Κάποιοι λένε ότι το πατρικό ένστικτο είναι εξίσου ισχυρό όπως και το μητρικό. Μάλιστα, πειράματα και μελέτες των ψυχολόγων εδώ και δεκαετίες, έχουν αποδείξει ότι, ο πατέρας μπορεί εξίσου καλά με τη μητέρα να αναθρέψει, να συν-αισθανθεί με το παιδί του, να του δώσει τη συναισθηματική κάλυψη που είναι απαραίτητη για την υγιή ψυχοσύνθεση που προσδοκά η κοινωνία από τους ενήλικες του αύριο. Επίσης, έχει φανεί ότι ο ρόλος του πατέρα είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός.
Οι κοινωνικές αντιλήψεις-προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που στερούσαν, μέχρι τώρα, από τον άνδρα το δικαίωμα να εκφράσει την αγάπη του με τρυφερότητα, έχουν, θέλουμε να πιστεύουμε, εκλείψει. Όλο και περισσότερο βλέπει κανείς μπαμπάδες στις παιδικές χαρές, στα σχολεία, στις δραστηριότητες των παιδιών τους. Η αλήθεια, βέβαια, είναι, ότι και οι μαμάδες έχουν πλέον γίνει πιο διεκδικητικές, ζητώντας βοήθεια από το σύντροφο-πατέρα των παιδιών τους, λόγω των συνθηκών ζωής της σημερινής οικογένειας.
Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι λόγω αυτής της «σύγχυσης» των ρόλων (ουσιαστικά του επαναπροσδιορισμού τους, γιατί ο ορισμός είναι, επί της ουσίας, σε μεγάλο βαθμό κοινωνικό κατασκεύασμα), τα σημερινά παιδιά δεν έχουν ξεκάθαρα πρότυπα με τα οποία να ταυτιστούν. Αυτό τους προσθέτει άγχος, αφού, έτσι κι αλλιώς, ταλανίζεται ο ψυχισμός τους στη δίνη του οιδιπόδειου, στην εξιδανίκευση ή στην απόρριψη που λαμβάνει από αυτά ο γονέας του ίδιου φύλου και σε όλα τα σχετικά με την ψυχοκοινωνική και ψυχοσεξουαλική τους ταυτότητα τελικά.
Εξάλλου, είναι σαφές ότι η αναμενόμενη ταύτιση με το γονέα του ίδιου φύλου επηρεάζει τη συμπεριφορά ενός παιδιού διά βίου: στις ειδικότητες της ψυχικής υγείας βλέπουμε συχνά νέα ζευγάρια σε παθολογική αλληλεπίδραση λόγω λανθασμένων προτύπων της παιδικής ηλικίας, ή γονείς που ασκούν το ίδιο ή ακριβώς το αντίθετο είδος διαπαιδαγώγησης στα παιδιά τους, από ό,τι είχαν οι ίδιοι υποστεί ως παιδιά από τους δικούς τους γονείς, σε μια αέναη, έτσι, προσπάθεια, να αποδεχτούν και να συγχωρήσουν, ή να καταδικάσουν τα δικά τους προσωπικά βιώματα και τους γονείς τους.
Μια και γίνεται εδώ αναφορά στα πρότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε, είναι η δική μας ευθύνη να δώσουμε στα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια, το δικαίωμα να βιώσουν την τρυφερότητα, την έκφραση των συναισθημάτων τους χωρίς το φόβο της κριτικής, το ρόλο του αγοριού-άντρα-πατέρα απαλλαγμένο από τη νοοτροπία που θέλει τον ανδρισμό στενά συνυφασμένο με το κακώς εννοούμενο «αντριλίκι», δηλαδή την αντίληψη ότι το μικρό αγόρι πρέπει να μάθει να είναι σκληρό, ανέκφραστο, «μάγκας» με την πλαστή και όχι τη γνήσια έννοια του ρόλου…Ας μην ξεχνάμε ότι το αγόρι–άνδρας-πατέρας, γεννιέται και επαναπροσδιορίζεται καθημερινά, μέσα από την αγωνία του να είναι αποδεκτό σήμερα και αύριο…στο χέρι μας είναι να το βοηθήσουμε στη σωστή κατεύθυνση!
Από την άλλη, όταν το αγόρι θα γίνει πατέρας, καλό είναι να θυμάται ότι, πέρα από προκαταλήψεις και κρίσεις αξιών, είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας, αυτοεκτίμησης, σεβασμού του ίδιου μας του εαυτού αλλά και του/της συντρόφου το μοίρασμα και των ευθυνών, αλλά και των ΧΑΡΩΝ που δίνει ο γονεϊκός ρόλος (και οι χαρές είναι εδώ, άσχετα αν δεν τις βιώνουμε όπως θα έπρεπε, λόγω του δικού μας άγχους, κόπωσης, συνθηκών ζωής). Καιρός, λοιπόν, να υπερασπίσουν οι μπαμπάδες τα δικαιώματά τους στις χαρές και στην ανατροφή του παιδιού τους, να νιώσουν περήφανοι για ό,τι εκπροσωπεί η πατρότητα στο προσωπικό και κοινωνικό ασυνείδητο, να ΖΗΣΟΥΝ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ (αν, βέβαια, τους το επιτρέψουμε κι εμείς, έτσι;)
Γιάννα Κουμή, Ψυχολόγος στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Χίου