32 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε ένας από τους εκφωνητές του Πολυτεχνείου ο Δημήτρης Παπαχρήστος, το βιβλίο " Το Πολυτεχνείο ζει;" Εκδόσεις Λιβάνη, το αναζητώ ξεχωριστά τούτες τις μέρες...
Τότε για ένα επίκαιρο άρθρο, μια επετειακή ομιλία στις συγκεντρώσεις έξω από το Πανεπιστήμιο της Χίου.
Τώρα; Δεν ψάχνω πια ιστορικές φωτογραφίες και πληροφορίες. Σίγουρα ανεξάντλητες. Αλλά και "φθαρμένες" ...
Από την πολλή " χρήση" Από την πολλή θεωρία...
Ο ήχος των ερπιστριων των τανκς στις 21 Απριλίου του 67 με βρήκε σε μια κούνια στην Χίο.
Ο Νοέμβρης του 73 στο ίδιο νησί, παιδί του Δημοτικού που προσπαθούσε από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας που έπαιρναν στο σπίτι να καταλάβει τι σήμαινε η φράση " κάτι φοιτητές κάνουν φασαρίες"...
Σχολικές γιορτές με τα τραγούδια του Λοϊζου και πάλι... Μακρυά το " Πολυτεχνείο"...
Μεγαλώναμε και η Χούντα ήταν σελίδες στα βιβλία Ιστορίας, ο αντιδικτατορικός αγώνας μαρτυρίες βασανισθεντων,
εξορισθεντων... Το βίντεο με την είσοδο του τανκ που ισοπεδώνει την πόρτα του Πολυτεχνείου. Σοκαριστικό. Αλλά μακρινό και αυτό...
Πότε άρχισαν να προκαλούν εσωτερικό σεισμό στην συνείδηση μας;
Ποιος να θυμάται όταν κοντεύει πια τα 60;
Πότε το σύνθημα
" Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" έγινε δικό μας;
Της γενιάς μας;
Όταν μερικοί πρωταγωνιστές της ηρωικής εξέγερσης" εκποιησαν " τη φωνή και τους αγώνες τους...
Το κάναμε πραγματικά δικό μας το" Πολυτεχνείο;"... Όχι με μεγαλοστομες, επετειακές δηλώσεις, χιλιοειπωμενες , με τσιτατα...
Με πράξεις που δεν κραυγασαν.
Με μικρές αφανεις πράξεις που " τιμωρήθηκαν" αργότερα...
Στην δουλειά, στην κοινωνία, στην γειτονιά, μέσα στο κλοιό της καταστολής.
Διαβάζω ξανά και ξανά μαρτυρίες απλών ανθρώπων.
Που δεν πρόσθεσαν στο βιογραφικό τους:
" μετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα "...
Αυτούς, τους χιλιάδες που ξεχύθηκαν στους δρόμους, με κίνδυνο να συλληφθούν, να τραυματιστούν, να " στιγματιστουν" , να βασανιστούν...
Αυτούς που είχαν γυρίσει κουρασμένοι από το μεροκάματο, που αν τους απελυαν, δεν θα είχαν να ταισουν τα παιδιά τους...
Για μια στιγμή.
Το χτες γίνεται σήμερα!
" Ελλάς - Ελλήνων - Απελπισμένων"...
" Δεν θα μας χτυπήσουν... είναι αδέλφια μας"...
Στέκομαι στην πόρτα του σπιτιού.
Σαν να είναι 1973.
Σαν να είναι μέρες καταστολής του 2025...
Τι κάνω; Μπαίνω μέσα να κρυφτώ στην ασφάλεια του;
Ή ακολουθώ τη "φωνή του Πολυτεχνείου" , της Ιστορίας;
Τι κάνω; Τι θα έκανα; Αν με συλλάμβαναν θα λυγιζα κάτω από το πόνο και το φόβο σε υγρά, σκοτεινά μπουντρούμια;
Αν ήμουνα γονιός τι θα έλεγα στο παιδί μου: " κάτσε εδώ, τι θέλεις εσύ με αυτούς τους "ταραξίες" ;, θα χάσεις την χρονιά σου, δεν θα βρεις ποτέ δουλειά..."
Αυτά θα έλεγα;...
Τώρα που κοντεύω τα 60...
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δεν είναι μια ακομη ημέρα τιμής στην μνήμη των θυμάτων στους αγώνες τους! Όσων δεν τους εξαργύρωσαν...
Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ.
Μια αναμέτρηση με το μπόι του Ανθρώπου...
Όταν γύρω του σφίγγει ο κλοιός μιας Χούντας...
Παλιάς, καινούργιας, τι σημασία έχει; Οι ερπιστριες δεν ακούγονται πια.
Είναι η ώρα που η συνείδηση ρωτά...
Μέρες -νύχτες...
"Εσύ τι έκανες, τι κάνεις;"
" Ελλάς - Ελλήνων - Απελπισμένων"...
Πουθενα γραμμένο στο δρόμο.
Το διαβάζεις όταν ανταμώνουν οι ματιές μας...
Βάρυναν τα χρόνια ή οι καιροί;
Νύχτωσε. Ακόμη ψάχνουμε ξαστεριά...
Η σπίθα της νιότης ίσα που κρατιέται. Φυσάει πολύ στην ξενιτιά. Κινδυνεύει...
Είναι καί η μέση που πονά.
Είναι η καρδιά που την " αλυσοδενουνε"
Είναι και οι στίχοι του Ποιητή:
" Καθώς περνούν τα χρόνια
Πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν..."
Καθώς περνούν τα χρόνια...
Δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά, που δεν έχουν πια χρόνο να ονειρευτούν..
.Αυτή η " ελευθερία του 13ωρου εργασίας!
Τι θα μείνει όταν περάσει η επέτειος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου;
Σε μια εποχή διαφθοράς, διαπλοκής, ατομικισμού και μισής ζωής όσο φτάνει ο μισθός; ...
Μια σπίθα μόνο για κληρονομιά!
Μια σπίθα λαμπερή και άσβεστη!