…Σε συνέχεια όσων έγραψα πέρυσι τέτοια εποχή, θα μου επιτρέψετε φέτος να διαφοροποιήσω τον λόγο μου. Θα σας διηγηθώ… ένα παραμύθι χωρίς τέλος.
Ο Ρουκετοπόλεμος και οι κακ-ούργοι.
Μια φορά λοιπόν και ένα καιρό, ήταν ένα τοπικό έθιμο που το λέγαμε ρουκετοπόλεμο.
Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι ότι το έθιμο αυτό ήταν (ήδη) μεγάλο σε ηλικία και το αγαπούσαν όλοι. Το αγαπούσαν πραγματικά, γιατί ο κόσμος γύρω από το σημείο διεξαγωγής του, συμμετείχε οικειοθελώς (όπως έκανε άλλωστε και στα υπόλοιπα δρόμενα της σαρακοστής). Το αντιμετώπιζαν με σεβασμό, σαν τον παππού, που επισκέπτονται οι συγγενείς, για να του πούνε χρόνια πολλά την ημέρα της γιορτής του. Ακόμα και ναυτικοί της εποχής προγραμμάτιζαν το ταξίδι τους, ώστε να είναι παρόν.
Φυσικά, και οι υπόλοιπες ενορίες του Βροντάδου είχαν τα δικά τους έθιμα. Και αυτά μεγάλα σε ηλικία. Ο κόσμος, θυμάμαι, καί εκεί συμμετείχε στην προετοιμασία, αλλά και στην διεξαγωγή τους.
Από τότε, τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, δεν είμαστε πια νέοι. Τα παιδιά μας ήδη προβάρουν τα φτερά τους.
Μαζί με εμάς, το έθιμο του ρουκετοπόλεμου μεγάλωσε, ακόμα περισσότερο.
Ηλικιακά πέρασε κατά πολύ τα 100 χρόνια και όπως είναι φυσιολογικό, άρχισε σιγά σιγά να τα ‘’χάνει’’.
Κάποιοι, που λένε ότι το ξέρουν καλά, παραδέχονται πως ‘’ξεμωράθηκε, αλλά βαστιέται ακόμα’’. Αυτοί είναι, που πριν την ημέρα της γιορτής του, πάνε να καθαρίσουν τις αυλές, να του φτιάξουν τα σύρματα στην περίφραξη, δηλαδή να του βάλουν τα καλά του, να το σενιάρουν για να φαίνεται ωραιότερο. Θα έχουμε επισκέψεις. Μη μας δει ο κόσμος και είμαστε σαν λέτσοι.
Κάποιοι άλλοι πάλι, γείτονες και κοντογείτονες, δικαιολογημένα ενοχλούνται, γιατί βρίσκονται άθελά τους, στο κέντρο της εορταστικής φασαρίας. Και ενώ έχουν αρχίσει να βάζουν με το μυαλό τους την ευθανασία, δεν τους το επιτρέπουν οι άρχοντες του τόπου μας. Συγκεκριμένα τους χτυπούν φιλά στην πλάτη σαν να τους λένε, κάντε υπομονή μέχρι να πεθάνει μόνο του, όπως άλλωστε τόσα και τόσα έθιμα.
Οι περισσότεροι, που τυχαίνει να βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, αν τους ρωτήσεις σου απαντούν ότι ‘’μια χαρά βαστιέται’’. Σου δίνουν την εντύπωση, ότι το μόνο που θέλουν από αυτό είναι, όποτε ‘’κουτουληθούν’’, να τους κάνει να γελάσουν, στιγμιαία και μόνο. Και ενώ το αντιμετωπίζουν σαν τον τρελό της γειτονιάς, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις ακόμα και αυτοί, παραδέχονται ότι κάτι δεν γίνεται σωστά. Φανερά όμως βροντοφωνάζουν, αυτό που λέει ο λαός μας, ότι όσο το ’’βλέπετε όρθιο, είναι και καλά’’.
Και κάπως έτσι, το έθιμο του ρουκετοπόλεμου, με τα καλά του και τα κακά του κάθε Μεγάλο Σάββατο, προσθέτει έναν ακόμα χρόνο στην γέρικη πλάτη του.
Είπα και στην αρχή ότι το παραμύθι δεν έχει τέλος. Διότι ακόμα και στην ακραία περίπτωση που το έθιμο σταματήσει, θα μείνει μέσω της τεχνολογίας καταγεγραμμένο στην αιωνιότητα. Η Ιστορία όμως θα γράψει και όλους αυτούς που συνέβαλαν σε αυτό το τέλος. Όλους αυτούς που για μία ακόμα φορά δεν κατάφεραν, ενώ μιλάνε την ίδια γλώσσα, να συνεννοηθούν. Όλους αυτούς που όταν έπρεπε, δεν επέβαλαν κανόνες. Αυτοί τελικά θα μείνουν στην ιστορία ώς οι κακ-ούργοι του παραμυθιού.
Μεγάλη Τρίτη 2023
Λιαδής Νικόλαος