Ένα παλιό δημοσιογραφικό αξίωμα λέει ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να κοιμάται σε κάθε ευκαιρία, ανεξαρτήτου ώρας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Βέβαια στην ωραία μας επαρχία τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αφήνεις καναπέ… αναξιοποίητο.
Το σκεπτόμουνα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί είχα χρόνια να την πατήσω έτσι.
Ομολογημένη αμαρτία λοιπόν, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου στις 11.00 το βράδυ, χρονία συνήθεια πιά, διαβάζω λίγες σελίδες από ένα βιβλίο, μέχρι που ο Μορφέας με παίρνει στην αγκαλιά του και δεν με… φορολογεί (για σκεφτείτε το, στον ύπνο μας αφήνουν αφορολόγητους, αλλά ας μην βάζω ιδέες).
Ετσι λοιπόν λίγο πριν κλείσω τα μάτια από τον κάματο της μέρας, λέω ας πιάσω το νέο βιβλίο της Μέλης Τσακού, που μου ενεχείρισε πάντα με αγάπη το Γιαννάκι (για μένα έτσι είναι πάντα) ο Παληός.
Τίτλος του «Το μήνυμα» και ως επεξήγηση «Η ιστορία και η ιστορία μας συναντιούνται».
Στο εξώφυλλο μια γυνακεία μορφή με σκιά, λεπτομέρεια από πίνακα ζωγραφικής του John Singer Sargent, ε, δεν θάλεγα ότι και τα δυό ήταν… τραβηχτικά, μέχρι που πέρασα στην πρώτη σελίδα της ανάγνωσης.
Ε, αυτό ήτανε, πάει και η κούραση, πάει και ο Μορφέας πάει και ο Ονειρος (Αγγελος του Δία) πάει και ο Υπνος (Θεός από τους πιο ωραίους, γιός της νύχτας και του Ερέβους).
Η ώρα πέρναγε εγώ στις 5.00 έπρεπε να ξυπνήσω, αλλά προηγούμενα έπρεπε να… κοιμηθώ.
Γιάννη μπλέξαμε λέω, η Μέλη έχει κακό σκοπό, κλείστο συνεχίζεις αύριο.
Δεν βαριέσαι, εγώ τα έλεγα του Γιάννη εγώ τα άκουγα. Μέχρι που στην 161 σελίδα (όλο το βιβλίο έχει 203) μούπεσε το βιβλίο απ’ τα χέρια, και πως το άτιμο, ανοικτό προς τα πάνω, με τις σελίδες ανοικτές, σαν να μούλεγε, την πάτησες φίλε έχω και συνέχεια.
Δεν σας ζαλίζω άλλο, η Μέλη δεν θέλει συστάσεις, είναι πολυγραφότατη, αστείρευτη, λογοτέχνης και λαογράφος, με ελκυστική γραφή και φοβερή μνήμη, αλλά εδώ στο «Μήνυμα» θα έλεγα τα δίνει όλα, αλλά δεν το λέω γιατί η Μέλη έχει ακόμα πολλά να γράψει.
Το νέο της βιβλίο αποπνέει πρώτα απ’ όλα ωριμότητα στη γραφή, λιτότητα, σαφήνεια, πλέκει μια ιστορία τόσο απλή, τόσο καθημερινή και τόσο πολύπλοκη, όσο η ζωή.
Η ηρωϊδα της Μέλης ξεκινά από την πολύβουη Αθήνα και προσκυνά τη Χίο. Την προσκυνά όμως στην κυριολεξία. Ενας χιώτης θα βρεί τη Χίο μέσα στο βιβλίο τόσο δυνατά, που θα αισθανθεί τύψεις, που δεν την γνωρίζει… ερωτικά και ένας ξένος αναγνώστης αποκλείεται να διαβάσει το βιβλίο και να αποφύγει ένα ταξίδι γνωριμίας.
Μετά η ίδια η ιστορία, πλέκει συναίσθημα, την ωμή σκληρή πραγματικότητα και βάζει τον αναγνώστη μέσα από μια συναρπαστική ιστορία να ψάξει τις ρίζες του και εκεί ίσως… εκπλαγεί. Από το βιβλίο δεν λείπει τίποτα, ούτε η λογοτεχνική πλοκή ούτε η ιστορία, αυτό που λείπει είναι ο χρόνος να καταφέρει κανείς να το βγάλει μονορούφι.
Γι’ αυτό προσοχή μην την πατήσετε σαν εμένα. Μην το αρχίσετε στο κρεβάτι.
Θα σας την κοπανήσει ο Μορφέας, που για να μην τον αφήσουμε παραπονούμενο ήταν ένας από τους χίλιους γιούς του Υπνου.
Υ.Γ. Ασχετο αλλά αυτό που είπε ο Ακης ότι αν ψήφιζε σήμερα θα ψήφιζε Σύριζα ήταν όλα τα λεφτά.
