Πριν από κάποια χρόνια ζούσε μία κυρία μόνη. Οι οικείοι της είχαν αποδημήσει σε άγνωστους κόσμους χωρίς επιστροφή, όπως και η ίδια πλέων. Οι πρεσβύτεροι σχολίαζαν ότι είχε γνώσεις παιδαγωγού. Εργαζόταν σε εύπορες οικογένειες, διατέλεσε επίσης σε δημόσιο σχολείο για λίγο.
Εμείς γνωρίσαμε μία άνεργη τεμπέλα. Η ενδυμασία της θύμιζε μοναχή. Είχε συνθέσει κοντάκιο διότι θεωρούσε τον εαυτό της θεόπεμπτο. Επιδίωκε να συνοδεύει ακάλεστη, τον τότε σεβασμιότατο, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, να επωφελείται για τις καθημερινές της ανάγκες. Θα έλεγα ότι έκανε καμουφλαρισμένη επαιτεία. Παρ’ όλα αυτά έταζε οικόπεδα, κτήματα, λίρες, υποσχόταν, μόνο υποσχόταν. Ζούσε καλά με τις υποσχέσεις στον κάθε αφελή.
Και έλεγε μία λαϊκή παροιμία. Τα θρέφει ο κόσμος, λιμό δεν φοβάται. Και ένα άλλο γνωμικό του Αριστοτέλη. Ο δούλος και αφεντικό να αλλάξει πάλι δούλος θα είναι.
Να μην μνημονεύσω την φάρμα των ζώων του Τζώρτζ Όργουελ. Μήπως αφυπνιστούμε, μήπως νιώσουμε ντροπή για την κατολίσθησή μας.