
Ο Μήτσος παλεύει για το μεροκάματο στην οικογενειακή του ταβέρνα στα Μυλαράκια.
Σήμερα όμως έμπλεξε, αλλά μέχρι να πείς… γάτα ξέμπλεξε και ιδού πώς.
Μέρες τώρα, μας είπε, γυρόφερνε στο μαγαζί μια γάτα.
Ευαίσθητη η γυναίκα, μου λέει η γάτα ψάχνει χώρο να γεννήσει. Της βάζει που λέτε μια κούτα, της κάνει χώρο και τσούπ, να τέσσερα γατάκια.
Και τώρα τι γίνεται; Τους βάζαμε γαλατάκι, τα τάϊζε και η μάνα τους, αλλά τα μωρά τι να τα κάνω;
Παίρνω τηλέφωνο στην Πυροσβεστική (τα παιδιά για όλες τις δουλειές, δικό μας το σχόλιο). Μου λένε εμείς τι να κάνουμε Μήτσο, Μαιευτήριο είμαστε; Πάρε τηλέφωνο την κυρία τάδε, που έχει Κτηνιατρείο και μπορεί να βοηθήσει. Την παίρνω, μου λέει, πάρε στον Φιλοζωϊκό Σύλλογο και στον Δήμο Χίου, εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω. Παίρνω στον Φιλοζωϊκό, μου λένε φίλε έχομε φρακάρει, είναι αδύνατον να περιθάλψουμε όλα τα ζώα της Χίου. Ξαναπαίρνω στον Δήμο, μου λένε δεν ξέρομε ποιός Αντιδήμαρχος είναι υπεύθυνος. Ξαναπάρε να σου πούμε.
Και τελικά τι έκανες Μήτσο;
Μπα, λέω τι τέσσερα τηλέφωνα, τι οκτώ. Τους ξαναπαίρνω με την σειρά και τους λέω, ξερά - ξερά. Αν δεν πάρετε τα γατάκια σε μισή ώρα, τηλεφωνώ στην… ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ρε, Μήτσο ντροπή βρε, τι είμαστε εμείς φόβητρο;
Θέλετε την απάντηση του Μήτσου;
Βρε δεν με παρατάς; Σε ένα τέταρτο μέσα, μου στείλανε αυτό το βαλιτσάκι, έβαλα τα γατάκια μέσα και τώρα περιμένω να τα πάρουν.
Ηθικόν δίδαγμα; Έτσι φυσικά δεν λύνονται τα προβλήματα, αλλά ο Δήμος, που εκεί χτυπάνε όλα τα σφυριά πρέπει να δεί το θέμα καταφυγίου ζώων ΑΜΕΣΑ και όχι Δήμαρχε για την ΝΕΑ Χίο, αλλά για την σημερινή.
Κακό δεν είναι βέβαια να μπαίνουν στόχοι, ούτε όλα μπορούν να λυθούν δια μαγείας, αλλά δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε άλλο έτσι.
Χρειαζόμαστε ΑΜΕΣΑ ένα χώρο για να μπορούν να καταφεύγουν τα ζώα αυτά, μέχρι να πετύχουμε μέσα από την στείρωση και τον έλεγχο να κατακτήσουμε βασικά στοιχεία του πολιτισμού, που είναι η συμπεριφορά μας στα ζώα.
Από την μνήμη μου δεν φεύγει ένα Πολυκατάστημα στην Σμύρνη. Μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του, είχε ένα σημείο, περιφραγμένο και προσεγμένο με σπιτάκια, που ζούσαν μέσα κατοικίδια. Ένας υπάλληλος δε, όχι μόνο τα φρόντιζε αλλά βοηθούσε και στην υιοθεσία ζώων για όποιον ζητούσε να πάρει ένα σπίτι του. Μιλάμε ότι η Τουρκία που περιγράφω βρίσκεται 100 χρόνια μπροστά από μας. Βεβαίως σίγουρα υπάρχει και άλλη Τουρκία δίπλα, που τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, αλλά εδώ στην περίπτωση μας, είμαστε… Τουρκία από την μια άκρη μέχρι την άλλη.
Υ.Γ.: Διαβάστε την ομιλία του Νότη Μηταράκη στην τελετή παραλαβής του υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Λές και ζούσε γι’ αυτό το… όνειρο. Σπάνιο δείγμα πολιτικού με άμεση προσαρμογή, πείσμα και στόχους. Μπράβο του. Μακάρι να έχει και τύχη γιατί αποτέλεσμα θα φέρει και στο νέο αυτό πόστο. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Τα παλληκάρια στη Χίο κολλήσανε για τα καλά στο έργο του Αεροδρομίου. Μήπως χρειάζεται καμιά… κλωτσιά;