Βάλε και το δικό μας σκάφος, μου έστειλε φίλος την φωτογραφία που βλέπετε, είναι από την δολοφονία του προχθές στο Λιθί.
Αλήθεια, τι λέτε, αξίζει να το ψάξουμε το θέμα ή σε τελική ανάλυση είναι μόνο συναισθηματικό;
Αναρωτηθήκαμε μήπως γιατί επιλέγεται η μέθοδος αυτή;
Ακόμα και τα αυτοκίνητα, που πάνε για απόσυρση, το πρεσάρισμα γίνεται απουσία του ιδιοκτήτη.
Εδώ, γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, καλά δεν συζητώ για Κυβερνήσεις, περί τσιρακίων πρόκειται, επιλέγουν την δημόσια εκτέλεση, με όλους τους τύπους του Μεσαίωνα;
Το ξύλινο σκαρί βγαίνει στο καρνάγιο, έρχεται ο… Δήμιος με την μπουλντόζα, έρχεται το κράτος, φουρτούνα του, με την παρουσία Λιμενικού υπαλλήλου, μόνο παπά δεν φέρνουν να το… διαβάσει.
Αλήθεια γιατί όλο αυτό το ξεφτιλίκι; Δεν θα μπορούσαν να επιδοτούν την καταστροφή των ξύλινων καϊκιών (το γιατί την επιδοτούν διαβάστε το στο υστερόγραφο) και να τα μεταφέρουν σε αυλές Σχολείων για παράδειγμα, ως διακοσμητικά χώρων, ως ζωντανά μνημεία κ.λ.π.;
Δεν τόχουν σκεφθεί, καμιά δουλική κυβέρνηση δεν το απαιτεί.
Όχι, το έχουν σκεφθεί, γι’ αυτό και υπάλληλοι τους εδώ παριστάνουν τον μουγγό.
Τα καϊκια αυτά είναι η ιστορία μας, η ίδια η θάλασσα είναι το αίμα μας, τα τραγούδια μας, οι παραδόσεις μας, τα λικνίσματα στους χορούς μας μυρίζουν αλμύρα και… ψαρίλα.
Γύρω απ’ αυτά τα καϊκια, που δολοφονούν δημοσίως κρύβεται ένας ολόκληρος λαϊκός πολιτισμός.
Εκεί ακριβώς στοχεύουν. Πως βγαίνουν τα κουτάκια της coca cola όλα ίδια, έτσι θέλουν και τους ανθρώπους, έτσι θέλουν και τους λαούς, κιμά στο σφαγείο της παγκοσμιοποίησης.
Δεν ξέρω πιά πράξη αντίστασης πρέπει να γίνει, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσε η ραμολί πολιτεία αν αποτρέπαμε δυναμικά το δημόσιο σπάσιμο ενός σκαριού, ξέρω ότι όλα αυτά γίνονται εντός σχεδίου και τα αποτελέσματα τους θα τα δούμε σε 50 χρόνια.
Υ.Γ. Μια ωραία πρωία η τότε ΕΟΚ και τα… τσιράκια πάντα από κοντά, είπαν στους Καμπούσους. Μην είσθε κορόϊδα να μαζεύετε τα εσπεριδοειδή, εμείς επιδοτούμε το θάψιμο.
Και έσπευσαν εν σώματι οι Καμπούσοι να εκμεταλλευτούν την… βλακεία των Ευρωπαίων.
Μέχρι που μια άλλη ωραία πρωία, είπαν τέρμα η επιδότηση του θαψίματος. Τότε οι Καμπούσοι γύρισαν το κεφάλι στις παραδοσιακές τους αγορές για αιώνες, αλλά τις είχαν χάσει.
Μαζί με τα μανταρίνια έθαβαν και τον εαυτό τους και τον Κάμπο. Κάπως έτσι θάψαμε τη χώρα, χωρίς πρωτογενή παραγωγή, και σήμερα είμαστε υπόδουλοι.
