Αυτή τη σκέψη έκανα φωναχτά στη θέα της κοπής της πίτας του Ομίλου Τσάκου.
Έζησα από κοντά τη δράση του καπ. Παναγιώτη στη στεριά, γιατί για τη θάλασσα ας μιλήσουν άλλοι καλύτεροι από μένα.
Εγώ ξέρω πως μεγάλωσα απ’ αυτήν, πως μας τάϊσε και μας ταϊζει αυτό το μεγάλο χωράφι, που συνεχίζει να το οργώνει η ελληνική ναυτοσύνη πληρωμάτων και καραβοκυραίων.
Όμως δεν μπορώ βλέποντας αυτή τη στεριανή δράση του, να μην δώ δυό πράγματα, γιατί τα λεφτά είναι μεν… λεπτομέρεια, αλλά ο καθένας μπορεί να τα κρατήσει και μόνο για την πάρτη του.
Το ένα είναι πως να στήνεις κάτι από το μηδέν, εκτός αν δεν θυμόμαστε τι ήταν το… Λιβανούδικο πριν την στεριανή… εισβολή του Ομίλου στο νησί.
Το δεύτερο, είναι το να είναι κανείς αστείρευτος και ο γηραιός Καρδαμυλίτης Καπετάνιος είναι ΤΟ παράδειγμα και σ’ αυτή την περίπτωση.
Αλήθεια, που θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα αν δεν υπήρχε το Ίδρυμα;
Χαρακτηρίστε με… μη ρομαντικό, αλλά ζώντας καθημερινά στο νησί τον αγώνα της επιβίωσης, έχουμε σκεφθεί βλέποντας και τον κόσμο, που συγκεντρώθηκε σήμερα για την πίτα του Ομίλου, που θα ήταν όλοι αυτοί αν δεν υπήρχε το Ίδρυμα, το Ναυτικό Λύκειο, αύριο το Ξενία, η Μαρίνα, το καρνάγιο στον Θόλο;
Έχουμε συνείδηση του κύκλου εργασιών, προειδοποίησα δεν θα είμαι ρομαντικός, που δημιουργεί ο Όμιλος στη Χίο, σε πόσο κόσμο δίνει ψωμί και δουλειά;
Επαναλαμβάνω δε, γιατί έχει σημασία, στεριανή δουλειά.
«Σκέπτομαι λοιπόν και γράφω» κατά το γνωστό μάθημα. Άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρχει και δεύτερος Τσάκος στη Χίο; Και εάν αυτό δεν μπορεί να εκφραστεί σε δημιουργία στη στεριά, δεν είμαστε όλοι καλοί σε όλα, ούτε είμαι υπέρ του μιμητισμού, δεν θα μπορούσε να εκφραστεί με λειτουργία γραφείων Ναυτιλιακών Εταιρειών;
Ξέρω ότι η ζωή στην επαρχία δεν είναι εύκολη, αλλά αργά ή γρήγορα όλοι θα δούν ότι δεν υπάρχει άλλη επίγεια τουλάχιστον ζωή. Μία είναι. Αξίζει λοιπόν να την ζούν στο τέρας της Αθήνας, να τους πνίγει η ζέστη, η σκόνη, τα χιόνια, να δαπανούν τη μισή ζωή τους στην συγκοινωνία, να ζούν σαν τα ποντίκια χωρίς την παραμικρή ποιότητα;
Και επίσης με τις δυνατότητες σήμερα του διαδικτύου, οι καραβοκύρηδες, ας δούμε και την… αποκεί πλευρά, έχουν σκεφθεί πόσο καλύτερα θα αποδώσουν τα στελέχη τους, αν αντί να ανοίγουν τον… κλιμαστισμό, γιατί που να τολμήσουν να ανοίξουν παράθυρο στο γραφείο τους, δουλεύουν με θέα την θάλασσα των Καρδαμύλων, της Αιγνούσσας, των Κουρουνίων, των Μεστών;
Από την άλλη θα ήθελα να επισημάνω την εφευρετικότητα του αειθαλή Καρδαμυλίτη. Δεν έχω πιά την εντύπωση, είμαι βέβαιος ότι μόνο σαν κλείσει τα μάτια του θα πάψει να σχεδιάζει, αφού την μέχρι σήμερα δημιουργία του είναι προφανές ότι την «έδεσε» στους απογόνους του.
Αναφέρομαι στην ανακοίνωση που έγινε από τον ίδιο για την δημιουργία νέου τμήματος στο TEENS αυτό των Ηλεκτρολόγων – ηλεκτρονικών. Αρκεί να δεί κανείς τις νέες τάσεις, που επικρατούν στην ναυτιλία, να δεί το μέλλον της, για να καταλάβει ότι πως ένας 80χρονος μπορεί και βλέπει με μάτια 20άρη.
Άντε λοιπόν καλοτάξιδο και αυτό και η ευχή – παρότρυνση του τίτλου μου παραμένει.
Υ.Γ.: To ότι δεν… πετάνε και άλλοι μια τρίχα από τα μαλλιά τους, δεν σημαίνει ψόγο για τους ίδιους. Ας σκεφτούμε, εδώ έχουμε όλοι μας ευθύνες και εγώ, τι κάναμε εμείς σ’ αυτή την κατεύθυνση. Μάλλον τους αποτρέψαμε, για να μην γράψω και γίνω τώρα κακός, ότι ακόμα και τώρα ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με την καρδιά μας και στην πράξη ούτε στον καπ. Παναγιώτη δεν είπαμε.
