Καί μέσα στη γενικότερη μαυρίλα των συναισθημάτων, χθες, λίγο μετά τις 9 το βράδυ χτύπησε η πόρτα μας,τρομάξαμε, δεν περιμέναμε κάποιον καί ανοίγοντας βρεθήκαμε μπροστά στον κουμπάρο της κόρης μας ( τού έχει βαφτίσει το παιδί) !
- Δημήτρη, τί συμβαίνει; Πώς από δω τέτοια ώρα καί με τέτοιο καιρό;
- Σας έφερα δέμα!
Καί πριν προλάβει να ολοκληρώσει, εμφανίζεται από το πουθενά στην είσοδο η κόρη μας με την οποία είχαμε μιλήσει με βιντεοκλήση νωρίτερα, την ώρα πού επέστρεφε από το σχολείο στο οποίο εργάζεται, στον Πειραιά!
Η έκπληξη καί η ανείπωτη χαρά μας αυτονόητες!
Αγκαλιές, φιλιά ακόμα και δάκρυα χαράς!
Ευχαριστήσαμε τον κουμπάρο πού μπήκε στον κόπο να μας την φέρει από το αεροδρόμιο μέσα σ' αυτό το "χάσει κόσμου" καί τού.. επιτρέψαμε να φύγει χωρίς καν να δεχθεί ένα κέρασμα. Άλλωστε καί η δική του χαρά γιά την συμμετοχή του στην έκπληξη, φάνηκε να τού αρκεί!
Αφού πληροφορηθήκαμε ότι, παραδόξως καί το ταξίδι της κόρης μας ήταν πολύ καλό, συνεχίσαμε να μη πιστεύουμε στα μάτια μας γιά την απροσδόκητη άφιξή της, προκειμένου να περάσει το 4ήμερο μαζί μας!
Καί ήρθε η ώρα να πάμε γιά ύπνο. Εκεί, λες και πατήθηκε κάποιο κουμπί καί η ανείπωτη χαρά έγινε απότομα ανείπωτη θλίψη :
Πόσοι γονείς δεν θα μπορούν να ζήσουν πιά τέτοιες χαρές με τα παιδιά τους , σκέφτηκα και δεν ξέρω μετά από πόσες ώρες με πήρε ο ύπνος καί πόσο κοιμήθηκα τελικά...