Ο πολιτιστικός μαρξισμός που προέρχεται από την «Σχολή της Φρανκφούρτης» είναι ένα μίγμα μαρξισμού συνδυασμένο με φιλελεύθερα πολιτικά αιτήματα τα οποία δανείζονται από τον μαρξισμό την θεωρία του ιστορικού υλισμού για να αποδομήσουν τις πνευματικές αξίες και την κλασική μεταφυσική δηλαδή την θρησκεία.
Με αυτόν τον τρόπο, πλήττοντας και αλλοιώνοντας την ίδια την πνευματική υπόσταση των ανθρώπων αποδομώντας και μεταξιώνοντας τις αξίες τους, π.χ. την αγάπη για την πατρίδα και την οικογένεια, οι πολιτιστικοί μαρξιστές επιδιώκουν να καταστρέψουν κάθε δυνατότητα πνευματικής αντίστασης στην κυριαρχία της μεταφιλελεύθερης ολιγαρχίας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που όμως σήμερα «κινδυνεύει» να μείνει ακυβέρνητη λόγω της περιχαράκωσης των εθνών, την άνοδο του Τραμπ και τον ευρωσκεπτικισμό. .
Αυτό πάντως που προσέφερε ο πολιτιστικός μαρξισμός, αρχικά, (1991-2015), στην μεταφιλελεύθερη ολιγαρχία για την οποία «όλα είναι μπίζνες» (πράγμα που κατέστησε την παγκοσμιοποίηση αντιπαθητική στα μάτια των Λαών) είναι το γεγονός ότι ενώ για τους πολιτιστικούς μαρξιστές η οικονομία είναι επίσης το κέντρο του κόσμου, δεν το παραδέχονται ευθέως όπως κάνουν οι αντιπαθητικοί ολιγάρχες. Δηλαδή δεν αυτοσυστήνονται σαν μια ακόμα ιδεολογία ανάμεσα σε πολλές αλλά σαν να πρόκειται για την μοναδική και απόλυτη πολιτική αλήθεια η οποία μάλιστα κατά κάποιον τρόπο διεκδικεί ρόλο και θέση φυσικής νομοτέλειας όπως ο Μαρξισμός και το Ισλάμ.
Τον Ιούνιο του 2018 έγραψα και δημοσίευσα ένα κείμενο με τίτλο «Ο Σουλτάνος» το οποίο αν ξαναδιαβαστεί σήμερα θα γίνει πιο κατανοητό, επειδή τότε δεν έκανα αναφορά στον ίδιο τον πολιτιστικό μαρξισμό, αλλά στα αποτελέσματά της δρασης του.
Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια της παγκοσμιοποίησης η οποία με την βοήθεια του πολιτιστικού μαρξισμού προσπάθησε να επιφέρει αλλαγή καθεστώτων σε διάφορες χώρες όπου επιβιώνουν στοιχεία άλλων ιδεολογιών, όπως π.χ. στα παλιά μπααθικά κράτη του αραβικού κόσμου, δηλαδή στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, στη Λιβύη του Καντάφι, στη Συρία του Ασάντ αλλά και στην Κίνα, στην Κούβα την Ελλάδα, κ.α.
Ειδικά στα μουσουλμανικά κράτη που ανέφερα εκτός από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον τους, γινόταν και γίνεται «πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη» προπαγάνδα με το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο και την τηλεόραση με προβολή ταινιών, διαφημίσεων ή δυσφημίσεων, πορνοταινιών και ένας θεός ξέρει τι άλλο, για την αλλοίωση της πνευματικής υπόστασης των ανθρώπων και την αποδόμηση των αξιών τους όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα του Τσίπρα και των Ρουβικώνων, με μεγάλη επιτυχία.
Τελικά η παγκοσμιοποίηση και ο πολιτιστικός μαρξισμός, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να πετύχουν τους στόχους τους στον Ισλαμικό κόσμο, αλλά κατάφεραν να βγάλουν και το τζίνι από το λυχνάρι του, επειδή υποτιμήθηκε το ισχυρότατο θρησκευτικό αίσθημα του ισλαμιστή. Έτσι εκτός από την αποτυχία της παγκοσμιοποίησης, το Ισλάμ (του οποίου το πλειοψηφικό πακέτο το κρατάει ο Σουλτάνος Ερντογάν) κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον πολιτιστικό μας μαρξισμό μαζί με όλες του τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και να τον θέσει στην υπηρεσία του.
