέσω αυτού βάλλεται η θρησκεία.
Δεν θα μείνω σ’ αυτό, ο πατ. Χριστοφόρος δεν είναι ο μόνος σ’ αυτή την χώρα, που μπορεί να υποτιμά τον κίνδυνο, άλλωστε δεν δικαιούμαι να ομιλώ εγώ, που με το πρόσχημα του επαγγέλματος μου δεν κάθισε τον πισινό κάτω ούτε ένα λεπτό και δεν φόρεσα μάσκα και γάντια, όχι γιατί μου το είπε ο Τσιόδρας, αλλά γιατί έτσι δεν μου έβγαινε, δεν το μπορούσα, με έπνιγε.
Στέκομαι στο γεγονός ότι δεν λούφαξε, δεν πήγε στα μουλωχτά και κοινωνήσει κόσμο από την πίσω πόρτα, στάθηκε έξω από την εκκλησιά και με στεντόρεια φωνή είπε κατάμουτρα στην Ιερά Σύνοδο, ότι δεν υπερασπίστηκε την πίστη μας.
Εδώ βέβαια σηκώνει πολύ συζήτηση, γιατί τον Σταυρό τον σηκώνει αυτός που έχει την ευθύνη και την ευθύνη για όλους μας την έχει η Πολιτεία και αυτή αποφάσισε και τέλος.
Αν τώρα ο Ιερέας λέει πάνω από τους Νόμους της πολιτείας είναι αυτός του Θεού και εγώ λέω του Ολυμπιακού, καθότι γνωστή… θρησκεία, την χάσαμε την μπάλα.
Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο παπά Χριστοφόρος έχει μέσα του τσαγανό για να πεί ότι είπε για τους Αρχιερείς.
Ας αποδείξουν και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της ελευθερίας και ο παπά Χριστοφόρος έκανε και είπε αυτό που ένοιωθε η ψυχή του.
Στο ερώτημα λοιπόν παράνομος ή παλικάρι; Παλικάρι σίγουρα, πλην όμως… παράνομο, γι’ αυτό και συνελήφθη. Ορίστηκε τακτική δικάσιμος για την περίπτωση του και του επιβλήθηκε διοικητικό πρόστιμο 5000 ευρώ, το οποίο είμαι σίγουρος από ποιούς θα μαζευτεί αφού το δικό του ταμείο ως γνωστόν είναι… μείον.
Υ.Γ. Όταν κάτσει η σκόνη ίσως πιο ψύχραιμα και ο πατ. Χριστοφόρος δεί ότι εκ του αποτελέσματος μέχρι τώρα, οι Νόμοι των απαγορεύσεων λόγω κορωνοϊού αποδείχθηκαν σωστοί. Και το αντίθετο να ίσχυε όμως ας μην ξεχνάμε την ρήση των αρχαίων προγόνων μας. Καλύτερα μια πολιτεία με λάθος νόμους από την ανομία.
