Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του εκπαιδευτικού Γεωργίου Φαφαλιού, κατοίκου ΗΠΑ, από το βιβλίο του «Ένα ταξίδι με τον Απόδημο Ελληνισμό των ΗΠΑ». Το άρθρο αφορά την καλυτέρευση της οικονομίας της Ελλάδας και δημοσιεύτηκε στην ελληνοαμερικάνικη εφημερίδα Σικάγου «ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ» τον Οκτώβριο του 1993. Δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο και στις μέρες μας…
«Η Ελλάδα, όπως ξέρουμε, έχει μεγάλα ελλείμματα τόσο στον προϋπολογισμό όσο και στο εμπόριο. Τα ποσά είναι αστρονομικά. Ζει με υπερδανεισμό και, επομένως χρειάζεται συστηματική προσπάθεια να περιοριστούν τα ελλείμματα και το εξωτερικό χρέος.
Με τεράστιες δημοσιοοικονομικές δαπάνες, θα ήταν αφροσύνη να προστεθούν κι άλλες με προγράμματα, προσλήψεις και επιβαρύνσεις του Δημοσίου.
Δεν έχει ανάγκη η πατρίδα μας των προγραμμάτων επιδότησης σε τομείς που δημιουργούν κοινωνικό παρασιτισμό με αύξηση ελλειμμάτων. Χρειάζεται να γίνει εκσυγχρονισμός του τραπεζικού συστήματος ώστε να παρακολουθούμε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Να γίνει πάταξη της φοροδιαφυγής και έτσι να πραγματοποιηθεί φορολογική δικαιοσύνη, αν μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει έτσι, αφού μέχρι τώρα το μεγάλο φορτίο της φορολογίας το πληρώνουν οι μεσαίες τάξεις.
Δεν μπορεί να γίνει καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου του λαού χωρίς αύξηση του εισοδήματος. Αύξηση του εθνικού εισοδήματος σημαίνει νέους πόρους για το κράτος . Πρέπει να δημιουργηθούν και να θεμελιωθούν οι προϋποθέσεις για παραγωγικές επενδύσεις με σκοπό την αύξηση του εθνικού εισοδήματος και όχι των περιουσιών των μεγαλοκαρχαριών.
Η σημερινή υπερκαταναλωτική ζωή μιας μερίδας του ελληνικού λαού έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλα συναλλαγματικά έξοδα γιατί σχεδόν όλα εισάγονται από το εξωτερικό και η συναλλαγματική αιμορραγία συνεχίζεται.
Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει ούτε βιομηχανική ανάπτυξη ούτε συστηματική αξιοποίηση των πηγών του υπάρχοντος εθνικού πλούτου.
Ακόμη, να γίνει η κατάλληλη εκπαίδευση ώστε να δημιουργούνται στελέχη προετοιμασμένα για τις διάφορες εργασίες. Χρειάζονται αναπτυξιακά και μακρόπνοα προγράμματα ώστε να εξαφανιστεί η ανεργία και η υποαπασχόληση.
Χρειάζονται πολλά. Και, ενώ η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη στην πατρίδα μας, με την γενική σπατάλη του δημοσίου χρήματος, στην γείτονα Τουρκία πνέει άνεμος κοσμογονικής αναπτυξιακής δημιουργίας με επενδύσεις και τεράστια έργα εκσυγχρονισμού, ενώ οι συμπατριώτες μας σπαταλούν την ενεργητικότητα τους και τους δημιουργικές τους δυνάμεις με επαίσχυντες πολιτικές αντεγκλήσεις που οδηγούν στην χώρα στην πολιτική και οικονομική οπισθοδρομικότητα.»