Αυτό έγινε επειδή το στοιχείο του φανατισμού είναι κοινό μεταξύ πολιτιστικού μαρξισμού και ισλαμισμού ενώ η μεταφιλελεύθερη ολιγαρχία δεν έχει τέτοια συσπείρωση.
Πριν γίνει τόσο φανερή η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης και η ανάγκη περιχαράκωσης των ιστορικών εθνών κρατών λόγω των μεταναστευτικών ροών, είχα διαβάσει κάπου το εξής: Τόσο η ίδια η μεταφιλελεύθερη ολιγαρχία που επιδιώκει να κυβερνήσει απολύτως την παγκοσμιοποίηση όσο και εκείνοι που την υποστηρίζουν ιδεολογικά μέσω του πολιτιστικού μαρξισμού χρησιμοποιούν την μετανάστευση ως ένα νέου τύπου όπλο για την επίτευξη των στόχων τους.
Το γεγονός ότι δεν πρόκειται για «ένα νέου τύπου όπλο», αυτό αλλάζει το νόημα των γεγονότων ειδικά στην περιοχή μας. Οι τούρκοι στην αρχή του περασμένου αιώνα μετακίνησαν εκατοντάδες χιλιάδες αρμένιους προς τις κουρδικές περιοχές της Συρίας για να αλλοιώσουν τον πληθυσμό και για να επεκταθεί, παράλληλα η Τουρκία προς τα πετρέλαια της Κασπίας. Επίσης όλη η κατάκτηση της Μικρασιατικής Χερσονήσου δηλαδή ολόκληρη η σημερινή Τουρκία, έγινε με το μαχαίρι, τα μεταναστευτικά κύματα και τον εξισλαμισμό των γηγενών πληθυσμών του Βυζαντίου. Θέλω να πω ότι το Όπλο της Μαζικής Μετανάστευσης και όλη η μοντέρνα οργάνωσή του με τις ΜΚΟ από τον πολιτιστικό μαρξισμό, έπεσε στα πιο κατάλληλα χέρια, δηλαδή αυτά του Ισλαμιστή Ερντογάν, που έχει εμπειρία αιώνων σε αυτό το θέμα.
Όσο δεν το καταλαβαίνουμε αυτό και όσο λέμε ότι η Τουρκία πρέπει να βοηθηθεί επειδή σηκώνει το βάρος εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων τόσο προχωράμε προς την αυτοκτονία.
Ο πολιτιστικός μαρξισμός μπορεί να νίκησε στην Ελλάδα του Τσίπρα όμως έχει σπάσει τα μούτρα του πάνω στο Ισλάμ που με την αντίδραση του, αναγκάζει τα ιστορικά έθνη κράτη να περιχαρακωθούν πλήττοντας με την σειρά τους την παγκοσμιοποίηση, η οποία ας σημειωθεί ότι δεν νικιέται στα Εξάρχεια με τις μολότοφ και τις βαριοπούλες. Αντιθέτως οι μολότοφ και οι βαριοπούλες είναι μερικά από τα όπλα του πολιτιστικού μαρξισμού.
Το γεγονός ότι ο πολιτιστικός μαρξισμός με τα πιο σύγχρονα μέσα και τις πιο μεγάλες βόμβες δεν κατάφερε να αποδομήσει τις πνευματικές αξίες και την κλασική μεταφυσική του Ισλάμ, αλλά αντιθέτως κατάφερε να το εξαγριώσει και να του δώσει την ευκαιρία να αντεπιτεθεί με την οπισθοχώρηση του Ομπάμα, θα έπρεπε να μας προβληματίζει.
Ο Καντάφι πρώτος είχε οραματιστεί τον τρόπο της αντεπίθεσης λέγοντας ότι για την κατάκτηση και τον εξισλαμισμό της Ευρώπης δεν χρειαζόμαστε όπλα. Οι νόμοι της, τα ίδια της τα επιχειρήματα και η φρασεολογία των Ευρωπαίων περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μας αρκούν για να εισβάλλουμε κατά εκατομμύρια και να την κατακτήσουμε.
Πόσο πιo καθαρά θα μπορούσε να το πει ο άνθρωπος; Δεν μίλησε ούτε για τανκς, ούτε για αεροπλάνα αλλά για γυναικόπαιδα και τον Ιμάμη τους. Τι δεν καταλαβαίνετε;