Κι όμως συμβαίνει... Στα χαλεπά και απαξιωτικά χρόνια που διανύουμε, υπάρχουν άνθρωποι που σε συγκινούν με το μεγαλείο του χαρακτήρα τους! Εσύ απλά, ευχαριστείς τον Θεό αν έχεις την τύχη να τους συναντήσεις! Την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017 χρησιμοποιώντας τον προαύλιο χώρο του ξενοδοχείου ΚΥΒΕΛΗ στη Δασκαλόπετρα ως το γρηγορότερο πέρασμα για να βγω στην κεντρική λεωφόρο και να πάω στην καφετέρια Ηώ, έπεσαν από την τσέπη μου 220 ευρώ με τα οποία θα πλήρωνα στην επιστροφή το ενοίκιό μου. Αντιλήφθηκα την απώλειά τους ύστερα από μία ολόκληρη ώρα.
Πανικόβλητη και πεπεισμένη πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα βρω, έκανα το ίδιο δρομολόγιο προσεκτικά ψάχνοντας. Φυσικά, δεν υπήρχαν πουθενά... Δεν ήμουν και σε θέση να γνωρίζω πού ακριβώς είχαν πέσει... Στη λεωφόρο; Στην αυλή του ξενοδοχείου; (αρκετά μεγάλη). Σε ένα χωράφι που ήταν κι αυτό στο πέρασμά μου; Στην απεγνωσμένη μου αφήγηση στον ιδιοκτήτη ότι έχασα τα χρήματα του ενοικίου καθώς εκείνος καθόταν στην αυλή του, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου, ακούστηκε μια ευγενική γυναικεία φωνή να λέει: -Δικά σας ήταν; Τα βρήκα σκορπισμένα στο διάδρομο της αυλής και τα έχω παραδώσει στη ρεσεψιόν...
Γύρισα αποσβολωμένη και κοίταξα την καμαριέρα που μου μιλούσε από ένα μπαλκόνι των πίσω δωματίων του ΚΥΒΕΛΗ. Δεν πίστευα τ' αφτιά μου. Ψέλλισα ένα "ευχαριστώ"..., "ευχαριστώ πολύ"... και κάνοντας μεταβολή έτρεξα στη ρεσεψιόν... Μια άλλη ευγενέστατη κυρία μου χαμογέλασε όταν είπα πως ήταν δικά μου τα 220 ευρώ. Μου τα έδωσε λέγοντάς μου πως ήμουν πολύ τυχερή που τα χρήματα έπεσαν στον δικό τους χώρο, που το ξενοδοχείο δεν είχε κόσμο εκείνη την ημέρα και φυσικά που τα είχε βρει η συγκεκριμένη καμαριέρα. Η κυρία ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, εργάζεται για να ζήσει και να βοηθήσει τα τρία της παιδιά .
Συναντηθήκαμε καθώς έφευγα από την ρεσεψιόν. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε συγκινημένες. Την ευχαρίστησα από την καρδιά μου δίνοντάς της άπειρες ευχές... Η συγκίνηση, ο θαυμασμός, η ευγνωμοσύνη που ένιωσα δεν φθάνει να εκφραστούν με ένα φιλί και μια αγκαλιά. Νιώθω την ανάγκη να πω δημόσια "ευχαριστώ" σε αυτή την "μεγάλη κυρία" για τη συγκεκριμένη πράξη ανωτερότητας! Να υποκλιθώ στην τιμιότητα του χαρακτήρα της και στην ελπίδα που μου χάρισε με τόση απλότητα και φυσικότητα... Την ελπίδα πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν "άνθρωποι"...!
Νικολέτα, ευχαριστώ!
Άννα Τσάκαλη