Περνούσα την Προκυμαία το απόγευμα του Σαββάτου με το Ι.Χ. μέγα λάθος… αλλά πήγαινα μακριά για να καβαλήσω το ποδήλατο. Τι σημασία έχει αν βιαζόμουνα να πάω στο Μερσινίδι όπου η… γιαγιά Χριστίνα Ψυλλή βάφτιζε τον εγγονό της, τι σημασία έχει αν βιάζονταν και οι υπόλοιποι, κολλήσαμε στου «Χανδρή».
Το φάγαμε το τέταρτο, σ’ αυτό το διάστημα Λιμενικό δεν είδα, και ενώ το υπέθετα ότι δεν πρόκειται για ατύχημα, συμβάν, απρόοπτο, αλλά κάποιον μαλθάκα υπηρετούμε πάλι, στο ύψος των Δικαστηρίων μου λύθηκε η απορία. Κάποιος είχε παρκάρει ένα αυτοκίνητο στολισμένο για γάμο στη μέση του δρόμου, είχε κλείσει το ένα ρεύμα κυκλοφορίας, προς τη θάλασσα, γιατί μπορεί να γουστάρισε να πιεί ας πούμε το τελευταίο καφέ ελευθερίας… ή οτιδήποτε άλλο. Τώρα θα μου πείς εδώ ο άλλος πάντρευε το παιδί του και επειδή οι άνθρωποι είναι νταλικιέρηδες, αμόλησαν όλες τις νταλίκες στους δρόμους να σφυρίζουν, εδώ ο άλλος επειδή ήταν αστυνομικός ήρθαν στο γάμο του περιπολικά και μοτοσυκλέτες με σειρήνες και αλάρμ αναμμένα και σε ενόχλησε ένα μποτιλιάρισμα στην Προκυμαία;
Σωστή η σκέψη, αλλά με δεδομένη την ωριμότητα αυτής της κοινωνίας, γιατί απορούμε για την κατάντια της; Γνωρίζω βεβαίως τις εξαιρέσεις αλλά το κλίμα το διαμορφώνει πάντα ο κανόνας.
Και ο ένας κανόνας φέρνει τον άλλον και όλοι μαζί τη μιζέρια και τη γυφτιά δίπλα μας, το όποιο κουφό, που φαίνεται πλέον τόσο… φυσιολογικό, που τσιμπιέσαι να δείς, αν εσύ είσαι φυσιολογικός ή πρέπει να γίνεις και εσύ μαλθλάκας με το ζόρι μπας και επιβιώσεις.
Περνώ αίφνης έξω απ’ το Νοσοκομείο και κάνω το πείραμα, που πρότεινε ραδιοφωνικά ο Κυριάκος Δηράκης. Λέω για να δώ θα… ταρακουνηθώ; Δείτε τη φωτογραφία. Λίγα μέτρα πριν την έξοδο, άλλη επιτυχία αυτή, κόλλησε ο Δήμος αυτοκόλλητες άσπρες ταινίες… επιβράδυνσης. Καλώ τους Δημοτικούς άρχοντες να περάσουν, να δούν κατ’ αρχήν το… χρώμα των λωρίδων κι’ αν… ταρακουνηθούν ας αφήσουν αυτή την αηδία, αλλιώς ας την ξηλώσουν.
Εχουμε κάνει την Πόλη μας «τσαντίρ μαχαλά» με το να αμολά ο καθένας ότι του καπνίσει, (εδώ που τα λέμε εκείνος πληρώνει;) και μετά να το αφήνει αμανάτι. Κάντε το πείραμα να μετρήσετε στην Πόλη πόσα στυλιάρια μένουν στην θέση τους, ενώ δεν λένε τίποτα.
Φτάνοντας στο Μερσινίδι, εκτός της παρατήρησης ότι η Εκκλησία έχει τα έρημα της τα χάλια και χρίζει άμεσης επισκευής, ότι το ίδιο το Μοναστήρι καταρρέει, σκεφτόμουνα ότι για να γίνουν αυτά δεν πρέπει να… καεί.
Γίνομαι συγκεκριμένος και καλώ την «Ομάδα Ο» να το δεί άμεσα, γιατί μόνο στους εθελοντές πιστεύω, που είναι προτιμότερο αντί να σβήνουν να… καθαρίζουν, με δεδομένο ότι είπαμε οι λίγοι, οι ρομαντικοί, ή οι «βλαμμένοι» είμαστε υποχρεωμένοι για να επιβιώσομε να υπηρετούμε το μαλθλάκα δίπλα μας.
Κατεβαίνοντας προς την Εκκλησία, υπάρχουν δύο νησίδες πεύκων. Πρώτον κάποιοι τα καθάρισαν και ως γνήσιοι Ελληνες άφησαν ότι ξερό κλαδί, φρύγανα κ.λ.π. υπήρχε, κάτω απ’ τα πεύκα, για να καούν σίγουρα στον πρώτο σπινθήρα. Δεύτερον, αμέτρητα ζώα κατεβαίνοντας στο Μοναστήρι, ότι τους… βάραινε, σκουπίδι μπουκαλάκι, πακέτα από τσιγάρα κ.λ.π. το έχουν πετάξει πάλι στο «Δασάκι». Αν αυτό δεν καθαριστεί άμεσα, είναι θέμα χρόνου να καεί. Το αν θα καεί και το Μοναστήρι, θα μας το πεί η φορά του ανέμου, που θα φυσάει εκείνη την ώρα.
Υ.Γ Υποθέτω ότι έτσι γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πέφτει η άσφαλτος, η συγκεκριμένη στην οδό Κ. Μονομάχου, τον δρόμο του Φραγκομαχαλά, έπεσε πέρσι και μετά περνάει ο ΟΤΕ και στη μέση του δρόμου ακριβώς, σκάβει ένα φίδι για να περάσει οπτική ίνα!
Βρε και… αόρατη ίνα να βγεί, ανθρώποι δεν θα γίνουμε δυστυχώς ποτέ.
