Αγαπητή Αλήθεια διάβασα με προσοχή το άρθρο του φίλου Γιάννη Παϊδούση για το εμπόριο των χιώτικων εσπεριδοειδών.
Επιτρέψατε μου να διατυπώσω τις μερικές βασικές -καθοριστικές αρχές, όλως επιγραμματικά:
• Οι συνεταιρισμοί είναι επιχειρήσεις με μοναδικό σκοπό το κέρδος και όχι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
• Δεν αρκεί να παράγεις πρέπει και να πουλάς (κυρίως).
• Για να πουλάς σε μια ελεύθερη και παγκόσμια αγορά πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός.
• Η ανταγωνιστικότητα κτίζεται πάνω σε ένα συνδυασμό ποιότητας, τιμής, ανάδειξης και προβολής των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του προϊόντος σου που το διαφοροποιούν και το καθιστούν ελκυστικό στα μάτια του καταναλωτή που είναι και μοναδικός κριτής.
• Η ποιότητα και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα πρέπει να εδράζονται σε επιστημονικά δεδομένα δημοσιευμένα σε έγκυρα περιοδικά. Απόψεις του τύπου ,το προϊόν μας είναι το καλύτερο του κόσμου, χωρίς επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση οδηγεί στην απαξίωση και τελικά στην καταστροφή του.
• Είναι απολύτως απαραίτητος ο χαρακτηρισμός των εσπεριδοειδών μας ως προϊόντων ¨ προστατευόμενης ονομασίας και προέλευσης ή γεωγραφικής ένδειξης¨ ώστε να ανοίξει η στρόφιγγα των ευρωπαϊκών χρηματοδοτικών προγραμμάτων.
Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά.
Η απάντηση είναι: Oι συνεταιρισμένοι παραγωγοί. Είναι εύκολο; Εγώ θα έλεγα φαντάζει σχεδόν αδύνατο.
Έτσι φάνταζε και πριν 85 ακριβώς χρόνια για τους μαστιχοπαραγωγούς. Αυτοί τόλμησαν, συνέχισαν και προχωρούν.
Η λογική εμείς τα λέμε και τα προτείνουμε αλλά να τα κάνουν άλλοι έχει πεθάνει προ πολλού.