Αυτά που θα περιγράψω έχουν συμβεί σε πολλούς.
Για άλλους, που δεν είναι ασθενείς, αλλά εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο, είναι η καθημερινότητα, η ζωή τους ή ίδια.
Η περιγραφή βέβαια η δική μου έχει μια ιδιαίτερη σημασία, όχι γιατί οι δημοσιογράφοι έχομε το μονοπώλιο της πένας, αλλά εκ των πραγμάτων έχομε το μονοπώλιο της… γκρίνιας. Περιγράφομε συνήθως δυσάρεστα θέματα, θίγομε προβλήματα, επιδιώκουμε δημοσίως τη λύση τους.
Επίσης διευκρινίζω ότι όσα θα αναφέρω δεν έχουν σχέση με τις διεκδικήσεις γιατρών και εργαζομένων, που καλώς υπάρχουν, διότι όπως λέει και ο Δήμαρχος μας, που έχει χρεωθεί το παίνεμα του κεντρικού Λιμένα μας με… 108 και εύχομαι να μην μετανιώσει ποτέ γι’ αυτό «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο».
Σάββατο λοιπόν μεσημέρι βρίσκομαι με την μητέρα μου, λόγω έντονου αιφνίδιου μυϊκού πόνου, που αισθάνθηκε στα Επείγοντα.
Αίσθηση πρώτη. Ένταση, πίεση, φόρτιση. Είναι καθαρό, ότι εδώ χτυπάει η καρδιά του πιο δύσκολου τμήματος του Νοσοκομείου, αδιάλειπτης, συνεχούς 24ωρης λειτουργίας.
Αίσθηση δεύτερη. Οργάνωση, επιστημονική επάρκεια, ψυχραιμία, ευγένεια, αίσθημα ασφάλειας.
Μπαίνοντας η πινακίδα είναι σαφής. Δεν υπάρχει σειρά προτεραιότητας. Χτύπα το κουδούνι. Αμέσως μια νοσηλεύτρια παίρνει ένα γρήγορο ιστορικό της επίσκεψης. Φεύγει επιστρέφοντας σε λίγα λεπτά, με την απάντηση πόσο επείγον είναι και εάν χρειάζεται να εισέλθεις αμέσως ή να περιμένεις στον εξωτερικό χώρο.
Περιμένοντας διαβάζεις τις διαβαθμίσεις των περιστατικών και σε πόσο χρόνο θα εξυπηρετηθείς, ανάλογα με την σοβαρότητα που αυτό έχει.
Στο μεταξύ περιμένοντας το… κουδούνι δεν περιμένει. Ένα περιστατικό φεύγει τρία φτάνουν.
Το παιδί σκίστηκε πίσω από το αυτί του. Η μπάλα μου λύγισε την παλάμη, η πλάτη του μικρού γέμισε σπιθουράκια, η κυρία λιποθύμησε.
Οι νοσηλεύτριες εκεί απτόητες και με το χαμόγελο, ενώ εμφανώς βρισκόμαστε στην αλλαγή βάρδιας, οπότε φυσιολογικά βρίσκονταν στο φόρτε της κούρασης.
Μα τα… σπιθουράκια, εκεί η μαμά. Ο γιατρός είπε να περιμένετε. Μα τα… σπιθουράκια μεγαλώνουν. Θα επικοινωνήσομε με την Παιδίατρο, μην ανησυχείτε. Ντρίν ξανά. Τα… σπιθουράκια. Η Παιδίατρος μας είπε να μην ανησυχείτε θα σας δεί πρώτα ο γιατρός τον Επειγόντων.
Η σειρά μας δεν άργησε. Η οργάνωση μεταφέρθηκε τώρα εσωτερικά. Ο γιατρός έμπειρος, γνωστός, γιατρός μάχιμος Γενικής Ιατρικής και όχι «γιατρουδάκι» και εδώ βάζω εισαγωγικά και διευκρινίζω ότι δεν το γράφω υποτιμητικά, κάθε άλλο, αλλά αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πώ. Δεν έχεις την αίσθηση ότι στα δύσκολα έχουν «πετάξει» ένα νέο και ο… Θεός βοηθός, αλλά μπροστά σου βρίσκονται έμπειροι γιατροί και επίσης έμπειρη ομάδα Νοσηλευτών.
Έγινε η πρώτη διάγνωση και ένας Νοσηλευτής μας οδήγησε σε Ακτινολογικές εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα διεξάγονταν και αιματολογικές.
Τις περιμέναμε σε φυσιολογικό χρόνο και αφού τις πήραμε οι γιατροί είχαν την επιβεβαίωση και εργαστηριακά της διάγνωσης τους. Επειδή όμως ο πόνος επέμενε δεν μας άφησαν να φύγουμε αν δεν έφευγε και αυτός. Στο τέλος μας έγραψαν φαρμακευτική αγωγή και δώσαμε ραντεβού σε 48 ώρες για επανέλεγχο.
Η αίσθηση που αποκόμισα εγώ είναι αυτή της ασφάλειας, της επιστημονικής επάρκειας και της άψογης οργάνωσης και θέλω να το καταθέσω. Να προσθέσω ακόμα, γιατί έχει την σημασία του ότι ο χώρος, παρ’ ότι... δύσκολος έλαμπε από καθαριότητα.
Συγχαρητήρια στην Διοίκηση του Σκυλίτσειου, στους γιατρούς και το προσωπικό.
Υ.Γ.: Για το τέλος άφησα την… υπομονή. Ο νεαρός, στην αναμονή, τουλάχιστον 30 Μαΐων διαγνώστηκε ότι έπρεπε να νοσηλευτεί.
Ντρίν… Ειδοποίησα την μητέρα μου. Ωραία, περιμένετε να σας οδηγήσουμε στον θάλαμο. Ντρίν… η μητέρα μου ρωτάει να μου φέρει λίγη κοτόσουπα; Έμπειρη η νοσηλεύτρια. Ναι… σκέτη. Ντρίν… παρακαλώ ρωτήστε τον γιατρό, είπε η μαμά, λίγο ρύζι να έχει μέσα; Αυτά… Θυμήθηκα τον Στρατηγό Χρ. Δρίβα, που Διοικητής Τάγματος αντιμετώπισε το πρόβλημα μητέρας στρατιώτη, που τον αναζητούσε στην Πύλη του Στρατοπέδου να του κόψει τα… νύχια.
