Πριν πω την… ιστορία να διευκρινίσω κάτι.
Οι Λιμενικοί υπάλληλοι για πολλούς λόγους είναι υψηλά στην εκτίμηση μας και η Ειρήνη Αργύρη μια μάχιμη Λιμενάρχης.
Επίσης να παρθεί υπ’ όψιν ότι όλη αυτή η υπόθεση του κορωνοϊού, δεν είναι και το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο και δυσκολεύεται έτσι κι’ αλλιώς η εξυπηρέτηση των πολιτών.
Η ιστορία μας ξεκινά όταν ένας συμπολίτης μας θυμάται ότι πρέπει να πληρώσει τα τέλη για την βάρκα που χρησιμοποιεί. Μια διαδικασία που την ξέρει, αλλά τώρα λόγω κορωνοϊού, έχει εκτός από τα χρήματα εξοπλιστεί και με άλλα… εφόδια.
Βάζει λοιπόν την μάσκα του, φοράει τα γάντια του, βατραχοπέδιλα ακόμα δεν φορέσαμε… και φτάνει στο Λιμεναρχείο, όπου βρίσκει την πόρτα κλειστή.
Ρωτάει τι θέλει και του εξηγούν ότι αυτή η συναλλαγή μπορεί να γίνει, αλλά από… πίσω.
Φεύγει ο δικός μας, πάει στην πίσω πόρτα, την ανοίγει αλλά πέφτει πάνω στην συνεδρίαση της Λιμενικής Επιτροπής, αφού οι δύο υπηρεσίες συστεγάζονται.
Κομπλάρει στην αρχή, αλλά γνωστός σε όλους, λέει πως θέλει να πληρώσει τα τέλη για την βάρκα και του λένε, να πάει πιο… πίσω. Στο παράθυρο σου είπαν και όχι στην πόρτα του λένε.
Το πόρτα τι… παράθυρο. Ευχαριστεί ο ήρωας μας και βρίσκει το παράθυρο. Είναι ψηλά τα παράθυρα, δεν είναι και τα καθαρότερα του κόσμου λόγω της αρμύρας, εξηγεί τι θέλει, αλλά του λένε να περιμένει, γιατί ο ή η υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο.
Περιμένει, στο μεταξύ σκάει και ο ήλιος την πέτρα, δεν βλέπει και καλά μέσα, λέει να μην… ξελεμιαστεί, οπότε κάποια στιγμή τελειώνει το τηλεφώνημα, λέει το αίτημα του και παίρνει την απάντηση ότι περιμένει σε λάθος… παράθυρο και να πάει στο επόμενο.
Τι να κάνει, να μην τα χαλάσουμε τώρα για ένα παράθυρο, πάει και σ’ αυτό αλλά φεύ πάλι πέφτει σε… τηλεφώνημα. Ε, τελειώνει και αυτό λέει το αίτημα του, οπότε λαμβάνει την απάντηση ότι πρέπει να έχει κάρτα μαζί του, διότι προφανώς οι οδηγίες για τον κορωνοϊό ξορκίζουν τα μετρητά.
‘Εχω λέει ο δικός μας, βγάζει την κάρτα, περιμένει, δεν βλέπει και καλά είπαμε, εκτός αν είχε ένα σκαμνάκι ας πούμε, αλλά πάλι το… τηλέφωνο χαλάει τη δουλειά.
Περιμένει, περιμένει, αλλά το τηλεφώνημα αργεί, φωνάζει πως είναι εκεί μέσα στο λιοπύρι κανένα τέταρτο για μια συναλλαγή πέντε λεπτών αλλά δεν εισακούγεται, οπότε για να μην πάθει εγκεφαλικό, είναι και σε κρίσιμη ηλικία, σηκώνεται και φεύγει.
Τα στοιχεία του είναι στην διάθεση του Λιμεναρχείου.
Σημειώστε εδώ και αυτό δεν αφορά το Λιμεναρχείο αλλά όλο το… Έθνος. Είμαστε από τους λίγους λαούς, που άγνωστο γιατί, δίνουμε προτεραιότητα στο τηλέφωνο. Δεν πα να μιλάμε με τον Πρωθυπουργό απέναντι μας. Όταν χτυπήσει το ρημάδι, τον αφήνουμε σύξυλο και απαντάμε στο τηλεφώνημα. Τώρα δε με τα κινητά, προηγούνται πρώτα αυτά και μετά τα σταθερά. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου θεωρείται αυτό αγένεια. Το τηλέφωνο απλά χτυπά και δεν το σηκώνει κανείς. Όποιος θέλει ας τηλεφωνήσει ξανά, προηγείται ο δια ζώσης συνομιλητής.
Υ.Γ. Υπάρχουν Δημόσιοι λειτουργοί που κάνουν… θόρυβο. Υπάρχουν και άλλοι άκρως αφανείς και αποτελεσματικοί, που δεν ακούγονται καθόλου. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Βασιλική Δανού, το… κοριτσάκι, έτσι έλεγαν τότε την όντως νεαρή Δικηγόρο, που ανέλαβε την… πολεμική Δομή της ΒΙΑΛ. Τώρα που μετατίθεται σε άλλη Δομή της Αττικής, η Χίος ξέρει ότι χάνει μια άξια καπετάνισσα, που έφερε σε πέρας πολύ δύσκολες καταστάσεις. Καλή επιτυχία και στο νέο της πόστο. Άξια.
